Książka napisana ewidentnie w celu "ocieplenia wizerunku". No i myślę, że cel został w pełni osiągnięty!
Sam podchodziłem do niej nieufnie. Widziałem - jak większość Polaków - słynną scenę ze stołem, słyszałem o sprawie molestowania nagłośnionej przez "Wprost". A jednak Durczok częściowo mnie przekonał. W tej chwili jakoś nie bardzo wierzę w to molestowanie. A co do stołu? Redaktor nie ukrywa, ze czasami przychodził do pracy "w nastroju śląskiego buca". Tak było i wtedy. Ale, podkreśla, że chodziło o szacunek dla telewidzów, a nie o chęć przeciągnięcia podwładnych po glebie.
Przyznaje Durczok, że w sposób furiacki traktował współpracowników nie raz i nie dwa, lecz sądził, ze po pracy o wszystkim się zapomina, bo jutro jest zupełnie nowy program. Nie przypuszczał, że nie wszyscy mają taki łatwy dar "resetu"...
Wariat, czy ma czytelników za naiwnych? Na to pytanie nie odpowiem, sam wiem, że ludzie są różni. Ale książka napisana jest dobrze, łatwo się ją przyswaja, a samego autora po przeczytaniu na pewno lubi się bardziej, niż przed.
Przy okazji dowiadujemy się wiele o telewizji jako instytucji, o kulisach powstawania programów. Wygląda, że bez ściemy, bo nie jest to tylko laurka (choć dla ekipy "Faktów" akurat jest).

Książka napisana ewidentnie w celu "ocieplenia wizerunku". No i myślę, że cel został w pełni osiągnięty!
Sam podchodziłem do niej nieufnie. Widziałem - jak większość Polaków - słynną scenę ze stołem, słyszałem o sprawie molestowania nagłośnionej przez "Wprost". A jednak Durczok częściowo mnie przekonał. W tej chwili jakoś nie bardzo wierzę w to molestowanie. A co do stołu?...