Lepiej nie czytać, bo cała sympatia do niego pryśnie.

Lepiej nie czytać, bo cała sympatia do niego pryśnie.

Jeżeli chcecie poczytać o słynnym amancie, o jego miłosnych podbojach, aferach w teatrze czy kłótniach z krytykami albo z kolegami po fachu to darujcie sobie tę pozycję. Ale jeśli chcecie poznać może denerwującego, ale i intrygującego człowieka starej daty, gawędziarza i flirciarza to sięgajcie po tę książkę bez wahania.

Jeżeli chcecie poczytać o słynnym amancie, o jego miłosnych podbojach, aferach w teatrze czy kłótniach z krytykami albo z kolegami po fachu to darujcie sobie tę pozycję. Ale jeśli chcecie poznać może denerwującego, ale i intrygującego człowieka starej daty, gawędziarza i flirciarza to sięgajcie po tę książkę bez wahania.

Dwadzieścia jeden lat zapisków jednego z najwybitniejszych polskich aktorów...Czytałam je z mieszanymi uczuciami i dość długo... Ich autor ukazał mi się w nowym świetle - czasem mnie drażnił, najczęściej jednak budził zainteresowanie. Książka jest kopalnią ciekawych informacji o ludziach współtworzących razem z Autorem życie teatralne w naszym kraju.

Dwadzieścia jeden lat zapisków jednego z najwybitniejszych polskich aktorów...Czytałam je z mieszanymi uczuciami i dość długo... Ich autor ukazał mi się w nowym świetle - czasem mnie drażnił, najczęściej jednak budził zainteresowanie. Książka jest kopalnią ciekawych informacji o ludziach współtworzących razem z Autorem życie teatralne w naszym kraju.

Warto było to przeczytać, żeby człowiekowi otworzyły się oczy. Pamiętamy stylowego amanta z "Lekarstwa na miłość" o wielkim wdzięku, a z tej książki wyłania się snob, narcyz, mizantrop zakochany sam w sobie i lasy na wszelkie przejawy uznania. Zazdrosny dodatkowo jak Ofelia o Gustawa Holoubka . I słusznie. Książka -szok-otwierająca oczy na człowieka o paskudnym charakterze. Dodatkowo dobrze opisany światek teatralny-układy i układziki, mafia sama w sobie.

Warto było to przeczytać, żeby człowiekowi otworzyły się oczy. Pamiętamy stylowego amanta z "Lekarstwa na miłość" o wielkim wdzięku, a z tej książki wyłania się snob, narcyz, mizantrop zakochany sam w sobie i lasy na wszelkie przejawy uznania. Zazdrosny dodatkowo jak Ofelia o Gustawa Holoubka . I słusznie. Książka -szok-otwierająca oczy na człowieka o paskudnym...

Ogromne rozczarowanie. Lektura była drogą przez mękę. Porównanie do książek Pani Zofii Kucówny nasuwały się same. Niestety na niekorzyść A.Łapickiego. Nie chcąc pastwić się nad autorem napiszę tylko, że notki biograficzne na końcu dzienników były ciekawsze niż one same. Nie polecam!

Ogromne rozczarowanie. Lektura była drogą przez mękę. Porównanie do książek Pani Zofii Kucówny nasuwały się same. Niestety na niekorzyść A.Łapickiego. Nie chcąc pastwić się nad autorem napiszę tylko, że notki biograficzne na końcu dzienników były ciekawsze niż one same. Nie polecam!

Piszą: narcyz, nudny... Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale to w końcu dzienniki, prywatne notatki z życia, szczere zapiski. Skoro lubił i cenił najbardziej siebie, a Gucio to słabiak to tak napisał. Czytałam z zainteresowaniem, pewnie dlatego, że wielu z bohaterów pamiętam, o wielu mi przypomniał.

Piszą: narcyz, nudny... Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale to w końcu dzienniki, prywatne notatki z życia, szczere zapiski. Skoro lubił i cenił najbardziej siebie, a Gucio to słabiak to tak napisał. Czytałam z zainteresowaniem, pewnie dlatego, że wielu z bohaterów pamiętam, o wielu mi przypomniał.

”Jutro będzie „Zemsta”. Dzienniki 1984-2005” autorstwa Andrzeja Łapickiego to zapiski znanego aktora obejmujące 21 lat z jego długiego życia. Wstęp i zakończenie napisała jego córka Zuzanna, która zmarła w grudniu 2018 roku. Aktor przekazał córce, aby jego dzienniki opublikować po jego śmierci cyt..”Natomiast później, zza grobu, chcę przypieprzyć wszystkim „Dziennikami”.

Andrzej Łapicki to można powiedzieć jedyny w swoim stylu aktor, podchodzący do siebie i swojego zawodu z ogromnym dystansem, inteligent z przedwojennej, dobrej rodziny. Jego ojciec był profesorem prawa rzymskiego. W swoim życiu był świadkiem współczesnej historii Polski, a zatem czasów przedwojennych, potem druga wojna światowa, był uczestnikiem powstania warszawskiego, przeżył stalinizm oraz obalenie komunizmu i budowanie nowej Polski. Niewiele osób, które to wszystko widziało jeszcze żyje, on opowiada nam o tym w swoich dziennikach.

Znany wszystkim jako przystojny, elegancki, z dystansem do siebie aktor, okazuje, że w życiu prywatnym odbiegał od tego wizerunku, o czym pisze jego córka w wstępie do książki.

