Jest to ten rodzaj powieści, dla których warto. Warto odczuwać zmęczenie po czytaniu jej do trzeciej w nocy, warto pozwalać dojrzewać przemyśleniom, jakich dostarcza nam jej lektura.

Tytułowy chwast to dziewczynka. Nazwana "ludzkim chwastem", tylko dlatego, że różni się od swoich rówieśników. Nie będzie czytać, nie pójdzie na studia. Jest upośledzona. Ma szesnaście lat i nadal zachowuje się jak mała dziewczynka.

Główną bohaterką i narratorem jest jej mama - Hanna. Życie doświadczyło ją w ciężki sposób. Miała traumatyczne dzieciństwo, wyszła za mąż za bydlaka, a nie mężczyznę, a do tego, urodziła mu upośledzoną Agatkę, która miała być piękna i mądra... Oczywiście, mąż i teściowa obwiniają ją za to.
Agunia jest traktowana przez rodzinę jak przedmiot i mówi się o niej jak o przedmiocie. Dochodzi do karygodnych nadużyć, a powieść zaczyna się w momencie, kiedy Hanna decyduje się na ucieczkę.

Do lepszego świata, aby pokazać małej jak wygląda szczęście, bez awantur, krzyków, niepewności. Chociaż na chwilę.
Jak się okazuje, ta ucieczka stanie się dla naszej bohaterki prawdziwym wyzwaniem i najlepszą szansą, jaką mogła dostała od losu.

Powieść Iwony Banach to świetna książka.Brutalnie pokazuje nagą prawdę o ludzkiej nienawiści i niesprawiedliwości. Choć bałam się, że jej całokształt mnie po prostu przytłoczy, nie miałam takich odczuć.
Wspaniała powieść polskiej autorki, szkoda, że tak niewypromowana, bo ewidentnie na to zasługuje. Cieszę się, że było mi dane zwrócić na nią uwagę, bo mogę ją zapisać na subiektywną listę moich literackich faworytów.

Jest to ten rodzaj powieści, dla których warto. Warto odczuwać zmęczenie po czytaniu jej do trzeciej w nocy, warto pozwalać dojrzewać przemyśleniom, jakich dostarcza nam jej lektura.

Tytułowy chwast to dziewczynka. Nazwana "ludzkim chwastem", tylko dlatego, że różni się od swoich rówieśników. Nie będzie czytać, nie pójdzie na studia. Jest upośledzona. Ma szesnaście lat i...