Sancha Aragońska, postać tak naprawdę najmniej doceniania wśród autorów wielu powieści historycznych o Borgiach, literatury naukowej czy kina, w książce Jeanne Klogridis zyskała w pełni zasłużoną pozycję.
Surowe wychowanie i geny szalonego dziadka sprawiły, że była w stanie przetrwać w świecie Borgiów, nawet w momentach największego osamotnienia i beznadziei.
Myślę, że gdyby historia potoczyła się inaczej, byłaby doskonałą Królową Neapolu.
Jak wszystko co z Borgiami związane 10/10.

Sancha Aragońska, postać tak naprawdę najmniej doceniania wśród autorów wielu powieści historycznych o Borgiach, literatury naukowej czy kina, w książce Jeanne Klogridis zyskała w pełni zasłużoną pozycję.
Surowe wychowanie i geny szalonego dziadka sprawiły, że była w stanie przetrwać w świecie Borgiów, nawet w momentach największego osamotnienia i beznadziei.
Myślę, że...

Jedna z niewielu powieści ukazująca życie Lukrecji Borgii we w miarę dobrym świetle. Nie jest ona główną bohaterką powieści, jednak jej postać jest jedną z pierwszoplanowych. W książce Jeanne Kalogridis Lukrecja to zwyczajna młoda kobieta mająca swoje namiętności, potrafiąca kochać i zmuszana do kazirodczych aktów wbrew swej woli.

Jedna z niewielu powieści ukazująca życie Lukrecji Borgii we w miarę dobrym świetle. Nie jest ona główną bohaterką powieści, jednak jej postać jest jedną z pierwszoplanowych. W książce Jeanne Kalogridis Lukrecja to zwyczajna młoda kobieta mająca swoje namiętności, potrafiąca kochać i zmuszana do kazirodczych aktów wbrew swej woli.

Rodzina Borgiów od lat rozpala ludzką wyobraźnię. Rodrigo Borgia jako papież Aleksander VI nie krył się ze swoimi nieślubnymi dziećmi i kochankami, jego syn Cezar stał się pierwowzorem słynnego ,,Księcia” z książki Machiavellego, a córka Lukrecja była oskarżana o utrzymywanie kazirodczych stosunków z ojcem i bratem(co chyba w dzisiejszych czasach zostało praktycznie obalone przez historyków). Rozpusta, bezbożność, morderstwa i wielka polityka w pokręcony sposób fascynują i intrygują. Nic więc dziwnego, że o Borgiach powstają nie tylko filmy i seriale, ale i książki – w powieści ,,Poślubiona Borgii” poznajemy perspektywę Sanchy Aragońskiej, żony jednego z synów papieża, którą posądzano o romanse z braćmi swojego męża.

Sancha jest nieślubną córką Alfonsa, syna króla Neapolu, ale nieprawe pochodzenie nie wyklucza jej ze stania się członkiem politycznej gry swoich krewnych. Po śmierci dziadka i koronacji ojca, dziewczyna zostaje wydana za młodszego od siebie Joffrego, najmłodszego syna świeżo mianowanego papieża Aleksandra VI. Małżeństwo nie układa się poprawnie – Sancha jest rozczarowana niedojrzałością męża, a Joffre mimo przywiązania do żony otacza się kurtyzanami. Po jakimś czasie młodzi małżonkowie zostają wezwani na dwór papieski, gdzie Sancha przeżywa szok widząc brak zasad i zepsucie rodziny swojego męża. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy Sancha zakochuje się w Cezarze, bracie Joffrego, kardynale, który chce jednak porzucić purpurę.

