Raz zaczętych książek nie należy porzucać, przemęczyłem się więc. Z trudem - przebrnięcie przez cienką w sumie książeczkę zajęło mi ponad trzy tygodnie...

"Chcę żyć" to żaden tam "wstrząsający dokument codzienności w państwie totalitarnym" ani świadectwo osoby "inteligentnej, wrażliwej (...) rozumiejącej znacznie więcej z tego, co się dzieje wokół niej, niż jej starsze siostry i koleżanki". "Chcę żyć" to chaotyczny i zwyczajnie nudny pamiętniczek zapatrzonej w siebie, nie budzącej krzty sympatii nastolatki. Kochliwej (pół tekstu to płytkie rozważania o urodzie kolegów z klasy - coś by z nimi chciała, ale się boi),zapatrzonej w siebie (te ciągłe wynurzenia o własnych, rzekomo zaprzepaszczonych, zdolnościach i pogarda dla "prostych" koleżanek) i wykazującej wyjątkowe, nawet dla swojego wieku, skłonności do dramatyzowania.

Gdyby chociaż (tu uwaga do wydawców) jakiś historyk zadbał o tło historyczne... spróbował podsumować, w epilogu czy choćby przypisach, jaki los spotkał Lowkę, Lindego, Żenię i resztę przewijającego się przez tekst towarzystwa... może nie zlaliby się oni wówczas w bezkształtną masę. Może dałoby się zżyć z którymś z nich. Może miałoby się poczucie, że czas poświęcony na lekturę nie jest czasem straconym.

I tylko anonimowego agenta NKWD, który musiał czytać te wynurzenia i jeszcze z pełną powagą wyłapywać "kontrrewolucyjne" fragmenty, jest mi żal. Sam skazałem się na lekturę i mogę być zły tylko na siebie. A on?

Raz zaczętych książek nie należy porzucać, przemęczyłem się więc. Z trudem - przebrnięcie przez cienką w sumie książeczkę zajęło mi ponad trzy tygodnie...

"Chcę żyć" to żaden tam "wstrząsający dokument codzienności w państwie totalitarnym" ani świadectwo osoby "inteligentnej, wrażliwej (...) rozumiejącej znacznie więcej z tego, co się dzieje wokół niej, niż jej starsze...

Taka w sumie ciekawostka z tamtych lat w ZSRR.
Miejscami trochę monotonna ("pesymizm i chłopcy, chłopcy i pesymizm") lecz czasu na nią poświęconego nie żałuję.

Taka w sumie ciekawostka z tamtych lat w ZSRR.
Miejscami trochę monotonna ("pesymizm i chłopcy, chłopcy i pesymizm") lecz czasu na nią poświęconego nie żałuję.

Niezwykły dziennik niezwykłej dziewczyny. Miejscami dziecinny, dziewczęcy, za chwilę dojrzały i mądry. Nie ma w nim zbyt wielu odniesień do historycznych wydarzeń, ale zwykły zapis codzienności, co czyni go prawdziwym świadectwem tamtych czasów. Za swoją nastoletnią interpretację świata Nina zapłaciła bardzo wysoką cenę. Polecam.

Niezwykły dziennik niezwykłej dziewczyny. Miejscami dziecinny, dziewczęcy, za chwilę dojrzały i mądry. Nie ma w nim zbyt wielu odniesień do historycznych wydarzeń, ale zwykły zapis codzienności, co czyni go prawdziwym świadectwem tamtych czasów. Za swoją nastoletnią interpretację świata Nina zapłaciła bardzo wysoką cenę. Polecam.

Sądząc po tytule i o opisie spodziewałam dojrzałych opisów życia codziennego w ZSRR w czasach najsławniejszych czystek Stalina przez nastolatkę, która widzi więcej niż większość rówieśników. Są jakieś obserwacje na ten temat, ale momentami jakby dziewczyna chciała przekazać jak się żyje nie mówiąc tego wprost. Zdecydowana większość pamiętnika zajmuje szkoła, rodzina, życie uczuciowe autorki, opisy znajomych. Aż dziw bierze, że z powodu kilku zdań rodzina bohaterki trafiła do więzienia a potem na zesłanie.

Sądząc po tytule i o opisie spodziewałam dojrzałych opisów życia codziennego w ZSRR w czasach najsławniejszych czystek Stalina przez nastolatkę, która widzi więcej niż większość rówieśników. Są jakieś obserwacje na ten temat, ale momentami jakby dziewczyna chciała przekazać jak się żyje nie mówiąc tego wprost. Zdecydowana większość pamiętnika zajmuje szkoła, rodzina, życie...

