Najpierw był Beksiński, Zbigniew i jego przejmująca, niesamowicie piękna twórczość. Nie, najpierw były jednak obrazy, potem sam autor. Ale to było dawno, to może mi się mylić. Następnie, całkiem niedawno, krótki metraż o Tomku, nakręcony tuż po jego śmierci. A wcześniej on sam, w Trójce. I już na końcu, prawie wczoraj była „Ostatnia rodzina”, film, nie książka. I tam poznałam Dmochowskiego, cudnie zagranego przez Chyrę, i zapragnęłam przeczytać jego kronikę, wywiad rzekę z malarzem. Wywiad rzekę, bo tak sobie książkę wyobraziłam.

A co dostałam? Kompletnie coś innego (wzruszam ramionami i uśmiecham się niepewnie, mina rzeka). „Zmagania o Beksińskiego” to książka bardzo intymna, osobista, niemal ekshibicjonistyczna. Narracja jest powolna, flegmatycznie opisuje dzień za dniem, minutę za minutą ale nie Beksińskiego, lecz Dmochowskiego właśnie. I nie śledzi jego brawurowych poczynań, akcji nie napędza energiczna droga ku sukcesowi (promocja malarstwa Beksa) ale mozolna, mrówcza praca, przemyślenia, zwątpienia zwykłego człowieka, który wziął sobie za cel rozsławić talent innego. Bez doświadczenia w tej dziedzinie ale z ogromną energią i wiarą w sukces.

Cóż mogę powiedzieć? Samego Beksa w tej książce nie za wiele jest, ale Beksa wewnątrz Dmochowskiego to już są całe tony. Jestem zaskoczona. Bardzo.

Najpierw był Beksiński, Zbigniew i jego przejmująca, niesamowicie piękna twórczość. Nie, najpierw były jednak obrazy, potem sam autor. Ale to było dawno, to może mi się mylić. Następnie, całkiem niedawno, krótki metraż o Tomku, nakręcony tuż po jego śmierci. A wcześniej on sam, w Trójce. I już na końcu, prawie wczoraj była „Ostatnia rodzina”, film, nie książka. I tam...