Cały ten cykl książek jest całkiem obiecującym pomysłem mogącym nieść całkiem interesujący potencjał. Tak się wydawało w tomie pierwszym, a mroczny klimat i rozwijająca się coraz szybciej akcja dawała nadzieję, że następne tomy będą trzymać poziom.
Niestety nie trzymają.
Trochę lepiej tutaj, niż w tomie drugim, ale tom trzeci jest jeszcze swobodniejszym bajdurzeniem, w którym już nic nie trzyma się kupy.
Zobaczmy to na przykładzie sukkubki, której postać mogła być jedną z najbardziej interesujących i intrygujących, a co z niej zrobił autor w tomie drugim i trzecim?
Zaczęło się całkiem ekscytująco w tomie pierwszym, gdy sukkubka zeżarła pewnego gangstera w całości bądź w kawałkach i do tego żywcem. Dosłownie, wprowadziła gościa z jego skórą, mięsem, kośćmi do swego układu pokarmowego, a do tego trawieniu podlegało nie tylko ciało, ale mniej czy bardziej zdefiniowana dusza. Po prostu gość został zeżarty tak, że przestał istnieć na każdym poziomie, na jakim tylko możliwe jest istnienie. No nieźle, tylko już zapalał się pierwszy dzwonek alarmowy: skoro jakieś ciało znajduję się wewnątrz trzewi drugiego, to jakim cudem sukkubka zachowuje nadal tę samą objętość? Ani większy brzuch, ani ogólna objętość ciała tejże nie uległa zmianie, nawet chwilowo. Nie stać było autora na jakąś legendę, która mogłaby coś takiego uprawdopodobnić?
Potem jest coraz gorzej. Sukkubka, która żywi się z natury ciałem, krwią, mięsem ludzkim i duszą nagle przechodzi na wegetarianizm. Mało tego. Staje się przedstawicielką LGBT. Czy ktoś autora zrugał za zbyt brutalną kreację tej postaci, czy też dostał on dofinansowanie z Europejskiego Kościoła Wielbienia Stosunków Homoseksualnych? A może zaprotestowała Wszechlewicowa Europejska Organizacja Zwalczająca Wszelkie Przejawy Promocji Przemocy Nawet W Książkach? Ta postać stała się nieatrakcyjna w książce i uważam, że owa kreacja spartaczona została przez naszego autora sromotnie. Zdecydowanie wolę wrednego sukkuba szukającego kogo by tu jeszcze zeżreć, niż wegetariańską laskę Barbie o niespójnej psychice i motoryce działań. Okazuje się, że sukkub nie potrzebuje nikogo pożerać, że to nie ma nic wspólnego z dostarczaniem energii, że mamy kolejne perpetuum mobile. A na koniec, to nasz sukkub co - zasila szeregi niepełnosprawnych?
Ogólnie pomieszanie duchów z materią w taki sposób, że nie da się nawet wymyślić fizyki, która mogłaby to jakoś opisać, nawet gdyby ów fizyk studiował w wariatkowie - to wielki minus tej książki, przynajmniej dla mnie. Dobrze wykreowane uniwersum fantastyczne powinno być zbiorem jakichś reguł, które tworzą ów wymyślony świat.
U tego autora te reguły bez przerwy się zmieniają i nie ma się czego trzymać.

Cały ten cykl książek jest całkiem obiecującym pomysłem mogącym nieść całkiem interesujący potencjał. Tak się wydawało w tomie pierwszym, a mroczny klimat i rozwijająca się coraz szybciej akcja dawała nadzieję, że następne tomy będą trzymać poziom.
Niestety nie trzymają.
Trochę lepiej tutaj, niż w tomie drugim, ale tom trzeci jest jeszcze swobodniejszym bajdurzeniem, w...