Właściwie można by przyjąć za dobrą monetę treść blurba i czytać "Gospodę" jako powiastkę oświeceniową, gdzie za światopogląd A podstawiamy C, B czytamy zaś jako D i wszystko jest jasne. Jasne, tyle że ciemne. France jest bowiem przewrotny, a w przewrotności tej niezwykle subtelny, dzięki czemu czytelnik zamiast mieć do czynienia z czterema literami (dwuznaczność niezamierzona), zmaga się z całym alfabetem, którym autor dowolnie sobie żongluje, zmieniając nawet kąt nachylenia poszczególnych kresek, a więc i znaczenia.

Kluczowym terminem dla odczytania "Gospody" jest zatem niejednoznaczność. France wypowiada się tą znakomitą powieścią przeciw doktrynie, dowodzi, że nie warto zamykać się w ciasnych ramach zestawu nieodłącznie ze sobą powiązanych przekonań. Rozprawia się z czarno-białą wizją świata, ograniczeniem umysłowym, zamiłowaniem do skrajnych poglądów i pokazuje, iż rzeczywistość - zarówno fizyczna, jak i duchowa, bo o obu "Gospoda" traktuje - jest dalece bardziej złożona i przede wszystkim dynamiczna. To ważny głos za pluralizmem, za owocną koegzystencją ludzi o odmiennych poglądach, którzy mogą się wzajemnie uczyć od siebie i uzupełniać.

Należy także podkreślić, że szkielet fabularny nie jest tu tylko pozorny - mamy romans, śmierć w walce na szpady i kilka podobnych elementów, które przedzielają stanowiące podstawową materię powieści wywody i dają chwilę wytchnienia czytelnikom bardziej żądnym zdarzeń niż myśli. Ogromnym atutem "Gospody" jest też najwyższej próby humor France'a, swą subtelną ironią przywodzący na myśl Dickensa, ale całkowicie pozbawiony cechującej niekiedy angielskiego pisarza naiwności.

Ksiądz Hieronim Coignard musi być jedną z najsympatyczniejszych postaci w historii literatury, a jego filozofia okazuje się w swej istocie bardzo zbliżona do filozofii innego pomnika literatury francuskiej, Colasa Breugnon, choć wyrażona jest przy pomocy dalece bardziej zaawansowanej terminologii. Jest on niedoścignionym mistrzem elokwencji i potrafi każdy postępek ludzki, w szczególności własny, wyśmienicie wytłumaczyć oraz umieścić w kontekście etyki chrześcijańskiej, wspierając się odpowiednim cytatem lub w razie wyższej konieczności wymyślając go na poczekaniu. Dopiero pod koniec dzieła porzuca urzędowy optymizm i ujawnia swe rzeczywiste, krytyczne zapatrywanie na człowieka, które w pełni rozwinięte zostanie w kolejnej powieści-traktacie France'a, "Poglądach księdza Hieronima Coignard".

Właściwie można by przyjąć za dobrą monetę treść blurba i czytać "Gospodę" jako powiastkę oświeceniową, gdzie za światopogląd A podstawiamy C, B czytamy zaś jako D i wszystko jest jasne. Jasne, tyle że ciemne. France jest bowiem przewrotny, a w przewrotności tej niezwykle subtelny, dzięki czemu czytelnik zamiast mieć do czynienia z czterema literami (dwuznaczność...