Barbarzyńca, rycerz i inkwizytor ? W drugim planie czarodziej, marszałek, piękna kobieta, nieudolny i słabowity król oraz podupadające królestwo i jego urzędnicy, groźba nadciągającej inwazji, szczypta magii ? Mógłbym wymieniać dalej, ale nie sądzę aby takie wyliczanie wpłynęło pozytywnie na opinię o oryginalności recenzowanej książki i zwiększyło szansę że kogoś ową książką zainteresuję; co najwyżej wywołam pogardliwe westchnięcie ” nuuuda, to już było i to wiele razy”
I dlatego właśnie owe wyliczanie niezwłocznie przerywam, bo „Samo ostrze” na pewno jest pozycją warta odrobiny zainteresowania. To pierwsza część trzytomowego cyklu, część w której zarysowana zostaje główna os fabuły i w której, przede wszystkim, zaznajamiamy się z głównymi (i nie tylko) bohaterami. I właśnie patrzenie na otaczający świat i na rozgrywające się wydarzenia oczami różnych bohaterów jest tym, co urzekło mnie w „Samym ostrzu” najbardziej. To szalenie ciekawe móc nie tylko obserwować działania brutalnego (choć czy tak na pewno do końca..?) barbarzyńcy czy okrutnego i bezdusznego (też, czy aby na pewno..?) inkwizytora, ale także śledzić ich tok rozumowania i motywacje kierujące ich działaniami. Co więcej, autor nie ogranicza się do wizyt w głowach trójki głównych bohaterów, od czasu do czasu spoglądamy na świat oczami bohaterów drugoplanowych i … to też jest fajne. Ok, ok, ktoś powie że to nie jest autorski zabieg Abercrombie’go, że właśnie widział to w sadze G.R.R Martina i na pewno będzie miał rację, ale nie umniejsza to dla mnie pozytywnego wrażenia po lekturze Ostrza.
Nie umniejsza go też cała plejada interesująco zarysowanych postaci, bo strony książki zaludniają w zdecydowanej większości prawdziwi bohaterowie z krwi i kości, którym nie można zarzucić plastikowości i których motywacje do działania są takie… bardzo rzeczywiste. Podobały mi się również opisy samej Unii, poczynając od jej ustroju, problemów jakimi jest ona wstrząsana, poprzez ambicje urzędników (kapitalny opis próby dostąpienia zaszczytu audiencji), na porównaniu sytuacji leniwej szlachty szczycącej się swoim urodzeniem i osób bardziej zdolnych i pracowitych, ale nie urodzonych wystarczająco szlachetnie.
O ile po lekturze Pól Króla tego samego autora byłem zdecydowany żeby raczej zapoznać się z kolejnymi tomami nowego cyklu, o tyle w przypadku Samego ostrza szybkie zabranie się za tom kolejny nie ulega najmniejszej wątpliwości. Drogi autorze, świat i bohaterów przedstawiłeś w sposób kapitalny, teraz pokaż mi niezwłocznie dokąd i w jaki sposób owych bohaterów poprowadzisz.

Barbarzyńca, rycerz i inkwizytor ? W drugim planie czarodziej, marszałek, piękna kobieta, nieudolny i słabowity król oraz podupadające królestwo i jego urzędnicy, groźba nadciągającej inwazji, szczypta magii ? Mógłbym wymieniać dalej, ale nie sądzę aby takie wyliczanie wpłynęło pozytywnie na opinię o oryginalności recenzowanej książki i zwiększyło szansę że kogoś ową...