Sprawa pułkownika Miasojedowa

"Sprawa pułkownika Miasojedowa" jest powieścią klasy światowej. Została oparta na faktach, napisana z rozmachem i niezwykle spójną konstrukcją. Ilość przeplatających się wątków może być dla współczesnego czytelnika kłopotliwa, ale z czasem wszystko się układa w logiczną i czytelną całość. Nie ma tutaj scen bez znaczenia, ani gorszych warsztatowo fragmentów. Józef Mackiewicz potwierdza tą powieścią, że należy do czołówki najlepszych polskich pisarzy.

No dobrze. O czym właściwie jest ta książka? Jest ona o pułkowniku Miasojedowie- żandarmie w służbie carskiej Rosji przełomu XIX i XX wieku. O jego ambicjach politycznych, które zderzają się z problemami całkowicie go przerastającymi. O jego ludzkich słabościach- skłonnościach do cwaniactwa, kochliwości i chęci zarobku.

Jest to powieść również o Klarze Miasojedowej- skromnej żonie człowieka mającego zbyt wielkie ambicje w stosunku do swoich zdolności. O jej pożyciu małżeńskim i rozterkach z tym związanych. O jej walce o prawo do godnego życia i szczęścia.

Jest to powieść opowiadająca historie wielu ludzi- z samego szczytu wielkiej polityki Europejskiej końca XIX wieku, a także tych z samego dołu drabiny społecznej, którzy przeżywają często rzeczy nie mniej ciekawe od tych pierwszych, a może właśnie znacznie ciekawsze.

Jest to w końcu powieść o przedrewolucyjnej Rosji. Jest to obraz Petersburga, rosyjskiej prowincji, rosyjskiej szlachty i rosyjskich prostaczków. Jest to historia o wielkiej polityce, której wielkość przygniotła potężne imperium i skazała je na śmierć, a także o rosyjskiej mentalności, która z jednej strony była niezwykle zakonserwowana w tradycji i rozbudowanych obyczajach, z drugiej jednak nazbyt liberalna.

"Sprawa pułkownika Miasojedowa" jest dość trudna, przepełniona wieloma wątkami i bohaterami. Uważam jednak, że warto po nią sięgnąć i wyciągnąć z niej niejedną lekcję. Polecam!

"Sprawa pułkownika Miasojedowa" jest powieścią klasy światowej. Została oparta na faktach, napisana z rozmachem i niezwykle spójną konstrukcją. Ilość przeplatających się wątków może być dla współczesnego czytelnika kłopotliwa, ale z czasem wszystko się układa w logiczną i czytelną całość. Nie ma tutaj scen bez znaczenia, ani gorszych warsztatowo fragmentów. Józef Mackiewicz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wybitna proza.

Ilu było i jeszcze będzie takich pułkowników Miasojedowych? Niestety historia lubi się powtarzać.

Wybitna proza.

Ilu było i jeszcze będzie takich pułkowników Miasojedowych? Niestety historia lubi się powtarzać.

Pokaż mimo to

Dobre, dobre, a piszę to po paru latach od lektury i dodam jednak niestety, że niewiele pamiętam. Ale pamiętam jedno bardzo dobrze - bombardowanie Drezna przez aliantów. To wstrząsający fragment książki. Pamiętam też manię, która ogarnia ludzi przed wojną, manię podejrzewania o bycie agentem - straszny czas. Gdy się u nas kiedyś ta mania zacznie, to lepiej się spakować i sprawdzić jak ta Kanada, ta pachnąca żywicą, wygląda naprawdę.

Dobre, dobre, a piszę to po paru latach od lektury i dodam jednak niestety, że niewiele pamiętam. Ale pamiętam jedno bardzo dobrze - bombardowanie Drezna przez aliantów. To wstrząsający fragment książki. Pamiętam też manię, która ogarnia ludzi przed wojną, manię podejrzewania o bycie agentem - straszny czas. Gdy się u nas kiedyś ta mania zacznie, to lepiej się spakować i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lepszej książki nigdy nie napisano.

Lepszej książki nigdy nie napisano.

