Adrian sul'Han vel Ash to syn Wielkiego Maga i królowej Fellsmarchu. Gdy chłopak widzi śmierć swojego ojca, ucieka i postanawia zemścić się na Gerardzie Mantaigne. Innymi słowy – na królu Ardenu. Po kilku latach trafia na dwór owego władcy, gdzie uświadamia sobie, że jego „plan” może i wydawał się prosty,m ale wcielić go w życie jest znacznie trudniej.
Poznaje tam Jennę, młodą dziewczynę, która całe swoje dotychczasowe życie spędziła w Delphi, gdzie przez kilka lat była zmuszana do pracy w kopalni. Jenna nie jest do końca zwyczajna, gdyż ma na karku dziwne znamię i, co się później okazuje, sprowadza ono na nią zainteresowanie pewnych osób...

Zdaję sobie sprawę z tego, że mój opis nieco różni się od tego z tyłu okładki bo? Szczerze? Tamten opis nie oddaje prawdy. Nie że cały jest zły, ale jest w nim kilka fragmentów, które w fabule wyglądają nieco inaczej, co też lekko razi. Przykładowo (niewielki spoiler – ostrzegam!) z opisu można wywnioskować, że Adrian i Jenna trafiają na dwór króla Gerarda z własnej woli. On może i tak, ale ona – niekoniecznie.

Mam sporo do powiedzenia o tej książce, ale niestety, wśród tych informacji jest więcej zarzutów. Na pewno spodziewałam się po „Zaklinaczu ognia” czegoś o wiele lepszego, jednak moje oczekiwania boleśnie zderzyły się z rzeczywistością. ALE! Heh, no właśnie. Ale mimo wszystko nawet mi się ta historia podobała..

Pierwszy i najpoważniejszy zarzut – akcja. Niby coś się działo, ale było nudno. Tak, że czytałam z zapartym tchem, zdarzyło się uwaga, podczas ostatnich 40 (!) stron. Owszem, były różne walki, nie walki, akcje itp. ale zabrakło mi takiego wykreowania tego wszystkiego, żeby czytelnik bez reszty wsiąknął w lekturę. Ja wręcz na początku każdego rozdziału sprawdzałam, ile on ma stron. Nie wiem, jak to u Was, bo niektórzy zawsze tak robią, ale w moim przypadku nie jest to pozytywny znak. Liczyłam na naprawdę wartką akcję, która wbije mnie w fotel i nie pozwoli mi odłożyć książki. I owszem, była, ale szkoda, że pod sam koniec.

Wiecie czego mi zabrakło w „Zaklinaczu ognia”? Mapki. Nie chodzi mi o sam walor estetyczny, bo owszem bardzo lubię kiedy one są obecne w książkach, a o to, że autorka trochę nieudolnie opisywała świat i po prostu nie ciężko mi było sobie wyobrazić gdzie co jest, w jakim kierunku podążają bohaterowie. Pogmatwane bardzo to wszystko było i nieraz żałowałam, że nie ma mapki.

Jak to z reguły bywa w takiej fanastyce, jest i zły król, Gerard Montaigne. A przynajmniej w założeniu miał być zły. Jego kreacja po prostu leży i kwiczy. Już niejedną książkę czytałam, w której był władca i jeszcze się nie spotkałam z takimi lekceważącymi dialogami. Parę razy się zdarzyło, że po prostu zapomniałam, że on też uczestniczy w rozmowie! Dialogi z królem powinny być pełne wyrachowania, kultury i szacunku, a tu niejednokrotnie ktoś z nim rozmawiał jak z kolegą. Taka drobnostka, ale mnie to akurat bardzo raziło.

Wracając do pierwszego akapitu, dziewczyna z okładki przypomina Celaenę, ale to nie jedyne podobieństwo do „Szklanego tronu”. Chociażby same nazwy krajów, Arden jest niepokojąco podobne do Adarlan.Jak tez wiemy, Celaena została skazana na pracę w kopalni, a Jenna... pracuje w kopalni, niekoniecznie z własnej woli! Bardzo prawdopodobne, że autorka wzorowała się na książce Sary J. Maas, ale na szczęście postarała się, żeby owe podobieństwa były zatarte, nie gryzły w oczy.

Niemniej jednak, autorka miała całkiem ciekawy pomysł na fabułę. Smoki, znamię, które jest bardzo owiane tajemnicą i w sumie nic się o nim nie dowiadujemy. Może i „Zaklinacz ognia” ma dosyć sporo wad, ale nie jest to najgorsza książka. O dziwo, w miarę przyjemnie mi się czytało, a po zakończeniu, jestem zaciekawiona, co się wydarzy dalej i dlaczego Jenna jest tak ważna dla pewnej osoby. Czy polecam? Szczerze przyznam, że sama nie wiem. Ta książka jest pełna sprzeczności, ma dużo wad i dla niektórych może się okazać nudna jak flaki z olejem. Dla mnie nie był znowu aż taka najgorsza, ale jak to się mówi – ile ludzi tyle opinii.
zabookowanyswiatpauli.blogspot.com

Adrian sul'Han vel Ash to syn Wielkiego Maga i królowej Fellsmarchu. Gdy chłopak widzi śmierć swojego ojca, ucieka i postanawia zemścić się na Gerardzie Mantaigne. Innymi słowy – na królu Ardenu. Po kilku latach trafia na dwór owego władcy, gdzie uświadamia sobie, że jego „plan” może i wydawał się prosty,m ale wcielić go w życie jest znacznie trudniej.
Poznaje tam Jennę,...