Książka „Łapa w łapę” stała się dla mnie swoistym dopełnieniem "Dzienników". Kupiłam ją, bo byłam strasznie ciekawa, jaki był Łapicki już pod koniec swojego życia (aktor zmarł dosłownie kilkanaście dni po ostatniej rozmowie zanotowanej w tej publikacji). Dużo ludzi pisało, że to słaba rzecz, że infantylna (i owszem) Łapicka jest w tych wywiadach nie do zniesienia, że nie da się tego czytać. Ja myślę inaczej, bo dla mnie Andrzej Łapicki jest intrygujący w każdym wydaniu i dlatego nie zawracam sobie głowy żadnymi kontekstami, rozmówcami, opiniami innych. Liczą się tylko jego słowa. Z tego też powodu nie jestem rozczarowana i polecam.

Książka „Łapa w łapę” stała się dla mnie swoistym dopełnieniem "Dzienników". Kupiłam ją, bo byłam strasznie ciekawa, jaki był Łapicki już pod koniec swojego życia (aktor zmarł dosłownie kilkanaście dni po ostatniej rozmowie zanotowanej w tej publikacji). Dużo ludzi pisało, że to słaba rzecz, że infantylna (i owszem) Łapicka jest w tych wywiadach nie do zniesienia, że nie da...

Źle się to czytało, co tu dużo mówić.

Pytania infantylne, odpowiedzi sprawiają wrażenie wymuszonych. Z tego połączenia wyłania się tylko jeden obraz słynnego artysty: egocentryczny bufon przekonany o swej nieomylności. Nawet, jeśli to maska, to trochę chyba przestrzelone, że książka takie wrażenie pozostawia na pierwszym miejscu. Dalej - autorka średnio co trzy rozdziały próbuje wydobyć z męża jakieś dobre słowo na swój temat. Czy jest według niego ładna? A inteligentna? A czy mu w życiu pomogła? Czy tęskni za nią na samotnych wyjazdach? O zgrozo. Same rozdziały maksymalnie trzystronicowe, na dodatek w niektórych wręcz powtórzenia.

Tak naprawdę nie można się z tej książki dowiedzieć niczego konkretnego, oprócz suchych faktów: tak, Łapicki był w powstaniu. Tak, grał w kilku sztukach. Tak, nie lubi technologii. Ale żeby to się zamykało w więcej niż jednym zdaniu, to już nikt - na czele z autorką - nie pomyślał.

Źle się to czytało, co tu dużo mówić.

Pytania infantylne, odpowiedzi sprawiają wrażenie wymuszonych. Z tego połączenia wyłania się tylko jeden obraz słynnego artysty: egocentryczny bufon przekonany o swej nieomylności. Nawet, jeśli to maska, to trochę chyba przestrzelone, że książka takie wrażenie pozostawia na pierwszym miejscu. Dalej - autorka średnio co trzy rozdziały...

Muszę przyznać, że taka forma biografii (bo mimo wszystko można tę książkę podpiąć pod biografie) pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie do końca byłam pewna, czego mam się po tym spodziewać, tymczasem dostałam tekst wciągający, miejscami zabawny, pełen zrozumienia i szacunku do drugiego człowieka.
Nie jest to zapis rozmów o miłości. Inaczej - miłość nie gra tutaj głównej roli. Łapiccy prowadzili rozmowy inteligenckie - o teatrze, filmie, literaturze, znajomych udzielających się w środowisku teatralno-filmowo-inteligenckim (kogo tutaj nie ma!). Jednocześnie było czuć między wierszami, że te rozmowy prowadzą kochający się ludzie.
Bez zbędnych wzruszeń (aczkolwiek, zważywszy na okoliczności wydania książki - Łapicki zmarł niedługo po ostatniej rozmowie - wzruszenia mogłyby się pojawić i nie byłoby to wcale dziwne),wyznań miłosnych, wielkich deklaracji i tak dalej. Stonowana, ale barwna i mocno wciągająca rzecz.
Polecam, aczkolwiek chciałabym nadmienić, że parokrotnie posiłkowałam się przy czytaniu Wikipedią, co bardzo mi pomagało odnaleźć się w opisywanej historii czy anegdocie. Nie uważam, by było coś hańbiącego w tym działaniu.

Muszę przyznać, że taka forma biografii (bo mimo wszystko można tę książkę podpiąć pod biografie) pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie do końca byłam pewna, czego mam się po tym spodziewać, tymczasem dostałam tekst wciągający, miejscami zabawny, pełen zrozumienia i szacunku do drugiego człowieka.
Nie jest to zapis rozmów o miłości. Inaczej - miłość nie gra tutaj głównej roli....