Pokaż mimo to

Sprawa pułkownika Miasojedowa Józefa Mackiewicza, to powieść oparta o zaistniałe fakty i opisująca losy autentycznie istniejących ludzi. Powieść epicka, a przecież w pewien sposób kameralna. Historia pod wieloma względami smutna i przygnębiająca, a jednocześnie fascynująca i bez reszty wciągająca.
Częściowo pewnie za sprawą poplątanych losów głównych bohaterów, ale moim zdaniem głównie ze względu na mistrzowską narrację. Wspaniały warsztat Mackiewicza urzeka i oczarowuje czytelnika tak głęboko, że pomimo mierzenia się ze strasznymi kolejami ludzkiego losu, trudno się od książki oderwać.

Jak pisał w autobiografii autora Grzegorz Eberhardt, Mackiewicz jest pisarzem dla dorosłych i to się czuje w każdym zdaniu, w każdym akapicie. Mamy do czynienia z dorosłą i skończoną literaturą najwyższej próby. Tak pod względem warsztatu, jak poruszanych tematów. Autor nie pisze dla pensjonarek, dla spragnionych wrażeń junaków. Pisze dla dorosłych, myślących i poszukujących. Poszukujących odpowiedzi, prawdy, wartości, czegoś jeszcze, czegoś głębszego- sensu, choć z góry wiadomo, iż jest mglisty i nieuchwytny.

Na obwolucie czytamy:
"Powieść, w której osoby, daty i wydarzenia są autentyczne; prawie dokumentalna i jednocześnie stanowiąca ogromne osiągnięcie artystyczne.
Miasojedow, pułkownik żandarmerii carskiej, oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec, został skazany na śmierć przez rosyjski sąd polowy w Warszawie. Stracono go w Cytadeli warszawskiej, a jego żonę skazano na "osiedlenie" w Kraju Ałtajskim. Mackiewicz odkrył, że sprawa Miasojedowa nie została zamknięta powieszeniem jej "bohatera". Koło losu jeszcze raz się obróciło i chociaż historia rzekomo się nie powtarza, jesteśmy świadkami nowej "sprawy", bliźniaczo do tamtej podobnej, choć w innych okolicznościach się rozgrywającej. W każdym razie "sprawa Miasojedowa" znalazła swój ostateczny finał dopiero, gdy w roku 1945 bomby alianckie spadły na Drezno".

Wśród wielu poruszających recenzji, znalazł się jeden list czytelnika. Jego fragment:

"Miasojedowa przeczytałem i głęboko przeżyłem. Ta powieść może... wprowadzić w depresję, szczególnie w kontekście ponadczasowych, a wiec również dzisiejszych, wojen, manipulacji i malwersacji politycznych... Właściwie jeszcze trudniejsze w percepcji są losy jego żony..."
Jan Kubasiewicz w liście z września 2007

Pozostaje mi tylko zgodzić się z Panem Janem. Na koniec wypada gorąco polecić, jak zresztą wszystko, co wyszło spod pióra Józefa Mackiewicza.

Sprawa pułkownika Miasojedowa Józefa Mackiewicza, to powieść oparta o zaistniałe fakty i opisująca losy autentycznie istniejących ludzi. Powieść epicka, a przecież w pewien sposób kameralna. Historia pod wieloma względami smutna i przygnębiająca, a jednocześnie fascynująca i bez reszty wciągająca.
Częściowo pewnie za sprawą poplątanych losów głównych bohaterów, ale moim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę S.P.M. sięgnąłem z tego oto powodu, że chciałem na własnej "skórze" poznać kunszt pisarski Józefa Mackiewicza. Kilkukrotnie polecano mi go jako twórcę wyjątkowych powieści. Powieści barwnych, wciągających i bardzo mocno osadzonych w realiach historycznych. Bez długich rozważań postanowiłem sięgnąć po ten konkretny tytuł.

