Jako miłośniczka starej porcelany z ogromną ciekawością sięgnęłam po opowieść Edmunda de Waala. Zasadniczo nie zawiodłam się. Autor, sam tworzący porcelanę pisarz, zamierzył i zrealizował podróż “białym szlakiem”. A na tym szlaku znalazły się najważniejsze z punktu widzenia pisarza miejsca kojarzące się z porcelaną, przez niektórych zwaną białym złotem. Przede wszystkim poznajemy historię powstania porcelany, najpierw w Chinach, a potem po wielu, wielu latach w Europie. Porcelanowa gorączka pokazana została w ciekawy sposób, bowiem de Waal nie stroni od historycznych kontekstów, ukazuje też ludzkie namiętności, ambicje, pożądania jakie wzbudzała a pewnie i wzbudza chęć posiadania kruchego piękna ukrytego w cieniutkiej, białej skorupce. Interesujący jest pomysł pokazania porcelany jako przedmiotu pożądania i niezdrowej fascynacji ze strony różnorakich dyktatur, dla których porcelana była jeszcze jednym narzędziem w służbie ich walki o …. .
Z lektury płynie nieco zaskakujący wniosek, bo czytelnik w którymś momencie musi uświadomić sobie, że te piękne, białe skorupki są właściwie bezcenne jeśli zważyć, że to krew, pot i łzy stoją za ich powstaniem.
Jedyny dla mnie minus to momentami zbyt kwieciste, przesadne konstrukcje stylistyczne wymyślane przez autora, który - można odnieść wrażenie - chce za wszelką cenę popisać się erudycją. We fragmentach, w których odnosi się do własnej roli w historii porcelany nieco przynudza ;-) Mimo to bardzo polecam.

Jako miłośniczka starej porcelany z ogromną ciekawością sięgnęłam po opowieść Edmunda de Waala. Zasadniczo nie zawiodłam się. Autor, sam tworzący porcelanę pisarz, zamierzył i zrealizował podróż “białym szlakiem”. A na tym szlaku znalazły się najważniejsze z punktu widzenia pisarza miejsca kojarzące się z porcelaną, przez niektórych zwaną białym złotem. Przede wszystkim...