Trzynastoletnia Nina jest wrażliwą i inteligentną dziewczyną, obserwuje otaczającą ją rzeczywistość, a swoje spostrzeżenia zapisuje w pamiętniku – powierniku jej myśli i pragnień. Wszystko to dzieje się w czasie stalinowskiego terroru. Podczas rewizji NKWD odnalazło jej dziennik, a Nina została oskarżona o zamiar dokonania zamachu terrorystycznego na życie tow. Stalina i skazana na pięć lat obozu a następnie na zesłanie. Razem z nią aresztowano także jej matkę i siostry. Książka Chcę żyć. Dziennik radzieckiej uczennicy 1932-37 to właśnie dziennik Niny Ługowskiej, który w dziesięć lat po jej śmierci (1993) został odnaleziony w państwowym archiwum. Co ciekawe, zawiera on starannie podkreślone przez śledczego „nieprawomyślne” fragmenty, będące dowodem na to, że totalitarnemu państwu zagrażają dorastające panny. Albowiem dorastające panny i ich szczególna wrażliwość należą do porządku, nad którym władza nie ma władzy. I także z tej racji są nieodmiennie godne uwagi.

Trzynastoletnia Nina jest wrażliwą i inteligentną dziewczyną, obserwuje otaczającą ją rzeczywistość, a swoje spostrzeżenia zapisuje w pamiętniku – powierniku jej myśli i pragnień. Wszystko to dzieje się w czasie stalinowskiego terroru. Podczas rewizji NKWD odnalazło jej dziennik, a Nina została oskarżona o zamiar dokonania zamachu terrorystycznego na życie tow. Stalina i...

Nina to trzynastoletnia dziewczynka, która rozpoczyna prowadzić swój dziennik w 1932 roku opisuje okres buntu, swojego dojrzewania,...czasy okrucieństwa wojny, z początku do niej ona nie dociera. Nina uczy się w radzieckiej szkole w Rosji , gdzie w swym pamiętniku pisze o swoich pierwszych miłościach,o historiach z jej codziennego życia na kartkach swego dziennika.Dręczyły ją rozterki dojrzewania w tak młodym wieku, bardzo podobały się dziewczynie chłopcy, obserwowała swoich rówieśników, też dorosłych obok siebie, którzy się znajdowali, ona uczyła się życia tam.
Którego na pozór wydawało się normalne, a nie było takie.
Nina dorastała w Moskwie w latach trzydziestych XX wieku, gdzie w tamtych czasach rządził Stalin na dziewczynę kładli macki całego reżimu.

Historia bardzo przejmująca,prawdziwa chwyta za serce.
Książkę z zainteresowaniem przeczytałam, oparta na autentycznych wydarzeniach.

Nina to trzynastoletnia dziewczynka, która rozpoczyna prowadzić swój dziennik w 1932 roku opisuje okres buntu, swojego dojrzewania,...czasy okrucieństwa wojny, z początku do niej ona nie dociera. Nina uczy się w radzieckiej szkole w Rosji , gdzie w swym pamiętniku pisze o swoich pierwszych miłościach,o historiach z jej codziennego życia na kartkach swego dziennika.Dręczyły...

Czytam opinię o książce i naprawdę ciężko mi uwierzyć, że ktoś mógł bohaterkę uznawać za dojrzałą. Nina jest nastolatką, przeżywa swoje pierwsze miłości - znaczenie ma liczba mnoga, ponieważ codziennie sądzi, że jest zakochana w kimś innym. Jej świat wewnętrzny jest niesamowicie rozdmuchany, opisy zmanierowane. Sama chwile temu byłam w jej wieku (no, powiedzmy, przynajmniej tak się czuję!) a dojrzalsze podejście do życia widziałam i u siebie (mając z 9 lat) i u swoich rówieśników. Do książki miałam wiele podejść, próbowałam czytać po 20-30 stron dziennie, by jakoś przebrnąć, bo nienawidzę oceniać czegoś, czego w całości nie poznałam. Niestety, nie udało mi się. Nie byłam w stanie bohaterki polubić. Koleżanki - głupie, chłopcy - głupi, rodzina - głupia, szkoła - głupia. Jeszcze co śmieszne, biorąc pod uwagę że to pamiętnik - bohaterka sama przed sobą przekłamuje obraz siebie i swojej rzeczywistości.
Jestem przekonana, że z takiej perełki jak autentyczny dziennik można zrobić coś świetnego, ale dlaczego nie zabawiono się w np. dodanie komentarzy historyków? Trzeba być naprawdę koneserem tego rozdziału w historii by móc przez te książkę przebrnąć i coś z niej ciekawego wyciągnąć.