Książka jest bardzo ciekawa. Strukturalnie złożona z 2 części. Każda z nich ogniskuje się na losach jednego z dwóch głównych bohaterów. Całość jest dość sporych rozmiarów dziełkiem. Podział na rozdziały i podrozdziały ustalony został umiejętnie - niezbyt długie podrozdziały ułatwiają partyzanckie czytanie "z doskoku ".

Akcja książki to właściwie prezentacja sekwencji zdarzeń poparta okolicznościami towarzyszącymi wydarzeniom. Nie brzmi to może zachęcająco ale ... Autor opisał całą tą plątaninę faktów, pomówień, obmów relacji i interesów w mistrzowski sposób. To nie powinno tak dobrze wypaść a wypadło znakomicie. Kolejna niezwykle udana cecha utworu to opisy. Tak plastycznych, sugestywnych opisów, tchnących atmosferą epoki dawno już nie czytałem. Gdy Mackiewicz pisze o topniejących śniegach na przedwiośniu to jakby czuć było tę mroźną wilgoć przemieszaną z zapachem igliwia. Tym samym uznaję kunszt autora za potwierdzony.
Aby uzupełnić obraz książki trzeba dodać, że jest bardzo mocno osadzona w realiach historycznych. Jest tu mnóstwo postaci, faktów, relacyj żywo wyjętych z kart historii. Niesamowita kopalnia wiedzy a może słuszniej napisać: wątków z przeszłości do przestudiowania i zgłębienia.
Książka jest wspaniałym budzikiem, który wytrąca czytelnika z sennych majaczeń o uproszczonej wizji przeszłości. To po prostu trzeba przeczytać.

Po książkę S.P.M. sięgnąłem z tego oto powodu, że chciałem na własnej "skórze" poznać kunszt pisarski Józefa Mackiewicza. Kilkukrotnie polecano mi go jako twórcę wyjątkowych powieści. Powieści barwnych, wciągających i bardzo mocno osadzonych w realiach historycznych. Bez długich rozważań postanowiłem sięgnąć po ten konkretny tytuł.

Książka jest bardzo ciekawa....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzięki tej książce przeczytałam informacje archiwalne o tym bohaterze skandalu i natchnieniu Józefa Mackiewicza. Przyznaję to historia wielce ciekawa, a opisana tak, że staje się porywająca.

Tytułowy bohater — Sergiusz Miasojedow to pułkownik rosyjskiej żandarmerii, który został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec, w następnie czego skazany na śmierć i stracony w warszawskiej Cytadeli w roku 1915. Czy był winien, czy nie, posłużę się opinią książkowej żony Miesojedowa i powiem, że może jest winien, ale niekoniecznie tego o co go oskarżono, a jeśli już to nie więcej niż pozostali jemu podobni, równi stopniem i uprawnieniami.

Książka podzielona została na dwie części, pierwsza poświęcona pułkownikowi rozpoczyna się w marcu 1903 roku, kończy zaś w lutym 1945, druga część rozpoczyna się po jego śmierci i poświęcona została losom jego żony Klary. Tak jak pierwsza część jest osadzona w historii tak druga część to hipotetyczne losy.

To książka napisana niedzisiejszym językiem, eleganckim, kwiecistym, zdobnym. Autor zadbał o szczegóły i drobiazgi z życia głównego bohatera. Opisy są bardzo realistyczne, dokładne, wręcz drobiazgowe, pokazujące walory danego miejsca. Wartością książki jest staranność i pietyzm z jakim autor oddawał realia historyczne i prowadził skomplikowane wątki. To mistrz prawdy i szacunku tak względem bohatera jak i czytelnika. Kontekst książki wiecznie żywy, można go przenieść w inną czasoprzestrzeń wciąż pozostanie aktualny i bliski naturze człowieka. Znajdziemy w niej miłość, namiętności, zawiść, potrzebę władzy, awansu, adorowania i zauważenia. Dowiemy się w niej o mechanizmach i zasadach działania władzy, jej cynicznej rozgrywce, w której człowiek jest tylko przedmiotem przeznaczonym do zmielenia przez bezduszny system. I o drugiej stronie medalu, czyli obserwatorach, którzy w zbiorowym, ślepym i dzikim szale, pokazują najniższe instynkty. Pokazane jest tło historyczne epoki, zachowania społeczne, kulturowe, polityczne i kulturalne. Dlatego dzięki książce czytelnik nie znający realiów tamtych czasów ma szansę zagłębić się w klimat panujący w carskiej Rosji. Jednym zdaniem, Józef Mackiewicz splótł opowieść pierwszej próby.

