Sprawa pułkownika Miasojedowa

W czytaniu I części, tj. tej o pułkowniku Miasojedowie, jedyne co mi przeszkadzało w lekturze to fakt, że znałam zakończenie. Cześć II o Klarze wciągnęła mnie bardziej, a jej losy nadałyby się na oddzielny obszerniejszy tom powieści. Opowiedziana historia wstrząsająca, do tego świetnie napisana.

W czytaniu I części, tj. tej o pułkowniku Miasojedowie, jedyne co mi przeszkadzało w lekturze to fakt, że znałam zakończenie. Cześć II o Klarze wciągnęła mnie bardziej, a jej losy nadałyby się na oddzielny obszerniejszy tom powieści. Opowiedziana historia wstrząsająca, do tego świetnie napisana.

Czy to pozycja jakaś bardzo wybitna, jak niektórzy sugerują?... no cóż, moim zdaniem niespecjalnie. Cały czas czekałem na jakiś przełom w opowieści, ale ten nie nastąpił. Snuje się to wszystko dość powoli, co prawda nie zanudza, ale porywać również nie porywa.

Czy to pozycja jakaś bardzo wybitna, jak niektórzy sugerują?... no cóż, moim zdaniem niespecjalnie. Cały czas czekałem na jakiś przełom w opowieści, ale ten nie nastąpił. Snuje się to wszystko dość powoli, co prawda nie zanudza, ale porywać również nie porywa.

Bardzo dobrze i ciekawie napisana książka. Książka jest oparta na faktach historycznych i opisuję dość mało znane wydarzenie historyczne. W książce występują realne postacie. Polecam tą książkę

Bardzo dobrze i ciekawie napisana książka. Książka jest oparta na faktach historycznych i opisuję dość mało znane wydarzenie historyczne. W książce występują realne postacie. Polecam tą książkę

Ależ to jest wybitna proza. Czytelnicza uczta. Piękny, plastyczny i zarazem melancholijny język. Za takie dzieła otrzymuje się najwyższe laury tj. Nobel, Pulitzer, czy obecnie Booker. Ciężko na gorąco cokolwiek składnego sklecić na temat tej powieści, aby w pełni oddać zachwyt nad tym dziełem, człowiek oszołomiony jest jeszcze wydarzeniami w nim przedstawionymi. Tak jak już ktoś niżej wspominał, opis bombardowania Drezna jest niesamowity, zresztą jest tak wiele obrazów w tej książce, które na pewno wryją się głęboko w pamięć. Takich powieści człowiek przeczyta kilkanaście (może ciut więcej) w swoim życiu. Chapeau bas, panie Mackiewicz!

Ależ to jest wybitna proza. Czytelnicza uczta. Piękny, plastyczny i zarazem melancholijny język. Za takie dzieła otrzymuje się najwyższe laury tj. Nobel, Pulitzer, czy obecnie Booker. Ciężko na gorąco cokolwiek składnego sklecić na temat tej powieści, aby w pełni oddać zachwyt nad tym dziełem, człowiek oszołomiony jest jeszcze wydarzeniami w nim przedstawionymi. Tak jak już...

Genialna, powieść realistyczna. Każda z wielu postaci ma swój jasno, acz subtelnie zarysowany charakter. Ludzkie motywacje ukazane są na tle zmieniającego się ducha czasów w Europie, fale politycznych zawirowań wynoszą do góry i niszczą na zmianę kariery, marzenia oraz losy bohaterów.

Dawno nie czytałem tak dobrej powieści.

Genialna, powieść realistyczna. Każda z wielu postaci ma swój jasno, acz subtelnie zarysowany charakter. Ludzkie motywacje ukazane są na tle zmieniającego się ducha czasów w Europie, fale politycznych zawirowań wynoszą do góry i niszczą na zmianę kariery, marzenia oraz losy bohaterów.

Dawno nie czytałem tak dobrej powieści.

Ta ksiażka Mackiewicza - dziś ponownie czytana, z równym zachwytem co kiedyś - jest, obok "Kontry", najwyższym przejawem jego uniwersalizmu. W tym sensie uznaję ją na najlepsze jego dzieło. A może nawet: arcydzieło!

