Ta książka śmierdzi. Śmierdzi malizną. Tzn. jest za krótka, i tylko dlatego dałem osiem zamiast dziewięciu gwiazdek.
Bo czyta się jednym tchem. Chciałoby się więcej, człowiek tak mało wie o życiu w komunistycznej Shqipërii.
Byłem w Albanii. Króciutko, na chwilę, jednak to i owo zaobserwowałem. Było to jednak 17 lat po upadku komunizmu i 23 lata po śmierci tyrana Envera Hodży. Nie miałem praktycznie żadnych wiadomości o tym jak żyło się ludziom w tak wyizolowanym kraju. Dzięki autorowi wiem więcej, choć nie ukrywam, że czekam na książkę w rodzaju "Moje życie w Albanii", składającą się przynajmniej z 300 stron. Bo Gazmend Kapllani ma lekkie pióro, pisze ciekawie, bez dłużyzn, bez wyżalania się, chciałoby się powiedzieć: sama prawda.
Swego czasu ja także, podobnie jak autor, bardzo chciałem przekroczyć granicę swojego kraju. I podobnie jak pan Kapllani bardzo się rozczarowałem tym, że na Zachodzie nie czeka się na imigrantów z ofertami pracy, miejscem w hotelu pracowniczym i ciepłym słowem na powitanie.
Gazmend Kapllani, oprócz opowiadania o swoich pierwszych chwilach na ziemi greckiej czyni też wielce trafne spostrzeżenia. Np. o tym jak to Grecy, mały i złośliwy narodek [spostrzeżenie moje, nie autora], szybko zapomnieli jak sami masowo emigrowali do Stanów, i jak tamtejsze białe Amerykanki nawet nie chciały na nich spojrzeć. Teraz to oni są wielcy Europejczycy, a imigranci z Albanii odpowiadają za wszelkie zło w ich kraju. Hipokryzja.
Nie czytałem o efekcie, jaki na czytelnikach greckich wywarła ta książka. Uczciwym Grekom powinno być głupio za zachowanie ich współrodaków. Postępowanie całej reszty pewnie się nie zmieni, zwłaszcza w obliczu kryzysu, o który wielu obwinia właśnie imigrantów. Ale takie książki powinny być wydawane. Wszak kropla drąży skałę.
Lektura obowiązkowa dla wszystkich Europejczyków.

Ta książka śmierdzi. Śmierdzi malizną. Tzn. jest za krótka, i tylko dlatego dałem osiem zamiast dziewięciu gwiazdek.
Bo czyta się jednym tchem. Chciałoby się więcej, człowiek tak mało wie o życiu w komunistycznej Shqipërii.
Byłem w Albanii. Króciutko, na chwilę, jednak to i owo zaobserwowałem. Było to jednak 17 lat po upadku komunizmu i 23 lata po śmierci tyrana Envera...