Prawie usnęłam. Za dużo: opisów, dygresji, refleksji autora, filozoficznych przemyśleń, poetyczności, chaosu, nadmiernie wyrafinowanych metafor. Za mało: konkretów dotyczących porcelany, ciekawej treści; te informacje giną mi tu w wizji autora. Dobre do uprawiania medytacji, a nie do czytania. Być może ktoś lubi taki styl, ale ja lubię konkret, jeśli czytam lekturę zaliczaną do non-fiction.
Ktoś poleci jakąś inną, ciekawszą książkę o historii porcelany?

Prawie usnęłam. Za dużo: opisów, dygresji, refleksji autora, filozoficznych przemyśleń, poetyczności, chaosu, nadmiernie wyrafinowanych metafor. Za mało: konkretów dotyczących porcelany, ciekawej treści; te informacje giną mi tu w wizji autora. Dobre do uprawiania medytacji, a nie do czytania. Być może ktoś lubi taki styl, ale ja lubię konkret, jeśli czytam lekturę...

obowiązkowa pozycja dla kolekcjonerów i osób zakochanych w porcelanie. jest coś nieopisanego, gdy sięgasz po filiżankę, bierzesz ją pod światło i szukasz sygnatury.

jeśli nie kochasz porcelany, to po tej pozycji się w niej zakochasz. gwarantowane!

obowiązkowa pozycja dla kolekcjonerów i osób zakochanych w porcelanie. jest coś nieopisanego, gdy sięgasz po filiżankę, bierzesz ją pod światło i szukasz sygnatury.

jeśli nie kochasz porcelany, to po tej pozycji się w niej zakochasz. gwarantowane!

Książka dobra. Może nie porwała mnie w taki sposób żeby czytać ją z wypiekami na twarzy, ale ma to coś w niektórych miejscach. Gdyby cała ksiażka była by taka, jak rozdział o Miśni (według mnie najciekawszy) to byłoby wspaniale, a tak to jest po prostu dobrze. Na plus, że dowiedziałem się paru ciekawostek o produkcji, pochodzeniu porcelany i jej składnikow, ale rownież o historii samej w sobie. Tak czy inaczej polecam.

Książka dobra. Może nie porwała mnie w taki sposób żeby czytać ją z wypiekami na twarzy, ale ma to coś w niektórych miejscach. Gdyby cała ksiażka była by taka, jak rozdział o Miśni (według mnie najciekawszy) to byłoby wspaniale, a tak to jest po prostu dobrze. Na plus, że dowiedziałem się paru ciekawostek o produkcji, pochodzeniu porcelany i jej składnikow, ale rownież o...

Bardzo wciągająca opowieść na temat historii porcelany. Autor wykazał się znajomością materii i erudycją, książka warta przeczytania.

Bardzo wciągająca opowieść na temat historii porcelany. Autor wykazał się znajomością materii i erudycją, książka warta przeczytania.

medytacyjna, refleksyjna i erudycyjna książka do czytania w listopadowy deszcz

dać się wciągnąć na cały senny dzień historii porcelany - dla mnie dzień idealny

Chiny, Miśnia, Kornwalia - porcelanę wymyślano trzy razy, za każdym razem zupełnie inaczej, za każdym razem z powodu białej rzadkiej gliny w ziemi i miłości do kruchego piękna

momentami to historyczny reportaż, z elementami niemal sensacyjnymi, momentami wyznanie miłości

jak to zwykle u de Waala - liczba ciekawostek do sprzedania na imprezie: spora, inne pytanie, czy są jeszcze takie imprezy:)

medytacyjna, refleksyjna i erudycyjna książka do czytania w listopadowy deszcz

dać się wciągnąć na cały senny dzień historii porcelany - dla mnie dzień idealny

Chiny, Miśnia, Kornwalia - porcelanę wymyślano trzy razy, za każdym razem zupełnie inaczej, za każdym razem z powodu białej rzadkiej gliny w ziemi i miłości do kruchego piękna

momentami to historyczny reportaż, z...

W porównaniu do rewelacyjnego Zająca o bursztynowych oczach, wcześniejszej książki autora, ta pozycja jest dla mnie o wiele mniej interesująca. Na pewno nie można odmówić autorowi pasji i znajomości tematu, ale sposób przedstawienia jest mało zachęcający dla zwykłego czytelnika jak i ...pasjonata. Najbardziej utkwiły mi w pamięci, a przy tym były chyba najciekawsze, anegdoty i dygresje związane z Dreznem i Miśnią, i chyba też z Chinami.

