Rzeczywiście, "piękno to bolesna rana" - odczułam to podczas lektury tej powieści. Bo napisana jest cudownie, stylem gawędziarskim niemalże, niekiedy pełnym liryzmu... ale historie, o których narrator snuje swą opowieść, odstręczały mnie sztucznością. Pełno tu wynaturzeń, każdy (!) bohater jest do cna zdegenerowany; miałam powyżej uszu tych okrutnych gwałtów wszelkiego rodzaju (mężczyzna z kurami i owcami, psy z kobietami...), kazirodztwa, opętania chorym pożądaniem. Owszem, realizm magiczny, tło historyczne (wojna, komunizm, rewolucja, "robotnicy wszystkich krajów, łączcie się!"...), jedna czy dwie legendy. Ale gdyby nie to nasycenie powieści (ponad miarę, według mnie) wszelkim wynaturzeniem i obrzydlistwem, to byłaby ona... o niczym. Można by historie bohaterów opowiedzieć na kilkudziesięciu stronach i byłyby one uznane za nudne, bo niezwieńczone żadnym przesłaniem, żadnym pomysłem na dobrą puentę. Czy naprawdę z książki muszą się wylewać ekskrementy, na co drugiej stronie musi się odbywać wulgarna kopulacja, każdy wątek musi być podszyty dewiacją seksualną, żeby uznać taką powieść za "arcydzieło", "odkrycie" dekady i "hit sezonu"? Jasne, świat nie jest piękny pod każdym względem, jest w ludziach wiele wynaturzeń, ale zebrać to, co chore i podać w lśniącym i pachnącym opakowaniu... Nie przyjmuję tego.

Rzeczywiście, "piękno to bolesna rana" - odczułam to podczas lektury tej powieści. Bo napisana jest cudownie, stylem gawędziarskim niemalże, niekiedy pełnym liryzmu... ale historie, o których narrator snuje swą opowieść, odstręczały mnie sztucznością. Pełno tu wynaturzeń, każdy (!) bohater jest do cna zdegenerowany; miałam powyżej uszu tych okrutnych gwałtów wszelkiego...