Dostałam tą książkę na urodziny, które były we wrześniu i od tego czasu stała na półce, cierpliwie czekając na okres, kiedy będę mieć czas, by skończyć dwa grube tomy. Czytam bardzo szybko, ale i tak w porównaniu z innymi książkami ,,Targowisko próżności” zajęło mi sporo czasu. Jednak zdecydowanie było warto.

Pełny tytuł brzmi ,,Targowisko próżności. Powieść bez bohatera”. I rzeczywiście, mamy tu tak dużo postaci i wątków, że trudno wskazać główny. Jednak śmiało mogę wskazać kilku bohaterów, którzy napędzają akcję. Historia zaczyna się, gdy dwie młode panny – Rebecca Sharp i Amelia Sedley – opuszczają pensję dla dziewcząt i rozpoczynają ,,światowe życie”. Pierwsza z dam to dziewczyna biedna i o marnych koneksjach, ale urodziwa, sprytna, inteligentna i pozbawiona skrupułów. Postanawia zrobić wszystko, by osiągnąć awans społeczny. Natomiast druga z dziewcząt, Amy, pochodzi z zamożnej rodziny i na niczym jej nie zbywa. Jest do tego bardzo skromna, nieśmiała, łagodna i sympatyczna. Jej jedynym marzeniem jest wyjście za mąż za przyjaciela z dzieciństwa, Georga. Jednak na obie bohaterki czyha wiele przeciwności losu, z którymi będą sobie radzić(bądź nie) na swój sposób. Ich działania śledzi William Dobbin, sympatyczny, ale niezbyt przystojny wojskowy, który obdarzy Amelię wielką, romantyczną miłością.

Ta powieść to genialna satyra na społeczeństwo angielskie za czasów Napoleona. Autor wprowadza wiele trafnych, chwilami nawet zabawnych uwag, z którymi nie sposób się nie zgodzić. To one są główną siłą tej książki. Nie chodzi tu nawet o fabułę(która chwilami wciąga, a chwilami nudzi) ani o dosyć kontrowersyjnych bohaterów. Oczywiście duże zainteresowanie budzi Becky, która szybko pnie się po drabinie społecznej i potrafi doskonale intrygować. O sympatii dla niej nie mogę powiedzieć, ale o ciekawości, co jeszcze jest w stanie zrobić, by osiągnąć cel, już tak. A Amelia? Amelia z pierwszego tomu to taka bezwolna, pozbawiona charakteru istotka, nad którą autor jednak nieustannie się rozpływa, wychwalając jej łagodność i szlachetność. Ja tej ,,pierwszej” Amelii nie polubiłam. Natomiast dużo większą sympatię Amelia wzbudziła we mnie w drugim tomie, kiedy to zostaje zdana na siebie i próbuje zmagać się z losem. Dobrze, dosyć nieporadne były te zmagania, ale przynajmniej jakoś starała się odnaleźć w nowej rzeczywistości, poza tym średnio przepadam za takimi zabiegami, kiedy to nagle istota z gruntu nieśmiała i nieprzystosowana do życia zmienia się w twardą wojowniczkę. Ale nie potrafię darować Amy tego jak traktowała Dobbina, który był najporządniejszą postacią w całej powieści. Chyba każda kobieta chciałaby być kochana taką ofiarną miłością, a Amelia chwilami była bardzo nieczuła dla swojego wielbiciela. Niemniej historia ich relacji to według mnie jedna z mocniejszych stron całej książki. Natomiast ulubienice mam dwie – pannę Crawley, starszą damę z ciętym językiem, i lady Jane – dumną kobietę, która jako jedyna nie dała się omamić Rebece.

Thackeray to prawdziwy mistrz aluzji. Ironicznie i inteligentnie wyśmiewa przywary przedstawicieli przeróżnych sfer angielskiego społeczeństwa, choć chwilami mógłby powstrzymać się przed ocenianiem niektórych bohaterów, bo to irytuje. I trochę żałuję, że często posługiwał się aluzją, zwłaszcza przy opisywaniu perypetii Becky, bo zdarzało mi się gubić w tym, co ta istotka w końcu zrobiła i za co ja obgadywano. Nie można autorowi odmówić świetnego stylu. Mimo objętości książkę czyta się naprawdę szybko i dobrze. Myślę, że nie trzeba jej rekomendować miłośnikom angielskiej klasyki. Nie będziecie zawiedzieni.

,, Fale życie płyną i często zostawiają wraki na mieliźnie.”

Dostałam tą książkę na urodziny, które były we wrześniu i od tego czasu stała na półce, cierpliwie czekając na okres, kiedy będę mieć czas, by skończyć dwa grube tomy. Czytam bardzo szybko, ale i tak w porównaniu z innymi książkami ,,Targowisko próżności” zajęło mi sporo czasu. Jednak zdecydowanie było warto.

Pełny tytuł brzmi ,,Targowisko próżności. Powieść bez bohatera”....