Nareszcie! Tomik Onionsa to chyba najdłużej wyczekiwana książka w Bibliotece Grozy, gdyż już dawno była zapowiedziana.

Na plan pierwszy wysuwa się pierwsza opowieść – „Zew pięknej” znana w dotychczasowych tłumaczeniach jako „Wabiąca ślicznotka”. Zdecydowane najlepsze, wybijające się opowiadanie w całym zbiorze. Opowiada o tajemniczym domu, w którym straszy, gdzie można nawet oszaleć. Wprowadza się tam pewien samotny mężczyzna, z zawodu pisarz. Może nieco kojarzyć się z „Tajemniczym Lokatorem” Algernona Blackwooda, choć w miarę upływu lektury okazuje się, że akcenty są położone zupełnie inaczej.

Kolejne opowieści, to już obniżenie poziomu. Wyraźne obniżenie. Choć każde jest inne, na swój sposób oryginalne, to jednak powtarzającym motywem w wielu utworach jest szaleństwo bohaterów opisywanych zdarzeń.

„Widmo” prezentuje opis wariactwa na morzu pewnego kapitana. „Rooum” tyczy się bystrego kolegi, który ma pewną słabość... „Benlian” podobnie. „Io” pokazuje szaleństwo wrażliwej dziewczyny pewnego studenta. „Wypadek” to trzymająca w napięciu, psychologiczna gra w restauracji pomiędzy dwoma wrogami z młodzieńczych lat. „Papierośnica” , sam tytuł wskazuje. „Fotel na biegunach” – cygańskie klimaty. „Hic iacet” opowiada o dwóch artystach, jednym niesympatycznym, co ciekawe z polskimi korzeniami.

Podsumowując, warto sięgnąć po tomik Onionsa, głównie ze względu na pierwsze, najsłynniejsze, solidne, obszerne (około 70 stron) opowiadanie. Generalnie jednak trudno w całym zbiorze doszukać się arcydzieł w zakresie opowiadań grozy. W pewnym momencie podczas lektury „Zew pięknej” miałem wrażenie, że będzie to hitowy zbiór, zrównanie się z największymi perełkami w serii jak „Zew cthulhu” Loverafta czy „Wendigo i inne upiory” Blackwooda. Jednak to był tylko chwilowy impuls, co nie zmienia faktu, że warto sięgnąć po Onionsa. Na pewno będę chciał jeszcze raz przeczytać „Zew pięknej”.

Nareszcie! Tomik Onionsa to chyba najdłużej wyczekiwana książka w Bibliotece Grozy, gdyż już dawno była zapowiedziana.

Na plan pierwszy wysuwa się pierwsza opowieść – „Zew pięknej” znana w dotychczasowych tłumaczeniach jako „Wabiąca ślicznotka”. Zdecydowane najlepsze, wybijające się opowiadanie w całym zbiorze. Opowiada o tajemniczym domu, w którym straszy, gdzie można...