Porywające gawędy o przedwojennej Warszawie, wojennej zawierusze, wybitnych osobistościach ze sfery szeroko pojętej kultury, pikantnych smaczkach środowiskowych i o życiu w ogóle.

Świetne aktorstwo, cięty język, błyskotliwe myśli, "cyniczna" inteligencja, zadziwiająco rozbudowana samoświadomość, spory dystans do samego siebie i jednoczesny specyficzny "wyższościowy" sznyt sprawiają, że Łapickiego kupuję zawsze, wszędzie i w każdych ilościach. Ot, taka słabość🤗

Porywające gawędy o przedwojennej Warszawie, wojennej zawierusze, wybitnych osobistościach ze sfery szeroko pojętej kultury, pikantnych smaczkach środowiskowych i o życiu w ogóle.

Świetne aktorstwo, cięty język, błyskotliwe myśli, "cyniczna" inteligencja, zadziwiająco rozbudowana samoświadomość, spory dystans do samego siebie i jednoczesny specyficzny "wyższościowy" sznyt...

Aktorstwo Pana Andrzeja Łapickiego jakoś nigdy nie potrafiło mnie do końca zachwycić. Dlatego postanowiłam przeczytać książkę o nim - może żeby go lepiej poznać i przekonać się do niego. Z kart książki wyłania się obraz trochę egoisty, sybaryty, człowieka przyzwyczajonego, że świat kręci się wokół niego. Wspomnienia są ciekawe, od czasów przedwojennych do lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Może faktycznie lepiej poznałam Pana Łapickiego jako człowieka, ale wcale mnie nie zachwycił.

Aktorstwo Pana Andrzeja Łapickiego jakoś nigdy nie potrafiło mnie do końca zachwycić. Dlatego postanowiłam przeczytać książkę o nim - może żeby go lepiej poznać i przekonać się do niego. Z kart książki wyłania się obraz trochę egoisty, sybaryty, człowieka przyzwyczajonego, że świat kręci się wokół niego. Wspomnienia są ciekawe, od czasów przedwojennych do lat...

Wciągneła mnie ta książka. A pisanie z dystansem bardzo mi odpowiada.

Wciągneła mnie ta książka. A pisanie z dystansem bardzo mi odpowiada.

Andrzej Łapicki to jedyny w swoim rodzaju aktor, człowiek wywodzący się z przedwojennej inteligencji, amant, zdystansowany do siebie, raczej znany starszemu pokoleniu lub osobom interesującym się polskim kinem.

Książka „Po pierwsze zachować dystans” to zapis jego rozmów z dwoma dziennikarzami: Katarzyną Bielas i Jackiem Szczerbą, wydana w 1999 roku, czyli 13 lat przed jego śmiercią.

Wędrówka przez jego życie rozpoczyna się od przedwojennej Warszawy, potem druga wojna światowa i powstanie warszawskie oraz okrucieństwa, których był świadkiem. Potem poznajemy jego drogę zawodową, tę filmową i teatralną przez kolejne lata, a w tle historię Polski.

Andrzej Łapicki tak, jak w tytule książki, podchodzi z dystansem do zawodu aktora i nie boi się szczerze o nim opowiadać” cyt.: „W tym zawodzie trzeba mieć w sobie skurwysyna. Mieć potworną przebojowość i bezwzględność. Deptać innych, być okrutnym, nie mieć żadnych względów i cały czas mówić tylko o sobie”, czy cyt.:”Alkohol jednak niewątpliwie pomaga. Dlatego tylu aktorów pije”.

Potrafi również mówić bez zawiści o tych, którzy jako aktorzy byli lepsi od niego, jak np. Tadeusz Łomnicki. Opowiada o tym, jak wygląda praca aktora w teatrze, telewizji, jako reżysera, jak ważni są koledzy-aktorzy, z którymi gra się w sztuce lub filmie. Ważna również była dla niego praca w szkole teatralnej i cudowna opowieść o egzaminach wstępnych Krystyny Jandy, gdy on będąc w komisji egzaminacyjnej od razu zobaczył w niej materiał na wspaniałą aktorkę, a komisja była przeciwna i potem konkluzja, że w szkole szło jej średnio, ale było od razu widać, że będzie z niej wybitna aktorka. Na koniec wreszcie potrafi się przyznać, że polityka, do której wszedł po 1989 roku, to nie była „jego bajka”, nie nadawał się do tego.

„Po pierwsze zachować dystans” to niezwykła opowieść, chyba o jednym z ostatnich takich wspaniałych aktorów oraz kilkadziesiąt lat historii Polski. Są jeszcze piękne zdjęcia pokazujące aktora, jego kolegów. Na pewno jest to interesująca książka dla ludzi lubiących Andrzeja Łapickiego, czy polskie kino. Czyta się ją łatwo i lekko. Polecam.

Andrzej Łapicki to jedyny w swoim rodzaju aktor, człowiek wywodzący się z przedwojennej inteligencji, amant, zdystansowany do siebie, raczej znany starszemu pokoleniu lub osobom interesującym się polskim kinem.

Książka „Po pierwsze zachować dystans” to zapis jego rozmów z dwoma dziennikarzami: Katarzyną Bielas i Jackiem Szczerbą, wydana w 1999 roku, czyli 13 lat przed jego...