Historia Sanchy Aragońskiej i Cezara Borgii zawsze wydawały mi się bardzo intrygujące, ze względu na to, że prawdopodobnie połączył ich romans, a mimo to Borgia nie wahał się skrzywdzić rodziny Sanchy(chociaż też chyba nie jest udowodnione, że to on stał za tym, co spotkało Alfonsa). Jednak ostatecznie powierzył jej opiekę nad swoimi siostrzeńcami, co może być potwierdzeniem, że naprawdę łączyła ich miłość. Dramatyzmu dodaje fakt, że zmarli w niewielkim odstępie czasu. Miałam więc wobec ,,Poślubionej Borgii” bardzo duże oczekiwania, które nie do końca zostały spełnione. Jestem rozczarowana tym, że Kalogridis nie zamieściła żadnej notatki w której wyjaśniłaby, które wydarzenia są stuprocentową prawdą, a której fikcją, zwłaszcza, że mam wrażenie iż pisarka w wielu miejscach dość mocno rozminęła się z prawdą historyczną. Zakończenie i ostatecznie działania Sanchy w każdym razie na pewno nie są prawdziwe i wydały mi się mocno naciągane. Posądzenia o kazirodczych stosunkach Lukrecji z Rodrigem i Cezarem to raczej fikcja, ale jestem w stanie zrozumieć, że autorka postanowiła przedstawić ich relacje w taki sposób. Jednak liczyłam na jakieś głębsze wyjaśnienie, dlaczego relacja rodzinna miałaby wejść na takie tory. Borgiowie bądź co bądź byli tylko ludźmi, a nie jakimiś wysłannikami piekła i takiego przedstawienia zabrakło mi w książce Kalogridis. Do tego w pewnym momencie motyw kazirodztwa się ucina i nie wywiera już żadnego wpływu na członków rodziny. Miałam też wrażenie, że postacie też są skonstruowane w mało konkretny sposób – najlepszy przykład to Lukrecja, która najpierw jest przedstawiona jako podstępna intrygantka i rozpustnica, a później jako biedna, przytłoczona przez rodzinę dziewczyna. Irytował mnie mocno Joffre, który był głupim, słabym dzieciakiem, a jeszcze bardziej irytowało mnie to, że Sancha ma wobec niego jakieś poczucie obowiązku i roztkliwia się nad tym, że on ją tak kocha. Hm, może i cię kocha, Sancho, ale za bardzo to tego nie okazuje. Sama Sancha jest postacią dość ciekawą, bo postacie silnych kobiet, które bronią się przed zdominowaniem przez mężczyzn, zawsze są ciekawe, ale jednak chwilami jej upór wydawał mi się podpadać pod jakieś narcystyczne przekonanie, że to ona najlepiej wie, co jest dla kogo dobre. Najciekawszą postacią jest zdecydowanie Cezar, zwłaszcza z początku powieści, który trochę odcina się od dworu papieskiego, chce się wyrwać spod wpływów ojca, potrafi być bezwzględny i okrutny, ale zarazem zdolny do miłości. Jednak później jego postać została trochę zepsuta i ukazana jedynie przez pryzmat złych czynów jakich się dopuścił. I o ile być może prawdziwy Cezar Borgia rzeczywiście był czystym złem(chociaż to nadal był człowiek, a nie sługa Belzebuba),tak nie do końca pasuje mi to do jego konstrukcji w tej powieści.

Nie chcę jednak powiedzieć, że to zła powieść. Jest naprawdę dobrze i ciekawie napisana, życie w renesansowej Italii zostało opisane barwnie i fascynująco, chociaż w sposób w jaki fascynuje zło. Na pewno ogromnym plusem jest postać Cezara oraz swego rodzaju przesłanie powieści – że można kochać kogoś, wiedząc, że jest złym człowiekiem. Sanchę przez całe życie otaczają okrutni, bezwzględni ludzie, a ona zdaje sobie z tego sprawę i chce być inna. Jednocześnie nadal kocha swojego ojca czy Cezara z którym więź Kalogridis opisała naprawdę dobrze i chwilami wzruszająco, aczkolwiek to, że Sancha tak szybko odcięła się od ukochanego też nie do końca mi pasowało. Jestem też rozczarowana, że nie pojawił się opis ich ostatniego spotkania. Ogólnie wątek z tym, że można kogoś kochać, widząc wszystkie jego złe cechy i nie godzić się na nie, jest naprawdę bardzo ciekawy i zmuszający do refleksji, zwłaszcza, że dotyczy też matki Sanchy, która trwa u boku swojego okrutnego kochanka, bo czuje, że i tak nie ma wyboru – miłość jej go odebrała. Może liczyłam na trochę większe rozwinięcie tego motywu i pokazanie większych dylematów bohaterów, ale i tak mi się to podobało. Na uwagę zasługuje też przemiana Sanchy, która początkowo deklaruje, że nigdy nie posunie się do zła, by z czasem(gdy sama tego zła doznaje) zacząć zmieniać zdanie. Chociaż i tak irytowało mnie to, że nasza narratorka jest tu przedstawiona jako jedyna mądra i moralna, która doskonale wie co robić.

