Powieść oparta jest na autentycznych wydarzeniach. Tytułowy bohater — Sergiusz Miasojedow to pułkownik rosyjskiej żandarmerii, który został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec, w następnie czego skazany na śmierć i stracony w warszawskiej Cytadeli w roku 1915.
Na samym początku powieści pojawiają się różne postacie i w zasadzie nie wiadomo, co je łączy ani jaki maja związek ze „sprawą”. Dopiero z czasem wszystko się zazębia, a powiązania staja się jasne. Jest to jeden z powodów dlaczego książkę warto przeczytać więcej niż raz.
Akcja powieści rozpoczyna się w marcu 1903 roku, kończy zaś w lutym 1945. Z chwilą śmierci Miasojedowa główną bohaterką powieści zostaje jego żona Klara, która dotychczas pozostawała na drugim planie wydarzeń, a która w procesie Miasojedowa zostaje skazana na zesłanie, by pod koniec tej opowieści trafić do... bombardowanego Drezna. Jak widać los zakpił sobie z niej okrutnie.
Co do winy Miasojedowa... Odpowiem słowami Klary, która zapytana, czy był winny, odpowiedziała: „był winien, ale nie tego, o co go oskarżono”.
Musze przyznać, że w przypadku tej książki już od pierwszego zdania miałam przeczucie (graniczące z pewnością), że mam do czynienia z literaturą wielką. W zasadzie nie było to zaskoczeniem, bo znam już całość twórczości autora. Jednakże scena otwierająca powieść — opis pędzącego ekspresu w porannej mgle na trasie Petersburg-Wilno w marcu 1903 r. — daje przedsmak tego, co czeka czytelnika na dalszych kartach powieści. Właśnie miedzy innymi dzięki takim opisom dzieło ma ogromną wartość artystyczną. Opisy bębniącego o szybę deszczu, tratw płynących po Dźwinie czy „dywanu z kasztanów” w parku pod zamkiem Giedymina (i inne) — ogromnie podnoszą walory literackie niniejszego dzieła.
Ważną role odgrywa też tło historyczne, m.in. bitwy stoczone podczas I wojny światowej pomiędzy Niemcami a carską Rosją w Prusach Wschodnich, zamordowanie carskiej rodziny Romanowów czy bombardowanie Drezna, które zamyka powieść.
Warto przeczytać, bo jest to dzieło wybitne. Również dlatego, że powieść opowiada historię zupełnie nieznaną. Ja sama przeczytam jeszcze nie raz, bo powieść jest zbyt bogata i złożona, żeby za pierwszym razem wszystko z niej wychwycić.

Powieść oparta jest na autentycznych wydarzeniach. Tytułowy bohater — Sergiusz Miasojedow to pułkownik rosyjskiej żandarmerii, który został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec, w następnie czego skazany na śmierć i stracony w warszawskiej Cytadeli w roku 1915.
Na samym początku powieści pojawiają się różne postacie i w zasadzie nie wiadomo, co je łączy ani jaki maja...