"Skrzyżował ramiona na nagim torsie. Od tego ruchu mięśnie brzucha zalśniły z słońcu~~". :D Oto drugi tom powieści S.J. Maas. Obiecywano, że lepszy od pierwszego i faktycznie Feyra nieco się ogarnia, mówi z sensem i już tak nie denerwuje. Niemniej na tym się kończą zalety. Gdyby usunąć opisy ubiorów, książka wyszczuplałaby o połowę. W tej historii poświęcono sporo miejsca na kontemplowanie cech zewnętrznych bohaterów. Przy byle okazji przypomina nam się jak to Rys ma bosko fioletowe oczy, a każda scena z fae zaczyna się od analizowania ich wymuskanego wyglądu. Dodatkowo autorka dzieli bohaterki na piękne kobiety o blond włosach i brzydkie lub przeciętne brunetki. Hymmm... Ostatecznie też dowiadujemy się jak bardzo piękna jest sama bohaterka, tu krótki spoiler -> jest piękniejsza od Mor, a jak wiadomo Mor jest cud miód i orzeszki! Zły bohater każe przyprowadzić do siebie dziewczynę, "tę ładniejszą", mówi, mając na myśli naszą poprawioną magią Feyrę. Wyjaśnione!
A jak przedstawiono Rysa, Tamlina i resztę przystojniaczków? Muszę uwierzyć na słowo, kiedy w tekście pisze, że są niczym krwiożercze bestie. Bo tak naprawdę w książce bardziej przypominają pluszowe Mysie-Pysie.
Jednak największą wpadką jest magia działająca światem. Bohaterowie pstrykają palcami i na zawołanie pojawiają się różne przedmioty, nie wiadomo skąd. Rys jest w stanie za pomocą tej sztuczki urządzić sobie mieszkanie. Postawić łóżko, szafę, nocnik i tak dalej. Już ja więcej się napracuję, grając w "Simsy" ;( Mamy więc tu doskonałą parodię fantasy. Magia stanowi tandetną ozdóbkę.
Romans też rozczarowuje. W pierwszym tomie był piękny, szlachetny, skrzywdzony przez los Tamlin. W drugim tomie mamy bardziej szlachetnego, bardziej pięknego i bardziej skrzywdzonego przez los Rysanda. Ciężko nie odnieść wrażenia, że autorce znudził się ten pierwszy, dlatego uczyniła go czarnym charakterem i tym samym rozgrzeszyła Feyrę, z jej uczuć do Rysa. Tia. Pod koniec spoiler -> mamy scenę łóżkową, jeszcze zabawniejszą od tej z pierwszego tomu (pięta achillesa Sary.J Maas) Dosłownie Rys ryczy warczy i charczy, góry drżą i śnieg z nich spada - swoją drogą, dobrze, że zwierzyna z lasu nie pouciekała.
Nad stylem nie będę się rozwodzić, jest poprawny przez większość książki, a reszta to nadmuchane, ociekające patosem, górnolotne frazesy, tudzież kilka prostackich dialogów na temat długości penisa.
Książkę polecam. Wielu czerpie przyjemność z czytania "50 twarzy Greya", ja mam swoje "Dwór mgieł i furii":)

"Skrzyżował ramiona na nagim torsie. Od tego ruchu mięśnie brzucha zalśniły z słońcu~~". :D Oto drugi tom powieści S.J. Maas. Obiecywano, że lepszy od pierwszego i faktycznie Feyra nieco się ogarnia, mówi z sensem i już tak nie denerwuje. Niemniej na tym się kończą zalety. Gdyby usunąć opisy ubiorów, książka wyszczuplałaby o połowę. W tej historii poświęcono sporo miejsca...