Z „Dzienników” wyłania się osoba, o chimerycznym charakterze, inteligentna, używająca niecenzuralnych słów, co jest dużym zaskoczeniem, znając jego wizerunek filmowy. Aktor piszący szczerze o swoich kolegach aktorach i ich rolach, ale potrafiący docenić aktorstwo na najwyższym poziomie pisząc o Łomnickim cyt.” W sobotę oglądaliśmy Łomnickiego w "Ja, Feuerbach". Genialny. To naprawdę wielki aktor i bezsporny nr 1. Wszystko umie.”, czy Michale Żebrowskim cyt.:”Łódź straszna, choć nagrody wszystkie zgarnęliśmy. Żebrowski fenomenalny. Będzie wielki aktor.”

Niektórych mogą zaskoczyć jego opinie o środowisku aktorskim, szczególnie o Gustawie Holoubku, ale jak pisze jego córka, wynikało to zazdrości o przyjaźń z Tadeuszem Konwickim, który był najlepszym przyjacielem Andrzeja Łapickiego, i z którym znajdował doskonałe porozumienie intelektualne wynikające z podobnych przeżyć. Aktor opisuje również swoją działalność w polityce po 1989 roku, jak wyglądało odzyskanie wolności i trzeba mu przyznać, że jego komentarze o ówczesnych wydarzeniach i postaciach tamtych czasów są niezwykle celne. Doskonale przedstawia ówczesne „polskie piekiełko”, co nie zmieniło się również dzisiaj i w końcu zniechęciło go do polityki.

Andrzeja Łapickiego znaliśmy z kreacji filmowych i teatralnych jako dystyngowanego mężczyznę z przedwojenną klasą. Z „Dzienników” wyłania się człowiek z krwi i kości, ze swoimi wadami i zaletami.

Ale my widzowie, tak naprawdę nie wiemy, jakimi ludźmi prywatnie są aktorzy. Znamy ich z filmu, teatru, czy nawet z wywiadów, ale to są tylko ich kreacje. „Dzienniki” pokazują Andrzeja Łapickiego, który może zaskakiwać jako człowiek, ale to również ciekawy obraz człowieka z przedwojennej inteligencji. Takich ludzi, już prawie nie ma. Ta książka to również zapis współczesnej historii Polski i człowieka, który był blisko tych najważniejszych osób.

„Dzienniki” aktor skończył pisać w 2005 roku, kiedy zmarła jego pierwsza żona, zmarł w 2012 roku.

Nie jest to z pewnością książka dla wszystkich. Jest to ciekawa pozycja dla osób lubiących czytać wspomnienia, zainteresowanych polskim kinem, czy fanów Andrzeja Łapickiego.

”Jutro będzie „Zemsta”. Dzienniki 1984-2005” autorstwa Andrzeja Łapickiego to zapiski znanego aktora obejmujące 21 lat z jego długiego życia. Wstęp i zakończenie napisała jego córka Zuzanna, która zmarła w grudniu 2018 roku. Aktor przekazał córce, aby jego dzienniki opublikować po jego śmierci cyt..”Natomiast później, zza grobu, chcę przypieprzyć wszystkim...

Książka nie wytrzymuje próby czasu.
Przestarzałe fakty, zapomniane nazwiska, właściwie to kronika
czynności wykonywanych w kolejnych tygodniach przez autora. 20 lat temu.
Najbardziej brak jakiejkolwiek pikanterii, brak osobistych przemyśleń poza krótkimi ocenami : przedstawienie tego a tego słabe, tamten zagrał wspaniale a tamten słabiutko. Co z tego wynika dla czytelnika ? Niewiele.

Książka nie wytrzymuje próby czasu.
Przestarzałe fakty, zapomniane nazwiska, właściwie to kronika
czynności wykonywanych w kolejnych tygodniach przez autora. 20 lat temu.
Najbardziej brak jakiejkolwiek pikanterii, brak osobistych przemyśleń poza krótkimi ocenami : przedstawienie tego a tego słabe, tamten zagrał wspaniale a tamten słabiutko. Co z tego wynika dla...

Bardzo narcystyczne dzienniki, na dodatek słabe literacko.

Bardzo narcystyczne dzienniki, na dodatek słabe literacko.

Pośmiertnie wydane dzienniki pisane przez Andrzeja Łapickiego w latach 1984-2005 okazały się mocno dołującą lekturą.
Liczyłem na jakieś oryginalne refleksje dotyczące okresu przełomu, na interesujące informacje ze świata teatru, a tu niestety nic z tych rzeczy. Najbardziej adekwatnym tytułem tego dzieła byłyby „Zapiski zgryźliwego tetryka”.
Z chaotycznych zapisków aktora wyłania się przygnębiający obraz nie mogącego się pogodzić ze starością zakochanego w sobie bez pamięci narcyza, nienawidzącego innych artystów, gardzącego ludźmi, zawistnego, zakompleksionego megalomana, wiecznie niedowartościowanego człowieka z pretensjami do całego świata. O wiele bardziej interesujące są wstęp i posłowie jego córki Zuzanny, która zresztą pisze o wiele lepiej od ojca.
Blisko połowę tego pokaźnego tomiszcza zajmują przypisy i biogramy postaci wspomnianych w dziennikach.
Czyta się dość lekko, ale czy warto? Mam wątpliwości.

Pośmiertnie wydane dzienniki pisane przez Andrzeja Łapickiego w latach 1984-2005 okazały się mocno dołującą lekturą.
Liczyłem na jakieś oryginalne refleksje dotyczące okresu przełomu, na interesujące informacje ze świata teatru, a tu niestety nic z tych rzeczy. Najbardziej adekwatnym tytułem tego dzieła byłyby „Zapiski zgryźliwego tetryka”.
Z chaotycznych zapisków aktora...