„Narrenturm” to pochłaniająca bez reszty rzecz przygodowa, która zarazem doskonale ukazuje krwawe szaleństwo wewnątrzchrześcijańskiego konfliktu w jego pełnej niekrasie.
Sporym atutem jest sama sceneria ukochanego przeze mnie Dolnego Śląska i fakt, że większość lokalizacji jestem sobie w stanie przedstawić, nawet jeśli współcześnie prezentują się one łagodnie inaczej niż w XV wieku.
Prawda, formuła wpadania w kolejne tarapaty i następnie cudownego z nich wyzwolenia jest trochę nużąca i może obrazić inteligencję tego czytelnika, który na ową formułę nie zechce przystać. Sapkowski rekompensuje jednak te niedogodności świetnym językiem oraz pierwszorzędnym humorem, udanie łączącym elementy przaśne z bardziej wymagającymi.
Dużą sztuką jest wplecenie w historyczne realia elementów nadprzyrodzonych. Sapkowski zrobił to nie tylko bardzo sprawnie, ale dodatkowo powiązał obecność tych elementów z jednym z ukrytych komunikatów powieści. Bo „Narrenturm” warto czytać nie tylko dla tego, co na powierzchni.
Najwięcej uwagi poświęcono przygodom, a nie postaciom; w tym zakresie niezbyt wiarygodna jest niezdolność Reynevana do wyciągania wniosków z własnych błędów, choć autor miał aż trzy tomy, by pokazać jego przemianę i ufam, że w drugim zabrał się do dzieła, o czym zamierzam się rychło przekonać.

„Narrenturm” to pochłaniająca bez reszty rzecz przygodowa, która zarazem doskonale ukazuje krwawe szaleństwo wewnątrzchrześcijańskiego konfliktu w jego pełnej niekrasie.
Sporym atutem jest sama sceneria ukochanego przeze mnie Dolnego Śląska i fakt, że większość lokalizacji jestem sobie w stanie przedstawić, nawet jeśli współcześnie prezentują się one łagodnie inaczej niż w...