Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza część pamiętnika "wchodzi" bardzo gładko - ot, codzienne życie czternastolatki. Co prawda czternastolatki nad wyraz dojrzałej i zdolnej zauważyć wady bolszewizmu, ale nadal niespecjalnie odstającej od rówieśników. W częći drugiej Nina przechodzi wewnętrzną przemianę. Staje się małomówna, myśli o śmierci i zadurza się bez pamięci we własnym cierpieniu, którego powodem jest... Ha, nastolatka sama nie wie, gdzie leży źródło jej bezdennego smutku. Część trzecia opiewa kult mężczyzny jako istoty najdoskonajlszej. Autorka na przemian gardzi mężczyznami i pragnie zainteresowania z ich strony. Myślę, że gdyby odchudzić całość o kwestie związane z nieszczęśliwymi miłościami Niny i jej załamaniami psychicznymi, pozostała 1/5 byłaby kwintesencją obrazu lat międzywojennych w ZSRR. Wszak sama napisała pod koniec pamiętnika: "Przejrzałam dzisiaj kilka moich zapisków i naprawdę zrobiło mi się wstyd: pesymizm i chłopcy, chłopcy i pesymizm."