A w czym rzecz? Otóż stąpający równo i systematycznie po stopniach kariery w żandarmerii wojskowej Miesojedow używa życia (tak jak większość w podobnej sytuacji) gdzie może i kiedy może. Życie jest pasmem spotkań, hulanek, miłostek i dostatniego życia. Zdarzają się przemyt, uprzywilejowane traktowanie, swoboda obyczajów, degrengolada systemu i funkcjonariuszy. Miesojedow był jednym z wielu korzystających z możliwości swojego stanowiska, nie był ani lepszy ani gorszy, ani sprytniejszy ani bardziej leniwy. Ponieważ się dało to brał, a że gdzieś po drodze wciągnięty został w aferę szpiegowską przeciwko swojemu państwu to być może była tylko zasłona dymna, aby zatuszować winy i jeszcze większe malwersacje jego antagonistów. Brak dowodów, świadków, wiele domniemywań i bałagan przypieczętowały jego los.

Dzięki tej książce przeczytałam informacje archiwalne o tym bohaterze skandalu i natchnieniu Józefa Mackiewicza. Przyznaję to historia wielce ciekawa, a opisana tak, że staje się porywająca.

Tytułowy bohater — Sergiusz Miasojedow to pułkownik rosyjskiej żandarmerii, który został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec, w następnie czego skazany na śmierć i stracony w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzieło absolutnie wybitne, kompletne, wielowymiarowe, wielopłaszczyznowe, głębokie. Panoramiczny epicki fresk rzucony na szerokie tło wydarzeń historycznych, kształtujących oblicze epoki, narodów, państw i ...ludzi. Co charakterystyczne dla Mackiewicza, a szczególnie wyraźne w tym dziele, mamy do czynienia z prymatem, kultem faktu, konkretu, precyzyjnego opisu detali nad dowolnością i niedbalstwem faktograficznym. Tu wszystko jest skomponowane, zaplanowane, dograne w najdrobniejszym szczególe, każdy, najmniejszy może okazać się brzemienny w skutkach i zaciążyć na dalszych losach, nawet...niedopasowany, za ciasny but(Kołakowski), lub niepotrzebnie napisany list. Fabuła jest tak złożona i wielowątkowa, jak samo życie, równie bogata, barwna i pełna. Przewija się w niej liczna i przebogata charakterologicznie paleta postaci, osobowości, żadna, nawet pozornie marginalna, nie okazuje się zbędna. Jednocześnie autor nie zaniedbuje wpisania losów indywidualnych w kontekst i tło wydarzeń historycznych, politycznych. Odmalowuje szczegółowo,z pasją, bez ogólnikowych uników, chociażby przebieg działań wojennych w ramach tzw "Operacji Wschodniopruskiej, relacjonując ja detalicznie, ściśle trzymając się faktografii, nawet pisma i listy pisane przez bohaterów mają konkretne daty, sygnatury i numery porządkowe. Nie ma tu miejsca na fikcję, dowolność, fantazjowanie dla efektu. Nadaje to powieści wymiar wykraczajacy poza standardową prozę, wkraczając w obszar pozornie zarezerwowany dla literatury faktu. Mackiewicza szufladki, gatunki, klasyfikujące ksiązki nie interesują. Interesuje go jak najbardziej pełna, bezkompromisowa prawda. Fantastyczny jest też język. Daleki od barakowego przeładowania, efekciarskiego upajania się formą, a jednocześnie niezwykle plastyczny, błyskotliwy, kreujący w wyobraźni czytelnika sugestywne obrazy. Sensualizm, wrażliwość autora na każdy przejaw życia, na każdy smak, zapach, odcień, dotyk, tchnienie, każde żyjątko, pozwala wręcz namacalnie czuć, oddychać stworzoną przez Mackiewicza rzeczywistością, pozwala niemal znaleźć się fizycznie w tamtym świecie,widzieć i słyszeć aktorów spektaklu, który stworzył, dotknąć ich, czuć to co czują. To zdolność właściwa tylko najwybitniejszym i do nich niewątpliwie Autor należy. Tym haniebniejsze jest skazanie go na anatemę zapomnienia i wymazania z historii literatury przez komunę i postkomunę (Michnik) tylko dlatego, że był antykomunistą.

