"I could no more leave you than the earth could leave the sun. You’ll always draw me back to you."

Czytając recenzje "Iniquity" na goodreads.com wielu czytelników było rozczarowanych finałową piątą częścią serii. Większość z powodu bardzo długiego oczekiwania na zakończenie losów Evie (3,5 roku minęło od wydania tomu czwartego) i w związku z dość zaskakującym finałem wielu z nich czuło niedosyt. Ja czytając tom za tomem w odstępie kilku dni nie odczuwałam tej frustracji - wręcz przeciwnie, jestem niesamowicie zadowolona z tego co zaprezentowała tutaj Amy Bartol.

Dla mnie wszystko krok po kroku znalazło swoje miejsce w całej fabule i choć frustrujące było pojawianie się co rusz innego osobnika męskiego - bez pamięci zakochanego w Evie to naprawdę moim zdaniem autorka wybrnęła z tego misz maszu rewelacyjnie.
"Iniquity" było troszeczke przytłaczające, bo nagle spadło na mnie ogromnie wiele informacji, które musiałam przetworzyć, by ogarnąć o co autorce chodzi, ale naprawdę ogromnie spodobała mi się cała seria.
W paranormalnych romansach mam takie podejście, że praktycznie NIGDY nie jest dla mnie za słodko jeżeli chodzi o emocje głównych bohaterów, ich wyznania miłości, opisy ich uczuć... co więcej, domagam się by było słodko! Dlaczego? Ponieważ jest to w pewnym sensie dla mnie bajka dla dorosłych. Małe dziewczynki dostają baśnie o odważnym przystojnym księciu, który zakochuje się w pięknej królewnie i żyją długo i szczęśliwie. Jako już prawie 30-letnia kobieta, lubię czasem pomarzyć o bajkowym świecie, o miłości potężniejszej niż największe zło... lubię i już. Dlatego mnie ta seria po prostu zniewoliła i własnie leczę kaca.
Do czego jednak chcę sie przyczepić, to że książka za krótka - brakuje tam ze 2-3 rozdziałów, gdzie kilka kwestii zostanie wyjaśnionych troszkę lepiej, a przynajmniej rozpisanych dla moich własnych potrzeb czytelniczych - szczególnie kwestia Xaviera, która częsciowo została zamieciona pod dywan. Do tego jeszcze fajnie by było przeczytać dlaczego Reed wszedł między Evie i Russella, a raczej - jak mu się to udało, że Evie pokochała jego, kiedy serce oddała już komuś innemu - czy to jego gest w stosunku do niej otworzył jej oczy i serce?
No i zakończenie... takie troszkę w zawieszeniu, jakby miała być jeszcze jedna książka (wg autorki nie ma co na to liczyć) i nie wiem jak sie z tym czuję. Częściowo wolałabym pełnej klaryfikacji, ale z drugiej takie niedomknięcie powoduje, że główni bohaterowie wciąż jednak istnieją - ich losy nadal się toczą - nie koniecznie tylko szczęśliwie, i że ich życie nie oznacza banalnej ludzkiej codzienności, bo przecież nie są ludźmi i to jest w jakimś stopniu satysfakcjonujące.

Zarzucono Amy Bartol pisanie tego tomu "na odczepnego", dla świętego spokoju - być może mają rację, być może autorka wypaliła sie dla tej serii, może nie miała pomysłu na niektóre rozwiązania, ale czuła się w obowiązku zamknąć ten cykl i podarować fanom chociaż wyjaśnienie całej fabuły. Moim zdaniem poradziła sobie bardzo dobrze i cieszę się, że wyszło tak a nie inaczej. Cała seria to zdecydowana mocna ósemka! Polecam.

"I could no more leave you than the earth could leave the sun. You’ll always draw me back to you."

Czytając recenzje "Iniquity" na goodreads.com wielu czytelników było rozczarowanych finałową piątą częścią serii. Większość z powodu bardzo długiego oczekiwania na zakończenie losów Evie (3,5 roku minęło od wydania tomu czwartego) i w związku z dość zaskakującym finałem wielu...