Absolutnie nie zgadzam się z opinią zawartą w opisie książki, że "Chcę żyć. Dziennik radzieckiej uczennicy 1932 - 1937" jest "wstrząsającym świadectwem czasów stalinowskiego terroru". Jest to pamiętnik młodziutkiej panny Niny, która bardzo cierpi (jak większość panien w wieku dojrzewania) na skutek niedostatków swej urody (ma zoperowanego zeza) oraz przeświadczenia, iż nie dość,że jest brzydka, to jeszcze głupia i pospolita,jak otaczające ją szkolne koleżanki. A ona tak chciałaby być piękną, mądrą, porażać otoczenie nietuzinkową osobowością i wyrafinowanym kobiecym czarem. Informacje o szalejącym wokół stalinowskim terrorze na kartach dziennika pojawiają się sporadycznie i są bardzo skąpe. Być może lęk przed dostaniem się "dziennika" w niepowołane ręce sprawiał że, młodociana autorka stosowała surową autocenzurę. Wpis pod datą 21 sierpnia 1933 r. informuje na przykład, że w centrum Moskwy są sklepy komercyjne, "w których zawsze panuje ożywienie, przy ladach tłoczą się wymalowane, wystrojone paniusie, tak zwana, oczywiście potajemnie, arystokracja, składająca się przede wszystkim z Żydówek, żon komunistów i zasłużonych funkcjonariuszy" Jest to jedna z nielicznych, konkretnych informacji. Fakt wydalenia ojca Niny przez NKWD poza Moskwę, zamkniecie go w więzieniu na Butyrkach, aż wreszcie zesłanie go na 3 lata do Ałma Aty w Kazachstanie jest wprawdzie odnotowywany w dzienniku, ale ma się odczucie, jakby nie robił on na córce (i jej starszych siostrach - bliźniaczkach) specjalnego wrażenia, już za chwilę pojawiają się (dominujące w tym pamiętniku) opinie o chłopcach, w których akurat młodziutka Nina się, niestety bez wzajemności, podkochuje. "Szpetota - to najgorsze w życiu, a gdy dotyczy twarzy, oczu! Przekleństwo! Płakać w bezsilnej słabości, rwać włosy z głowy i wiedzieć, że niczego nigdy już się nie da zmienić. Od czegoś takiego można oszaleć" - jak już wspomniałem, uwięzienie ojca nie wywołuje w niej aż takich emocji, jak własny, nie najlepszy wygląd. Trzeba przyznać, że dziewczyna jest baczną obserwatorką otoczenia, swych szkolnych koleżanek i kolegów: "Często przysłuchuję się na ulicy rozmowom, chłopaki, przekrzykując się, z ożywieniem rozmawiają o wojnie, o samochodach, o budowie tramwaju, o filmach, dziewczyny albo nic nie mówią, albo pytlują o... chłopakach. Ani razu, ani razu nie słyszałam, żeby mężczyźni czy chłopcy rozmawiali o nas. Zadziwiające!". Mimo tych trafnych obserwacji, Nina jest taka sama, jak inne dziewczyny, 85 procent kart jej dziennika zajmują rozważania o chłopakach i podłości co ładniejszych koleżanek. Komuś, kto chce się dowiedzieć o okrucieństwach stalinizmu w ZSRR lat 30 - stych zdecydowanie polecam inne źródła aniżeli "Pamiętnik radzieckiej uczennicy".

Absolutnie nie zgadzam się z opinią zawartą w opisie książki, że "Chcę żyć. Dziennik radzieckiej uczennicy 1932 - 1937" jest "wstrząsającym świadectwem czasów stalinowskiego terroru". Jest to pamiętnik młodziutkiej panny Niny, która bardzo cierpi (jak większość panien w wieku dojrzewania) na skutek niedostatków swej urody (ma zoperowanego zeza) oraz przeświadczenia, iż nie...