Specjalnością Steva Berry są thrillery, w których elementy historii, i to z różnych regionów świata, oraz political fiction łączą się z intrygami szpiegowskimi i odrażającymi projektami, w udaremnienie których angażuje się dwójka bohaterów, Cotton Malone i Cassiopeia Vitt.

Akcja powieści rozpoczyna się kilka dni przed zaprzysiężeniem nowego prezydenta amerykańskiego. Tymczasem Malone, wykonując zlecenie agencji Magellan Billet, odkrywa, że zatwardziały komunista, były kagebista Aleksandr Zorin, który nie pogodził się z upadkiem sowieckiego imperium, przygotowuje się do swojej ostatniej misji, czyli zadania śmiertelnego ciosu Ameryce, największemu wrogowi jego sowieckiej ojczyzny. Planuje użyć w tym celu walizkowych bomb jądrowych oraz wykorzystać niejasności amerykańskiej ustawy o sukcesji prezydenckiej.

Jest to zatem niezwykle ambitny scenariusz sensacyjny. Ale nie tylko. Albowiem historia w tej powieści to okoliczności, które doprowadziły do upadku Związku Sowieckiego oraz dzieje kształtowania się amerykańskiej demokracji, walk i politycznych zawirowań, które temu procesowi towarzyszyły, łącznie z powstawaniem systemu prawnego. I wszystkie te zjawiska traktuje Berry z całą powagą, poświęcając im wiele stron.

Miło, że docenia w swojej analizie rolę polskiej Solidarności jako zapłonu rewolucyjnych przemian w całym Bloku. Jednoznacznie za akuszerów owych przemiam uznaje Ronalda Reagana i Jana Pawła II. Ich współpraca, pośrednictwo przy niej Stephanie Nelle, szefowej Magellan Billet, wygląda niczym najważniejszy spisek stulecia, co już może trochę śmieszyć (choć zapewne, nie wszystkich). Jednak co najbardziej rozczarowuje w tych polityczno-historycznych dywagacjach to zupełny brak wyczucia w stosunku do Rosji. Osobnicy tacy jak Zorin traktowani są jako nieliczni epigoni czasów, które minęly bezpowrotnie. Co jest o tyle dziwne, że książka została wydana w 2016 roku. Z kolei elementy historii amerykańskiej, łącznie z tym, do którego nawiązuje tytuł powieści, hmm... nie mnie oceniać ich wiarygodność. Mnie niektóre drobiazgowe wyjaśnienia, na przykład skomplikowanego systemu sukcesji prezydenckiej, po prostu znudziły.

Mam też zasadnicze zastrzeżenia do sposobu prowadzenia akcji. Najogólniej rzecz ujmując, zamiast typowych, zespołowych działań służb przy opanowywaniu różnych kryzysowych sytuacji, w powieściach Steva Berry chodzi zawsze o wyeksponowanie jego supergwiazd, Cottona i Cassiopei. Nawet jeśli prowadzi to do nieuzasadnionych, niezgodnych z pragmatyką komplikacji. Podobnie jest w Czternastej kolonii, gdzie do pary niezlomnych dołącza zaledwie kilka innych osób, wszyscy z tej samej grupy wtajemniczonych.

Specjalnością Steva Berry są thrillery, w których elementy historii, i to z różnych regionów świata, oraz political fiction łączą się z intrygami szpiegowskimi i odrażającymi projektami, w udaremnienie których angażuje się dwójka bohaterów, Cotton Malone i Cassiopeia Vitt.

Akcja powieści rozpoczyna się kilka dni przed zaprzysiężeniem nowego prezydenta amerykańskiego....