Ta ksiażka Mackiewicza - dziś ponownie czytana, z równym zachwytem co kiedyś - jest, obok "Kontry", najwyższym przejawem jego uniwersalizmu. W tym sensie uznaję ją na najlepsze jego dzieło. A może nawet: arcydzieło!

W kwestii stylu, to skojarzenia miałem z Dostojewskim. Konstrukcja fabuły nienaganna, postacie, nawet zupełnie epizodyczne, z krwi i kości, historia wciągająca i wiarygodnie opowiedziana. Ciekawe, że brak tutaj pozytywnych bohaterów (przynajmniej ja nikogo nie polubiłem) - celowy zabieg? Bo każdy ma niedoskonałości? W gruncie rzeczy brak przywiązania do konkretnej postaci ułatwia lekturę, pozwala zobaczyć szerokie tło wydarzeń, tych zewnętrznych i tych dziejących się w sercu. Dla mnie jedna z najlepszych powieści XX wieku.

W kwestii stylu, to skojarzenia miałem z Dostojewskim. Konstrukcja fabuły nienaganna, postacie, nawet zupełnie epizodyczne, z krwi i kości, historia wciągająca i wiarygodnie opowiedziana. Ciekawe, że brak tutaj pozytywnych bohaterów (przynajmniej ja nikogo nie polubiłem) - celowy zabieg? Bo każdy ma niedoskonałości? W gruncie rzeczy brak przywiązania do konkretnej postaci...

Genialna! Piękne przedstawienie niesprawiedliwości świata a do tego ten opis bombardowania Drezna - wisienka na torcie.

Genialna! Piękne przedstawienie niesprawiedliwości świata a do tego ten opis bombardowania Drezna - wisienka na torcie.

Studium niesprawiedliwości. Wybitna!

Studium niesprawiedliwości. Wybitna!

„Sprawa pułkownika Miasojedowa”, Józefa Mackiewicza, to absolutna rewelacja! Dzieło wybitne, kompletne i wielopłaszczyznowe, dlatego w pełni rozumiem Szczepana Twardocha, który stwierdził, że to jedna z największych polskich powieści XX wieku, choć rzecz nie dotyczy Polski.
Zaczęłam od dostępnego w sieci audiobooka, nagranego w studiu Polskiego Radia przez Mariusza Benoit, już pierwsza scena w przedziale pociągu okazała się objawieniem, oszołomiona literackim językiem, ostrością spojrzenia, tołstojowskim rozmachem tła historyczno-społecznego i perfekcyjną kompozycją powieści, tworzącą panoramiczny fresk Rosji na progu przełomu XIX i XX wieku, nie miałam wątpliwości, że chcę przeczytać tę książkę własnymi słowami, bez pośredników.
Jak przyznał Mackiewicz, pomysł napisania powieści, zrodził się z przeglądania starych roczników gazet, w „The Times" z 1915 r. natknął się na artykuł o sprawie rosyjskiego pułkownika Miasojedowa, oskarżonego o szpiegostwo na rzecz Niemiec, które rzekomo miało przyczynić się do katastrofy rosyjskiej ofensywy w Prusach Wschodnich, został On skazany na śmierć przez rosyjski sąd polowy w Warszawie i stracony w Cytadeli. Tak powstała powieść, z jednej strony niemal dokumentalna, bo wszystkie postaci i wydarzenia w niej zawarte są autentyczne, dobrze udokumentowane i osadzone w epoce, a z drugiej strony nie mam złudzeń, że jest to literatura piękna najwyższej próby. Niewielu pisarzy dociera na ten poziom narracyjnej maestrii, plastyczny język kreujący w wyobraźni czytelnika sugestywne obrazy, pozwala oddychać stworzoną przez Mackiewicza rzeczywistością.

„Sprawa pułkownika Miasojedowa”, Józefa Mackiewicza, to absolutna rewelacja! Dzieło wybitne, kompletne i wielopłaszczyznowe, dlatego w pełni rozumiem Szczepana Twardocha, który stwierdził, że to jedna z największych polskich powieści XX wieku, choć rzecz nie dotyczy Polski.
Zaczęłam od dostępnego w sieci audiobooka, nagranego w studiu Polskiego Radia przez Mariusza Benoit,...