Dużym plusem tej książki jest Pan Andrzej Łapicki, który z dużym dystansem do siebie i humorem opowiada o swojej artystycznej drodze, o osobach z którymi współpracował i które cenił.
Jego żona mnie w tej książce irytuje, czasem czytając mam wrażenie,że gra słodką blondynką, która więcej wie o życiu niż Pan Andrzej.

Dużym plusem tej książki jest Pan Andrzej Łapicki, który z dużym dystansem do siebie i humorem opowiada o swojej artystycznej drodze, o osobach z którymi współpracował i które cenił.
Jego żona mnie w tej książce irytuje, czasem czytając mam wrażenie,że gra słodką blondynką, która więcej wie o życiu niż Pan Andrzej.

Że ktoś ma potrzebę napisania książki to jego wola, ale że komuś chce się ją wydawać.

Że ktoś ma potrzebę napisania książki to jego wola, ale że komuś chce się ją wydawać.

O aktorskich dokonaniach Andrzeja Łapickiego niestety nie mogę za dużo napisać, widziałem jak dotąd zaledwie 5 filmów z jego udziałem. W „Lekarstwie na miłość” stworzył niezapomniany i fantastyczny duet z samą Kaliną Jędrusik, poza tym widziałem jeszcze jego znakomite role u Wajdy („Wszystko na sprzedaż” czy epizod w „Panu Tadeuszu”) czy Krzystka („W zawieszeniu”). Mignął mi również epizodycznie w „Zakazanych piosenkach”. Wszystkie te role wzbudziły moją ciekawość Łapickim stąd też chętnie sięgnąłem po „Łapa w łapę”.

Zła to książka pod względem formy, rozczarowująca także pod względem treści. Jestem lekturą zdegustowany. Książka miała być wywiadem – rzeką. Nie jest. Jest jakimś absurdalnym zlepkiem rozmów na różne tematy. Każdy rozdział to jedna taka rozmowa, ale wszystko w pigułce, taka wersja instant, maksymalnie dwie – trzy strony na rozdział. Żaden temat nie jest traktowany obszernie, wszystkie przez Łapickiego traktowanie od niechcenia, jego wypowiedzi zaś są jakby za karę. Nie zrobił na mnie Łapicki dobrego wrażenia, wręcz przeciwnie, po skończeniu książki obraz Łapickiego jaki pozostał mi w głowie to egoistyczny, egocentryczny bufon, przekonany o swojej wielkości. Chyba, że to taka ironiczna poza i kreacja, ale jeśli tak to wyjątkowo kiepsko tę ironię widać.

Kamila Łapicka, z zawodu teatrolog i wiedzę na ten temat posiada dużą, ale pisarka z niej żadna. Czytało się to źle, według mnie napisane było to nie do końca umiejętnie i już pomijam fakt, że chyba w wydawnictwie nie poproszono nikogo o korektę tego dzieła…

Cóż, spodziewałem się wywiadu – rzeki, smakowitej opowieści o kinie, teatrze i ludziach z tego świata, oczekiwałem ciekawych anegdot o wielkich ludziach ze świata kultury a przede wszystkim spodziewałem się ciekawej opowieści o życiu Łapickiego, nie tylko tym filmowo – teatralnym. A dostałem jakąś groteskową karykaturę, która mi już na dobre wykoślawiła wizerunek Łapickiego.

A może byłoby inaczej gdyby za napisanie takiej książki wziąłby się ktoś, kto się na tym zna i potrafi pisać książki biograficzne? Czytałem bowiem lepsze biografie, na tym polu Łapicka niestety niczym się dla mnie nie wyróżniła.

O aktorskich dokonaniach Andrzeja Łapickiego niestety nie mogę za dużo napisać, widziałem jak dotąd zaledwie 5 filmów z jego udziałem. W „Lekarstwie na miłość” stworzył niezapomniany i fantastyczny duet z samą Kaliną Jędrusik, poza tym widziałem jeszcze jego znakomite role u Wajdy („Wszystko na sprzedaż” czy epizod w „Panu Tadeuszu”) czy Krzystka („W zawieszeniu”). Mignął...

Jakoś nie mogłam się zdecydować co nowego zacząć czytać, więc wzięłam ją na próbę.... Z tego próbowania tak się zaczytałam,że książka się skończyła...
Ulubionym rodzajem książek Pana Łapickiego były dzienniki, dlaczego?- zapytała żona...dlatego,że lubię czytać o tym jak inni widzieli życie w tym samym czasie w którym ja żyłem...
Muszę powiedzieć , że mnie osobiście też to najbardziej pochłonęło to jak ktoś inny postrzega świat...
Zbiór bardzo ciekawych rozmów na wiele tematów, wesołych, smutnych, nostalgicznych, o przemijaniu...Polecam...