,,Poślubiona Borgii” to dobra książka. Nie rewelacyjna, nie cudowna, nie wspaniała – dobra. Czytałam bardzo dużo powieści o tej tematyce, więc może trudniej mnie zachwycić. Z jednej strony jestem nią rozczarowana, z drugiej jako całość podobała mi się. Mimo wszystko polecam ją osobom zainteresowanym książkami przedstawiającymi życie kobiet w dawnych czasach.

,,– Jak mogłaś w ogóle pokochać tak okrutnego człowieka?(…)
- Mówisz tak, jakbym miała wybór.”

Rodzina Borgiów od lat rozpala ludzką wyobraźnię. Rodrigo Borgia jako papież Aleksander VI nie krył się ze swoimi nieślubnymi dziećmi i kochankami, jego syn Cezar stał się pierwowzorem słynnego ,,Księcia” z książki Machiavellego, a córka Lukrecja była oskarżana o utrzymywanie kazirodczych stosunków z ojcem i bratem(co chyba w dzisiejszych czasach zostało praktycznie obalone...

Bezczelni, nikczemni, zakłamani i bezkarni, na wskroś przesiąknięci złem mordercy i intryganci, ukrywający się pod szatami przedstawicieli kościoła i ci działający całkiem jawnie, wręcz chełpiący się swoimi zbrodniami. Sybaryci, których czynami kieruje głównie chuć, żądza i chęć posiadania władzy i bogactw.
Oto bohaterowie tej książki!
Polecam tym, którzy lubią takie "klimaty" ;-P

Bezczelni, nikczemni, zakłamani i bezkarni, na wskroś przesiąknięci złem mordercy i intryganci, ukrywający się pod szatami przedstawicieli kościoła i ci działający całkiem jawnie, wręcz chełpiący się swoimi zbrodniami. Sybaryci, których czynami kieruje głównie chuć, żądza i chęć posiadania władzy i bogactw.
Oto bohaterowie tej książki!
Polecam tym, którzy lubią takie...

Świetna pozycja.Jeśli chcecie wiedzieć jak wyglądał Watykan za czasów papieża Aleksandra i jaką role odgrywały w tym wszystkim kobiety z rodu Borgiów oraz te które weszły do tej rodziny musicie sięgnąć po tą książkę.Kobiety Borgiów to nie tylko niesławna Lukrecja to także temperamentna Sancha oraz kilka innych barwnych postaci.Watykan od kuchni oczami kobiet

Świetna pozycja.Jeśli chcecie wiedzieć jak wyglądał Watykan za czasów papieża Aleksandra i jaką role odgrywały w tym wszystkim kobiety z rodu Borgiów oraz te które weszły do tej rodziny musicie sięgnąć po tą książkę.Kobiety Borgiów to nie tylko niesławna Lukrecja to także temperamentna Sancha oraz kilka innych barwnych postaci.Watykan od kuchni oczami kobiet

„Per pianto la mia carne si distilla. - Moje ciało rozpuszcza się we łzach.”

