Cóż. Wiem, że klasyka i tak dalej. Na początku nawet szczegółowe opisy ciekawiły, a czyta się rzeczywiście nieźle, przynajmniej w porównaniu z realistycznymi lekturami z polskiego, przez które przebrnąć nie mogłam.
Ale, mimo wszelkich zalet, realności psychologicznej, wartości, że tak to ujmę, moralnych, kronikarska szczegółowość nuży, a sama postać tytułowej pani Bovary, po początkowym zrozumieniu, potem zaczyna razić głupotą i śmiesznością. Taki prawdopodobnie był zresztą zamiar pisarza, ale jeśli zmuszam się, żeby dokończyć książę, to znaczy, że za wybitną uznać jej nie mogę. Tym bardziej, że cały czas automatycznie porównywałam tę książkę z niedawno przeczytanym "Targowiskiem próżności" (różne kraje, inne warstwy społeczne, to prawda, ale sądzę, że cel przyświecał podobny; może dlatego to porównanie ciągle mi się nasuwało; z tym, że pan Thackeray robi to z nieporównywalnie większym wdziękiem i poczuciem humoru, choć jego postaciom nie można zarzucić aż tak dokładnych i realnych rysów psychologicznych) i jego lekkim stylem.

Cóż. Wiem, że klasyka i tak dalej. Na początku nawet szczegółowe opisy ciekawiły, a czyta się rzeczywiście nieźle, przynajmniej w porównaniu z realistycznymi lekturami z polskiego, przez które przebrnąć nie mogłam.
Ale, mimo wszelkich zalet, realności psychologicznej, wartości, że tak to ujmę, moralnych, kronikarska szczegółowość nuży, a sama postać tytułowej pani Bovary,...