Zawsze się oparzysz.

Kontakt z książkami Tochmana nigdy nie należy do przyjemnych. Więcej, nie ma taki być. Zamiarem autora jest wiwisekcja bólu, odrzucenia czy niesprawiedliwości. Zawsze dąży do zrozumienia, poznania oraz do skutków zdarzeń, które opisuje. Jest pod tym względem zarówno pryncypialny, jak i bezwładny. Do tego dysponuje fenomenalnym warsztatem literackim. 11 historii zebranych w „Schodów się nie pali” skupia w sobie wszystko co nasz świat ma do zaoferowania. Dobór historii oraz sposób ich opowiedzenia pozostawiają czytelnika z niczym do dodania od siebie. Proza Tochmana wyczerpuje temat opisywany, jak i czytelnika w sposób dosłowny.

Czuję się jak masochista za każdym razem jak czytam książkę lub felieton Pana Wojciecha. Wiem, że chce on zmazać fałszywe poczucie samozadowolenia, a świat wokół uczynić lepszym. Ta żarliwość uwidoczniona jest w historii o Grzegorzu Przemyku. W pamięci niezatarte miejsce będzie miała kuchnia gospodyni Piotra Skrzyneckiego czy też wspomnienia matki Wandy Rutkiewicz. Z drugiej strony niewyobrażalnie wbijający się w mózg reportaż o porwanych do burdeli. Kłębowisko zdań, które pisze Tochman, jest rzetelne, plastyczne i dosadne. Nie wolno uronić choćby litery z tego zbioru. Mocna i ważna książka, nie tylko o latach 90, ale o kondycji człowieka.

Zawsze się oparzysz.

Kontakt z książkami Tochmana nigdy nie należy do przyjemnych. Więcej, nie ma taki być. Zamiarem autora jest wiwisekcja bólu, odrzucenia czy niesprawiedliwości. Zawsze dąży do zrozumienia, poznania oraz do skutków zdarzeń, które opisuje. Jest pod tym względem zarówno pryncypialny, jak i bezwładny. Do tego dysponuje fenomenalnym warsztatem literackim. 11...