Podobno to komedia. Jeśli tak, to gorzka. Chociaż bowiem zawiera sporo sytuacji, scen i postaci komicznych, chociaż wszystko kończy się optymistycznie, zbyt wiele w tym dziele złych intencji, zazdrości, złości, kłamstwa. Za dużo pochopnych decyzji, które mogły skończyć się źle, za często za słowa wypowiedziane brakowało odpowiedzialności.
Pozornie intryga jest prosta. Nastał czas pokoju i młodzi oficerowie mogą się zabawić. Klaudia do sięga jednak strzała Amora i zakochuje się z wzajemnością. Wraz ze swym zwierzchnikiem, Don Pedro, knuje intrygę, by także przyjaciel, Benedyk, został mężem. I już w I akcie mamy pozornie ustalony ciąg dalszy. Na szczęście nie. Szekspir funduje odbiorcy sztuki nieco niespodzianek. A to Benedyk nadspodziewanie szybko zmienia swoje stanowisko w sprawie małżeństwa - i też z wzajemnością, za to ślub Klaudia staje pod znakiem zapytania wobec intryg złośliwego, zazdrosnego, zwyczajnie wrednego Don Juana.
Co było dalej - przeczytaj, Czytelniku. A dlaczego to takie gorzkie? Bo odzwierciedla przekonania z czasów autora - przyszła żona jako niemalże towar w świecie mężczyzn. Nikt nie sprawdza prawdziwości pogłoski, lecz plotkę bierze za prawdę. Kobietę można zohydzić, ale i tak będzie chciała męża, który jej nie wierzy. A to nie wszystkie smutne wątki tej sztuki.
Na szczęście są też momenty przyjemniejsze. Jak zawsze u Szekspira pojawiają się prostaczkowie, którzy zachowaniem i mową budzą śmiech. Tu są to przede wszystkim urzędnicy policji - Ciarka i Kwasek. Co ciekawsze ich podwładni, Strażnicy, wykazują się o wiele większą inteligencją.
Gdybym jednak miał wymienić najciekawszy, najlepiej prowadzony wątek, to bez wątpienia są nim wszystkie sceny rozmów Benedyka i Beatryks. Nawet nie chodzi o humor. Ich rozmowy, to celne riposty, ukryte złośliwości, niedomówienia, przytyki. To walka, rozgrywka dwóch godnych siebie przeciwników - inteligentnych, mądrych, przewidujących posunięcia drugiego. Oboje są znakomici, pasują do siebie, a jednocześnie rywalizują na każdym kroku, fechtują słowami jak szpadą. I w dodatku nawet na końcu utworu nic nie zmienia się w ich wzajemnych relacjach. Przynajmniej w mowie.
Na tym tle problem sprawia tytuł. Bo że wiele hałasu - to fakt. Ale dlaczego o nic? Przecież chodzi o rzeczy ważne - nie intrygi, układy, zawiści, ale o wielkie, pozytywne uczucia. Czemu więc Szekspir tak nazwał swoje dzieło? Pozostawiam to pytanie bez odpowiedzi.
Niestety, podobnie jak w innych tytułach tej serii pojawiły się błędy. Na pewno wymieniam tylko niektóre. I tak na s. 25 druga wypowiedź Beatryks zawiera słowo bylożby zamiast byłożby. Na s. 56 7. wers od dołu zaczyna się od zegnam zamiast żegnam. Od s. 62 zaczyna się scena III, nie II, jak w tekście; na następnych stronach powiela ten błąd żywa pagina. Po raz drugi zegnam miast żegnam znajdziemy na s. 65 (6. wers od góry). Na s. 96 3. wers od doły powinien kończyć się słowem: synowicę (nie synowiec). Kolejny błąd był zapewne dziełem tłumacza: s. 100, wers 7. zawiera imię Leonardo, a treść wskazuje na Antonia. Również następne zastrzeżenie to błąd tłumacza (s. 106, 6. wers od dołu) - Klaudio powinien Hero opłakiwać. Na s. 108 (7. wers od góry) winno być quondam, nie ąuondam. I wreszcie na s. 111 nie pojawia się nowa postać Pieśń, ale w tym miejscu jako didaskalia powinno być napisane: śpiewa. To nie są straszne błędy, ale redakcja mogłaby się trochę postarać. Dlatego zabieram jedną gwiazdkę.
Nie odbiera to dziełu Szekspira wartości. Chętnie zobaczyłbym sztukę na scenie (nie w kinie) w dobrej obsadzie. Na razie wystarczyć musi tekst.
Warto do niego zajrzeć.

Podobno to komedia. Jeśli tak, to gorzka. Chociaż bowiem zawiera sporo sytuacji, scen i postaci komicznych, chociaż wszystko kończy się optymistycznie, zbyt wiele w tym dziele złych intencji, zazdrości, złości, kłamstwa. Za dużo pochopnych decyzji, które mogły skończyć się źle, za często za słowa wypowiedziane brakowało odpowiedzialności.
Pozornie intryga jest prosta....