No i masz babo placek. Człowiek przy pierwszym tomie (czyli Wilcze dziedzictwo) wspomniał delikatnie, że najbardziej zainteresował go wątek z Wikingami, którzy uciekając przed zemstą, płyną do Ameryki, by tam rozpocząć nowe życie, a tu cały drugi tom dzieje się właśnie tam. Jejku, więcej tu Indian i ich kultury, niż samych Wikingów. Konfrontacja wierzeń, zwyczajów bywa chwilami ciekawa (a nawet zabawna), ale chyba jednak nie tego spodziewałem się po sadze poświęconej szalonym wojom w rogatych hełmach.

Przypomnijmy: autor w pierwszej części zastosował ciekawy zabieg: otóż w wyniku walk pomiędzy Duńczykami, Norwegami i Szwedami, część bohaterów dobrowolnie trafia na półwysep iberyjski, a część musi uciekać przed zemstą przeciwnika aż za Ocean. I to właśnie oni, a dokładniej jeden z nich jest bohaterem części drugiej cyklu. Biały wśród Indian.

Czemu tylko ostał się tylko jeden? Oddie, wraz z ludźmi swego ojca przybił do wybrzeży Ameryki Północnej, mając nadzieję, że tu znajdą nie tylko schronienie, ale i szansę na nowe życie. Dookoła nich lasy obfite w zwierzynę, klimat dużo mniej surowy niż na ich dalekiej północy, powoli rodzi się w nich nadzieja, szybko jednak okazuje się, że nawet tu dosięga ich zemsta Eryka Zwycięskiego – jego ludzie nawet tu przybywają w pościgu, by wyrżnąć wszystkich, którzy ośmielili się stanąć przeciw ich panu. Jedynie Oddie ma szczęście, bo w momencie ataku przebywał w dużym oddaleniu i mógł jedynie bezradnie przyglądać się ze wzgórza śmierci swoich towarzyszy. Został sam. Nie pozostaje mu więc nic innego jak ruszyć przed siebie, ku dymom w oddali, by zdać się na los i to co przyniesie spotkanie z tubylcami. Ratując z opresji młodą Indiankę z plemienia Beothuk, zasłużył sobie na wdzięczność i nowy dom. Choć wciąż nieufni, dali mu szansę na to, by stał się z czasem jednym z nich.

I tu zaczyna się opowieść o losach plemienia, w momencie gdy staje ono przed wielkim zagrożeniem ze strony sąsiadów. Nasz bohater będzie wciągnięty więc w walki, niebezpieczne misje i ryzykowne sytuacje. Znajdzie też miłość, choć i tak nie przestanie marzyć o tym, by kiedyś wrócić do swojej ukochanej krainy skutej lodem. Nie jest tak łatwo przerobić Wikinga na żyjącego za pan brat z przyrodą, zgodnie z porami roku tubylca. Barierą jest nie tylko język, zwyczaje, wierzenia, podejście do wielu spraw: to się ma po prostu we krwi.
Nie mówię, że nie jest ciekawie, choć ten tom mam wrażenie zupełnie inny klimat: mniej jest akcji, więcej opisów, nie tylko przyrody, ale zwyczajów, wierzeń. Tylko czemu tu tak mało Wikingów?
...
Rozumiem, że kusiły różne źródła i przesłanki, wskazujące na faktyczny pobyt Wikingów za Oceanem, doceniam to, że nawet pisząc beletrystykę, Lewandowski szuka inspiracji w źródłach, chce opowiedzieć coś ciekawego, ale jakoś mnie ten tom trochę rozczarował. Co kto lubi...
...
To teraz tylko trzeba liczyć, że w trzecim tomie akcja znowu przyspieszy i wrócą brodaci, dzicy wojowie z toporami.
całość tu:
http://notatnikkulturalny.blogspot.com/2017/02/wikingowie-najezdzcy-z-ponocy-radosaw.html

No i masz babo placek. Człowiek przy pierwszym tomie (czyli Wilcze dziedzictwo) wspomniał delikatnie, że najbardziej zainteresował go wątek z Wikingami, którzy uciekając przed zemstą, płyną do Ameryki, by tam rozpocząć nowe życie, a tu cały drugi tom dzieje się właśnie tam. Jejku, więcej tu Indian i ich kultury, niż samych Wikingów. Konfrontacja wierzeń, zwyczajów bywa...