Dzieło absolutnie wybitne, kompletne, wielowymiarowe, wielopłaszczyznowe, głębokie. Panoramiczny epicki fresk rzucony na szerokie tło wydarzeń historycznych, kształtujących oblicze epoki, narodów, państw i ...ludzi. Co charakterystyczne dla Mackiewicza, a szczególnie wyraźne w tym dziele, mamy do czynienia z prymatem, kultem faktu, konkretu, precyzyjnego opisu detali nad ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Józef Mackiewicz napisał pierwszorzędną europejską powieść. Najlepsze tradycje XIX – wiecznej prozy odżywają w wielkim stylu w tej imponującej rozmachem i dbałością detalu historii rosyjskiego Dreyfussa, skazanego w sfingowanym procesie za rzekome szpiegostwo na rzecz wilhelmińskiej Rzeszy.
Jak każda wybitna proza, „Sprawa pułkownika Miasojedowa” jest zbyt złożona, aby jednokrotna lektura w pełni mogła uzmysłowić jej bogactwo. Jest to w jakimś stopniu opowieść o tworzeniu się nowego społeczeństwa, w którym nawet monarcha absolutny musi się liczyć z presją opinii publicznej. Jak mówi jedna z postaci: „Skazany przez władzę, może być obroniony przez opinię publiczną. Skazany przez opinię publiczną, może być obroniony przez władzę. Ale gdy opinia publiczna staje się władzą... Ba! Do kogo pani wtedy każe się odwołać w obronie?”. Jest to też swego rodzaju studium rosyjskiego antysemityzmu, znacznie niebezpieczniejszego niż wysysany podobno z mlekiem matki antysemityzm polski.
Wreszcie, last but not least, jest to historia kobiety, jedna z najlepszych jakie czytałem. Klara Miasojedowa, w pierwszej części powieści pozostająca na drugim planie, w ostatniej części zostaje pełnoprawną bohaterką, w której losach odbijają się paradoksy historii pierwszego półwiecza XX wieku. Nawet bardziej niż życiorys jej męża, historia Klary ilustruje bezwolność jednostki wobec historii, i według mnie robi to na miarę europejskich klasyków, takich jak choćby „Doktor Żywago” czy „Blaszany bębenek”.
Osobom zainteresowanym polecam wyłącznie wersję papierową. Audiobook, którym posiłkowałem się podczas lektury, niestety nie przypadł mi do gustu ze względu na zbyt manieryczne moim zdaniem wykonanie Mariusza Benoit.

Józef Mackiewicz napisał pierwszorzędną europejską powieść. Najlepsze tradycje XIX – wiecznej prozy odżywają w wielkim stylu w tej imponującej rozmachem i dbałością detalu historii rosyjskiego Dreyfussa, skazanego w sfingowanym procesie za rzekome szpiegostwo na rzecz wilhelmińskiej Rzeszy.
Jak każda wybitna proza, „Sprawa pułkownika Miasojedowa” jest zbyt złożona, aby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polecam gdyż :
1. kostium historyczny/ Rosja początku XXw.
2.plastyka poetyckiego opisu
3. refleksje autora
4.klasyczna kompozycja , jak napisał ktoś trafnie wcześniej "niespieszność autora"

Polecam gdyż :
1. kostium historyczny/ Rosja początku XXw.
2.plastyka poetyckiego opisu
3. refleksje autora
4.klasyczna kompozycja , jak napisał ktoś trafnie wcześniej "niespieszność autora"

Pokaż mimo to