Po raz pierwszy książka ukazała się czterdzieści jeden lat temu. Dawno. Mimo to, jeśli kiedykolwiek będę miała córkę, chciałabym, żeby ją przeczytała. Wisłocka jest bowiem niczym niezwykle mądra babcia. Posiada wiedzę o życiu i dystans, właściwy osobom dojrzałym. Jednocześnie jako babcia-ginekolożka łączy w sobie eksperckość z ciepłem, które może dać nam ktoś bliski. Wisłocka rzadko ocenia, zwykle akceptuje. Radzi, uświadamia, tłumaczy.
Oczywiście, od czasu powstania tej książki wiele się zmieniło. Część informacji, oraz sposób mówienia o nich jest nieco archaiczny. To kolejna z przyczyn porównania Wisłockiej do babci (mam nadzieję, że nie miałaby mi tego za złe). Obraz babci nasunął mi się również ze względu na specyficzny ton, w jakim została napisana książka. Znów, jakkolwiek bogata w specjalistyczną wiedzę, innowatorska na swoje czasy, napisana jest lekko. Jej treść i styl świetnie pasują do „babskiego” spotkania przy kawie i pączku. Pełno tu anegdot, przytoczeń z klasyki literatury, opowieści z gabinetu, rozmaitych dygresji. Książkę czyta się nie tylko jako źródło bardziej lub mniej praktycznych informacji, ale przede wszystkim jako pewien obraz epoki. Również styl samej autorki świetnie oddaje klimat Polski sprzed lat.
Ze względu na wspomniany postęp, książka posiada dwa rozdziały dotyczące antykoncepcji. Jeden napisany ponad czterdzieści lat temu przez Michalinę Wisłocką. Drugi, współczesny, napisany przez lekarzy praktykujących w zakresie ginekologii, położnictwa i seksuologii. Dr n. med. Beata Wróbel i Prof. Dr hab. n. med. Mirosław Wielgoś odnoszą się do informacji podanych przez Wisłocką aktualizując je w odniesieniu do najnowszych badań. W konsekwencji rozwoju nauki, np. do informacji o pigułce antykoncepcyjnej, podanych przez Wisłocką, zalecają podejść jak do historii medycyny. Generalnie z książki można dość dużo dowiedzieć się o historii nauki oraz obyczajowości. Również Wróbel i Wielgoś przypominają różne fakty z przeszłości. Na przykład, że seksu bardzo długo nie łączono z zachodzeniem w ciążę, ale też ze zdrowiem. Dopiero w 2002 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) przyjęła i zarekomendowała Deklarację Praw Seksualnych.
Ponieważ książkę czytałam po raz pierwszy, a więc nie znałam jej wcześniej, zaskoczyła mnie i ucieszyła wielość wątków psychologicznych. Poruszył mnie m.in. temat dotyczący miłości matki – „witaminy M”. Czytając o miłości, a Wisłocka pisze o niej naprawdę pięknie, trochę trudno zrozumieć zgorszenie, jakie książka ta wywoływała lata temu. Nie mówiąc już o jej „aresztowaniu”. Oczywiście, Wisłocka pisze także o pozycjach seksualnych i orgazmie, ale w każdym temacie, który podejmuje, jest tyle ciepła (samo słowo „kochanie”, którego używa jest świetnym na to przykładem), tyle akceptacji dla naturalnych ludzkich potrzeb, że wydawałoby się, iż musi się to udzielić. Kiedy pisze o tym, że to nie my jesteśmy konstruktorami naszych organizmów i powinniśmy pogodzić się z tym jakie są i jakie mają potrzeby, trudno odmówić jej słuszności.
Stałe usiłowania dorosłych zmierzające do rozładowania w najrozmaitszy sposób napięcia seksualnego młodzieży, wydają się trochę nielogiczne w wyborze metod. Z zainteresowaniem czytuję w prasie oraz niektórych wydawnictwach poważne rozważania na temat: co by tu dać młodzieży zamiast? Padają propozycje: sport, gimnastykę, naukę itp. A więc rzecz stawia się na głowie! Trudno przecież zaproponować człowiekowi sen zamiast picia, a oddychanie zamiast jedzenia – pisze we właściwym sobie stylu Wisłocka. I jak jej nie uwielbiać?

Cała recenzja dostępna na blogu: http://projektksiazki.blogspot.com/2017/03/sztuka-kochania.html

Po raz pierwszy książka ukazała się czterdzieści jeden lat temu. Dawno. Mimo to, jeśli kiedykolwiek będę miała córkę, chciałabym, żeby ją przeczytała. Wisłocka jest bowiem niczym niezwykle mądra babcia. Posiada wiedzę o życiu i dystans, właściwy osobom dojrzałym. Jednocześnie jako babcia-ginekolożka łączy w sobie eksperckość z ciepłem, które może dać nam ktoś bliski....