W porównaniu do rewelacyjnego Zająca o bursztynowych oczach, wcześniejszej książki autora, ta pozycja jest dla mnie o wiele mniej interesująca. Na pewno nie można odmówić autorowi pasji i znajomości tematu, ale sposób przedstawienia jest mało zachęcający dla zwykłego czytelnika jak i ...pasjonata. Najbardziej utkwiły mi w pamięci, a przy tym były chyba najciekawsze,...

Moje pierwsze zetknięcie z tym autorem.
Spodziewałem się trochę czegoś innego - może więcej konkretów, faktów, suchych danych. To co dostałem momentami zabierało mnie w jakby magiczną podróż po świecie, sztuce, w poszukiwaniu Bieli. Równocześnie jednak narracja była rwana, wątki skakały pomiędzy sobą, autor przyznawał sam, że nieco zagubił się we własnym toku myśli.
Ciekawy wgląd w umysł artysty - ceramika.
Nie jest to porywająca lektura, ale warto przynajmniej spróbować.

Moje pierwsze zetknięcie z tym autorem.
Spodziewałem się trochę czegoś innego - może więcej konkretów, faktów, suchych danych. To co dostałem momentami zabierało mnie w jakby magiczną podróż po świecie, sztuce, w poszukiwaniu Bieli. Równocześnie jednak narracja była rwana, wątki skakały pomiędzy sobą, autor przyznawał sam, że nieco zagubił się we własnym toku myśli.
Ciekawy...

Niestety, nie byłam w stanie przebrnąć przez tę lekturę. Temat ciekawy, z potencjałem, ale mimo to sposób pisania autora był dla mnie nie do udźwignięcia. Prawdopodobnie spodoba się tylko prawdziwym pasjonatom.

Niestety, nie byłam w stanie przebrnąć przez tę lekturę. Temat ciekawy, z potencjałem, ale mimo to sposób pisania autora był dla mnie nie do udźwignięcia. Prawdopodobnie spodoba się tylko prawdziwym pasjonatom.

Jako miłośniczka starej porcelany z ogromną ciekawością sięgnęłam po opowieść Edmunda de Waala. Zasadniczo nie zawiodłam się. Autor, sam tworzący porcelanę pisarz, zamierzył i zrealizował podróż “białym szlakiem”. A na tym szlaku znalazły się najważniejsze z punktu widzenia pisarza miejsca kojarzące się z porcelaną, przez niektórych zwaną białym złotem. Przede wszystkim poznajemy historię powstania porcelany, najpierw w Chinach, a potem po wielu, wielu latach w Europie. Porcelanowa gorączka pokazana została w ciekawy sposób, bowiem de Waal nie stroni od historycznych kontekstów, ukazuje też ludzkie namiętności, ambicje, pożądania jakie wzbudzała a pewnie i wzbudza chęć posiadania kruchego piękna ukrytego w cieniutkiej, białej skorupce. Interesujący jest pomysł pokazania porcelany jako przedmiotu pożądania i niezdrowej fascynacji ze strony różnorakich dyktatur, dla których porcelana była jeszcze jednym narzędziem w służbie ich walki o …. .
Z lektury płynie nieco zaskakujący wniosek, bo czytelnik w którymś momencie musi uświadomić sobie, że te piękne, białe skorupki są właściwie bezcenne jeśli zważyć, że to krew, pot i łzy stoją za ich powstaniem.
Jedyny dla mnie minus to momentami zbyt kwieciste, przesadne konstrukcje stylistyczne wymyślane przez autora, który - można odnieść wrażenie - chce za wszelką cenę popisać się erudycją. We fragmentach, w których odnosi się do własnej roli w historii porcelany nieco przynudza ;-) Mimo to bardzo polecam.

Jako miłośniczka starej porcelany z ogromną ciekawością sięgnęłam po opowieść Edmunda de Waala. Zasadniczo nie zawiodłam się. Autor, sam tworzący porcelanę pisarz, zamierzył i zrealizował podróż “białym szlakiem”. A na tym szlaku znalazły się najważniejsze z punktu widzenia pisarza miejsca kojarzące się z porcelaną, przez niektórych zwaną białym złotem. Przede wszystkim...

Wolałabym przemycenie większej ilości wiedzy o przedmiocie zamiast potoków samoświadomości autora.

Wolałabym przemycenie większej ilości wiedzy o przedmiocie zamiast potoków samoświadomości autora.