Anegdota goni tu anegdotę.
Prztyczki w nos przeplatają się z wyrazami szczerego uwielbienia.
Melancholia idzie pod rękę z dystansem.
Tęsknota za dawnym światem i jego na zawsze utraconym szarmem boli, ale nie dusi, nie otumania, nie strąca w odmęty stuporu, a jedynie pozwala sensownie spojrzeć na zastaną rzeczywistość i nieśmiało, z nadzieją na odzew, oferuje pomoc we wzbogacaniu mniej wyszukanej współczesności.

I co z tego, że Łapicki się powtarza? Dobra dykteryjka nigdy się nie nudzi, a on miał ich na podorędziu setki.

Poza tym ta książka to kawał historii naszego teatru. Wspomnienia, owe anegdoty, biograficzne smaczki, zakulisowe skandale, analizy warsztatu legend przedwojennych polskich scen, ciekawe opinie na temat współczesnych aktorów i reżyserów (nie, nie zawsze negatywne, ale dość surowe).
Cu-dow-ne!
I do tego okraszone charakterystycznym, uwielbianym przeze mnie, „łapickim” sznytem.

Naprawdę bajecznie mi się to zawsze czyta.

Bo Łapicki w tych swoich felietonach jest jak jego ukochany Fredro – inteligentny, dowcipny, kpiarski, ale nie złośliwy; pański, dobrze wychowany, choć lubi poświntuszyć; przekorny, pobudzający do śmiechu, ale nie roszczący sobie praw do wprowadzania w stan poważnej refleksji; posiadający ogromny dystans do życia, potrafiący roześmiać się nawet nad trupami i przypominający nam, jacy kiedyś, jako naród, byliśmy.

Tylko tyle i aż tyle.

Anegdota goni tu anegdotę.
Prztyczki w nos przeplatają się z wyrazami szczerego uwielbienia.
Melancholia idzie pod rękę z dystansem.
Tęsknota za dawnym światem i jego na zawsze utraconym szarmem boli, ale nie dusi, nie otumania, nie strąca w odmęty stuporu, a jedynie pozwala sensownie spojrzeć na zastaną rzeczywistość i nieśmiało, z nadzieją na odzew, oferuje pomoc we...