Czytam opinię o książce i naprawdę ciężko mi uwierzyć, że ktoś mógł bohaterkę uznawać za dojrzałą. Nina jest nastolatką, przeżywa swoje pierwsze miłości - znaczenie ma liczba mnoga, ponieważ codziennie sądzi, że jest zakochana w kimś innym. Jej świat wewnętrzny jest niesamowicie rozdmuchany, opisy zmanierowane. Sama chwile temu byłam w jej wieku (no, powiedzmy, przynajmniej...

Tak wysoka ocena za krytycyzm autorki, młodej dziewczyny, w stosunku do stalinowskiej rzeczywistości i narodu rosyjskiego.

Tak wysoka ocena za krytycyzm autorki, młodej dziewczyny, w stosunku do stalinowskiej rzeczywistości i narodu rosyjskiego.

Trochę nudna, ale opisuje charakter Rosji sowieckiej i ciekawie, z punktu widzenia dziecka, charakteryzuje trudne dla Rosjan lata 30.

Trochę nudna, ale opisuje charakter Rosji sowieckiej i ciekawie, z punktu widzenia dziecka, charakteryzuje trudne dla Rosjan lata 30.

932 roku zaczęła prowadzić dziennik, miała czternaście lat. Ostatnich wpisów dokonała jako osiemnastolatka, w 1937 roku. Była jedną z tysięcy zwyczajnych dziewcząt: ani wybitnie utalentowaną, ani piękną. Dręczyły ją rozterki dojrzewania, podobali się chłopcy, obserwowała rówieśników i dorosłych wokół siebie, uczyła się życia, które wydawało się jej całkiem normalne. A przecież takie nie było! Nina dorastała w Moskwie w latach trzydziestych XX wieku. W czasie, gdy najścia na mieszkania, indoktrynacja w szkołach, zakładach pracy i gazetach nasilały się, a Stalin dokonywał ostatecznych czystek. Dziennik, odnaleziony w archiwach NKWD, jest wstrząsającym dokumentem codzienności w państwie totalitarnym.

Jestem zła. Na siebie i na tę książkę. Na siebie, bo nie dokończyłam tej książki. Na książkę, bo mi to uniemożliwiła.

Po opisie na okładce spodziewałam się "zadziwiająco dojrzałych" komentarzy rzeczywistości, w jakiej przyszło jej żyć. A niczego takiego de facto tutaj nie znalazłam. Dziewczyn(k)a po prostu zauważa, co się wokół niej dzieje i czuje złość, gdy jej ojciec nie może mieszkać razem z nimi. No i wie, że to wina Stalina i rewolucji, dlatego ma ochotę go zabić. Ale dojrzałe... Te właśnie fragmenty podkreślili śledczy po konfiskacie pamiętnika, ale nie tylko. Większość zaznaczonych miejsc, to miejsca, gdzie Nina pisze o tym, że... chce się zabić. Jest ich naprawdę sporo i to kolejny spory minus.

Ale największym jest główna zawartość pamiętnika, czyli... rozterki miłosne. Dziewczyn(k)a przeżywa wszystkie swoje zauroczenia niemal podręcznikowo, tyle, że nic w związku z tym nie robi! Zazwyczaj takie rzeczy w pamiętnikach są ciekawe, bo mniej sztampowe niż w powieściach. Ale tutaj uniemożliwiło mi to kontynuowanie lektury.

Zaczynając czytać tę książkę, myślałam sobie: jeśli będzie kiepska, to przynajmniej dowiem się, za co potrafiono aresztować człowieka w czasach terroru Stalina. Teraz wiem: za infantylne, głupie wyrzuty wobec władz.

Prawdopodobnie, gdybym czytała ten pamiętnik w bardziej sprzyjających warunkach pogodowych (czytaj: gorąco mi!),to doczytałabym ją spokojnie do końca i wystawiła może nawet lekko wyższą ocenę. Ale w upały nie mam ochoty czytać o rozterkach emocjonalnych nastolatki sprzed ponad pół wieku. Ta lektura nie wniesie też nic na pewno w życie czytelników interesujących się tym okresem. Nie polecam, chyba że ktoś bardzo lubi pamiętniki.

miedzysklejonymikartkami.blogspot.com

932 roku zaczęła prowadzić dziennik, miała czternaście lat. Ostatnich wpisów dokonała jako osiemnastolatka, w 1937 roku. Była jedną z tysięcy zwyczajnych dziewcząt: ani wybitnie utalentowaną, ani piękną. Dręczyły ją rozterki dojrzewania, podobali się chłopcy, obserwowała rówieśników i dorosłych wokół siebie, uczyła się życia, które wydawało się jej całkiem normalne. A...