Nie mogłam przejść obojętnie obok książki, której akcja rozgrywa się w renesansowych zakamarkach włoskiej ziemi i intrygach, jakimi osnuta jest cała rodzina Borgiów – powieści historyczne, czyli jedne z moich ulubionych – i dość szybko zabrałam się za lekturę. Przeczytanie jej zajęło mi banalnie mało czasu, ledwie dwa dni, dlatego najszybciej zmierzam z pisaniem recenzji, póki moje emocje są jeszcze „świeże” i wciąż wracam myślami do określonych rozdziałów.
I jedno mogę powiedzieć, ta lektura wcale mnie nie zawiodła, jak mi się zawczasu wydawało.

„- No i jakie to uczucie, Sancho? – zadrwił ojciec – Mieć świadomość, że jesteś odpowiedzialna za cierpienie kogoś, kogo najbardziej kochasz?”

Młodziutka Sancha jest główną bohaterką, a zarazem narratorką historii i ukazany nam świat widzimy jej oczyma. Zostaje bez ostrzeżenia rzucona w wir politycznych gier oraz zawirowań wynikających z czystej namiętności, z pragnienia serca - jak wydaje się dziewczynie przez kilka chwil - ale jej temperament oraz aragońska krew nie ułatwiają przeżycia w pajęczej sieci papieża oraz jego najbliższych. Potrzeba do tego również inteligencji, ale i psychicznej odporności, kiedy plotki krążące dookoła papieskiej rodziny okazują się prawdziwe.
Neapolitanka w końcu odnajduje się w nowej, z czasem coraz bardziej przytłaczającej rzeczywistości i pomimo usilnej walki nawet ona ulega, by stać się marionetką w rękach innych, aż w końcu decyduje się na odważny krok i ponownie zostaje panią siebie.
Pytanie, czy była wówczas świadoma konsekwencji?

„- Nigdy nie ucieknę się do zła! – zaprotestowałam.
- W takim razie skazujesz na śmierć tych, których najbardziej kochasz! – Jej głos miał w sobie ostrość i chłód stalowej klingi. (…) – Uważaj na siebie, Sancho, bo inaczej twoje serce zniszczy wszystko, co najbardziej kochasz.”

Słowa, które padły z ust wiedźmy w pierwszych rozdziałach mogły okazać się prawdziwą przepowiednią lub lamentem mającym nastraszyć, a jednak towarzyszyły dziewczynie jako niepewne wspomnienie. Powoli poznawała okrytą złą sławą rodzinę, w której szeregi wkroczyła z przymusu oraz obowiązku, delikatnie wydeptywała ścieżki i dowiadywała się więcej, niż rzeczywiście chciała, nie zapominając przy tym żadnej ze złożonych obietnic, ale nawet w te przestała wierzyć. Dookoła siebie wzniosła potężny mur wybudowany na fundamentach kłamstw, pogwałcenia moralności czy okrucieństwa, jakich doświadczała zarówno w roli świadka oraz uczestniczki. Owszem, zdobyła również przyjaźń, jednak szczęście nie było wówczas łatwe do utrzymania przy sobie i wkrótce musiała przygotować się na falę bólu, jaka nadeszła wraz z kolejnymi latami – obfitującymi w straty i zdrady, aż zapomniała o znaczeniu zaufania.

„Czułam do niego głęboką urazę, ale gdzieś w głębi duszy zależało mi na nim i nie umiałabym wyrządzić mu krzywdy. Jak matka, byłam przeklęta: nie mogłam przestać kochać najokrutniejszego człowieka na świecie.”

Pozostali bohaterowie, których spotyka na swojej drodze młodziutka Sancha mają większy lub mniejszy wpływ na przyszłość nie tylko jej małżeństwa czy rodziny, ale również na losy samego Neapolu. Wielu z nich znamy ze źródeł historycznych, jednak w powieści Jeanne wykreowała ich własnym językiem, interpretując według osobistych odczuć i przedstawiając niektórych w bardziej przychylnym świetle. Moim zdaniem, autorka opierająca się na faktach, pozwala sobie na ocenę postaw, ale przemawia wtedy głosami oraz myślami poszczególnych charakterów.