Jakoś nie mogłam się zdecydować co nowego zacząć czytać, więc wzięłam ją na próbę.... Z tego próbowania tak się zaczytałam,że książka się skończyła...
Ulubionym rodzajem książek Pana Łapickiego były dzienniki, dlaczego?- zapytała żona...dlatego,że lubię czytać o tym jak inni widzieli życie w tym samym czasie w którym ja żyłem...
Muszę powiedzieć , że mnie osobiście też...

Andrzej Łapicki - niekwestionowana legenda polskiego kina, człowiek z wielkim talentem. Mimo to nie znałam go od zwykłej, ludzkiej strony, aż do chwili, gdy zaryzykowałam i postanowiłam kupić "Łapa w łapę". Książka to wspaniały zbiór rozmów z jego żoną Kamilą. Wielokrotnie uśmiechałam się pod nosem czytając, ale zdarzały się momenty, gdzie byłam wzruszona. Andrzej i Kamila mimo tak dużej różnicy wieku tworzyli bardzo zgrany i fajny duet, dopiero po przeczytaniu "Łapy...." widzę, że naprawdę pasowali do siebie. Pan Andrzej był człowiekiem z dużym dystansem do siebie i innych, jego poczucie humoru nie było dla każdego, to rodzaj żartów, które nie każdemu przypadną do gustu, ale mnie jak najbardziej się spodobały. Można powiedzieć, że zazdroszczę Kamili czasu spędzonego z tym wielkim aktorem, rozmów z nim, rozważań, bo to były też zwykłe rozmowy o życiu, wierze, miłości. Bardzo się cieszę, że powstała ta książka, dzięki temu i ja chociaż na kilka chwil mogłam dołączyć do tego grona. "Łapa w łapę" zdecydowanie trafi na listę moich ulubionych książek.

Andrzej Łapicki - niekwestionowana legenda polskiego kina, człowiek z wielkim talentem. Mimo to nie znałam go od zwykłej, ludzkiej strony, aż do chwili, gdy zaryzykowałam i postanowiłam kupić "Łapa w łapę". Książka to wspaniały zbiór rozmów z jego żoną Kamilą. Wielokrotnie uśmiechałam się pod nosem czytając, ale zdarzały się momenty, gdzie byłam wzruszona. Andrzej i Kamila...

Całkiem niezły wywiad na różne tematy. Ujmuje tutaj szczególnie staroświecka osobowość głównego bohatera i jego pozbawione złudzeń, rzeczowe spojrzenie na świat. Zdarzyły się co prawda lekkie literówki (jak np. "the best off"),ale nie zaburza to ogólnego odbioru, który jest zdecydowanie pozytywny.

Całkiem niezły wywiad na różne tematy. Ujmuje tutaj szczególnie staroświecka osobowość głównego bohatera i jego pozbawione złudzeń, rzeczowe spojrzenie na świat. Zdarzyły się co prawda lekkie literówki (jak np. "the best off"),ale nie zaburza to ogólnego odbioru, który jest zdecydowanie pozytywny.

No niestety, niedoczytane...

Nie podobał mi się ani sposób prowadzenia rozmówek, ani zadawane pytania, ani odpowiedzi.
Drażniło mnie głównie wrażenie, że pytająca bidula usiłuje nieustająco (mimo teoretycznie poruszania rozmaitych tematów) wyprosić "dobre słowo" na swój temat od zakochanego w sobie i przekonanego o swojej wielkości Gwiazdora.

Nie miałam zdania na temat Pana Andrzeja, oprócz uklepanego w głowie "wielkim aktorem był", ani na temat jego dużo młodszej żony. Teraz już mam. Niestety o obydwojgu nienajlepsze... Szkoda mi czasu, gdy na kindelku 54 w katalogu "do przeczytania", rzucam w połowie.

No niestety, niedoczytane...

Nie podobał mi się ani sposób prowadzenia rozmówek, ani zadawane pytania, ani odpowiedzi.
Drażniło mnie głównie wrażenie, że pytająca bidula usiłuje nieustająco (mimo teoretycznie poruszania rozmaitych tematów) wyprosić "dobre słowo" na swój temat od zakochanego w sobie i przekonanego o swojej wielkości Gwiazdora.

Nie miałam zdania na temat...