No i mam dylemat. Książka wciąga jak spacer po bagnach. Tak mocno, że można zostać na przystanku z książką w reku i przegapić swój autobus (co mi się osobiście przydarzyło). Jednocześnie człowiek ma wrażenie, że autor musi jeszcze sporo popracować nad warsztatem i słownictwem bo powtarzające się zwroty potrafią zniechęcić. Wygląda to tak:

Jastrzębski stojąc na brzegu od dwudziestu czterech uderzeń serca spoglądał na niebo czarne jak kir. Wspominał wszystkich kolegów który zniknęli w krwawych mgiełkach i kulach ognia. Poprawił karabin na zawieszeniu bungee i sprawdził magazynek w którym drzemała stalowa śmierć. Wynurzające się nagle z odmętów zabójcze cygaro wtłoczyło mu krzyk z powrotem do gardła. Mało brakowało by jego zwieracz zahurgotał.

Kto czytał ten wie o co mi chodzi.

Autor pomysły na fabułę ma super ale nie potrafi ich jeszcze należycie opisać. Wierzę, że się nauczy i za parę latek wyda książkę która wbije mnie w ziemię.

UWAGA SPOILER


Jedno rzecz dźwignęła mi ciśnienia, tak że miałem ochotę skończyć czytać już w połowie. Skąd pomysł na tajwańskiego Wolverina ? Tu już całkiem pojechałeś po bandzie. Co będzie w następnej części Radegast vs Darth Vader ? Zejdź na ziemię !!! Odniesienia do popkultury są ciekawymi smaczkami ale przesadzić jest bardzo łatwo.

No i mam dylemat. Książka wciąga jak spacer po bagnach. Tak mocno, że można zostać na przystanku z książką w reku i przegapić swój autobus (co mi się osobiście przydarzyło). Jednocześnie człowiek ma wrażenie, że autor musi jeszcze sporo popracować nad warsztatem i słownictwem bo powtarzające się zwroty potrafią zniechęcić. Wygląda to tak:

Jastrzębski stojąc na brzegu od...