„W życiu liczyła się tylko jedna prawda: nie ma sprawiedliwości ani dla złych, ani dla dobrych.”

Samą książkę czytało się bardzo szybko, nawet nie zauważyłam upływu czasu, ale znana mi historia tamtego okresu nie pozwalała na swobodne tworzenie zakończeń, więc z góry było ono znane. Niemniej, polityczne rozgrywki przeplatające się wiecznie z ciałami wyławianymi z Tybru oraz szeptami na ulicach miasta pozwalały odczuć klimat renesansowych komnat i zawieranych w nich układów, jak i składanych, niedotrzymywanych słów. Lektura była przyjemna i myślę, że prosty język podziałał tym razem na korzyść, ponieważ czytelnik nie musi się głowić nad znaczeniem chociażby ówczesnych określeń architektonicznych czy tytułów arystokracji panujących w danym kraju.
Polecam, z całego serduszka polecam książkę tym, który czują się idealnie w takich klimatach i liczę, że jeszcze kiedyś trafię na powieść pani Kalogridis.

„Uznałam, że Bóg, jeśli istnieje, jest najokrutniejszy z nich wszystkich – bardziej zdradliwy niż mój ojciec, papież Aleksander i Cezar – bo stworzył człowieka pełnego miłości i dobroci, a potem zadał mu śmierć i pozbył się go w najbardziej bezduszny, bezsensowny sposób.”

„Per pianto la mia carne si distilla. - Moje ciało rozpuszcza się we łzach.”

Nie mogłam przejść obojętnie obok książki, której akcja rozgrywa się w renesansowych zakamarkach włoskiej ziemi i intrygach, jakimi osnuta jest cała rodzina Borgiów – powieści historyczne, czyli jedne z moich ulubionych – i dość szybko zabrałam się za lekturę. Przeczytanie jej zajęło mi banalnie...

Ile to książek nie napisano o Borgiach! Tutaj patrzymy na okrucieństwo, szaleństwo, miłość i poświęcenie oczami Sanchy, synowej papieża Aleksandra. Podobno pięknym kobietą jest w życiu łatwiej, ale muszą one być silniejsze niż ich uroda, co pokazuje właśnie Sancha. Bardzo dobra książka.

Ile to książek nie napisano o Borgiach! Tutaj patrzymy na okrucieństwo, szaleństwo, miłość i poświęcenie oczami Sanchy, synowej papieża Aleksandra. Podobno pięknym kobietą jest w życiu łatwiej, ale muszą one być silniejsze niż ich uroda, co pokazuje właśnie Sancha. Bardzo dobra książka.

Książka opisuje losy księżniczki Sanchy Aragońskiej oraz członków rodu Borgiów. Fabuła wartka bez nużących opisów, pełna intryg, namiętności, nienawiści, żądzy władzy. Bardzo dobrze się czyta, z wypiekami na twarzy.
Powieść pozostaję na długo w pamięci.

Polecam!

Książka opisuje losy księżniczki Sanchy Aragońskiej oraz członków rodu Borgiów. Fabuła wartka bez nużących opisów, pełna intryg, namiętności, nienawiści, żądzy władzy. Bardzo dobrze się czyta, z wypiekami na twarzy.
Powieść pozostaję na długo w pamięci.

Polecam!

Rewelacyjna książka i tyle.

Rewelacyjna książka i tyle.

czytałam ją już parę lat temu, a pommo tego i tak została w głowie. Świetnie opisane losy ówczesnego papieża i jego najbliższej rodziny. Intrygi, morderstwa... intrygi, intrygi

czytałam ją już parę lat temu, a pommo tego i tak została w głowie. Świetnie opisane losy ówczesnego papieża i jego najbliższej rodziny. Intrygi, morderstwa... intrygi, intrygi