Kolejne, po „W ciemność”, dzieło McCarthy’ego z cyklu „Nieźle odjechane”.

Lester Ballard – na wpół zdziczały, opóźniony osobnik, który „zna” dwa pierwsze poziomy piramidy potrzeb Maslova. I muszę Wam powiedzieć, że to mu w zupełności wystarcza. Nie ma rodziny, przyjaciół, traci, umownie nazwijmy to, dom. Jego najlepszą przyjaciółką jest jego strzelba, która gdyby mogła pisać, stworzyłaby z pewnością porywającą biografię Lestera. Potem do tego grona dojdą jeszcze, a jakże, pluszaki. Lekceważony, traktowany z przymrużeniem oka przez mieszkańców miasteczka, do którego czasem zagląda. Jednak od zawsze był samotnikiem, dziwadłem i pisane mu było życie w swoim własnym świecie, na łonie natury.

Świat naszego bohatera jest skrajnie prymitywny. To świat drapieżnika i ofiary. Wszystko kręci się wokół zaspokajania potrzeb. Brak miejsca na człowieczeństwo, uczucia, sumienie. Miejsce dla nich przeznaczone zajęły wcześniej agresja, żądze, instynkty, wulgarność. Lester egzystuje w zwierzęcym świecie, gdzie jednak obowiązują pewne zasady: pilnuje i zaznacza swoje terytorium, głównymi atutami są siła i bezwzględność.

Konstruktywny kontakt, nie wspominając nawet o dojrzałej relacji, z drugą osobą jest dla Lestera celem wybitnie nieosiągalnym. Dlatego czeka (z tym kontaktem) do momentu, aż dusza opuści ciało danej osoby. I stąd „przyszywana” rodzina, wspomniane już wcześniej pluszaki. Podążamy za bohaterem jakbyśmy –niczym ptak – siedzieli mu na ramieniu i widzieli świat jego oczami. A naturę podziwiać Lester bardzo lubił.

Za swój życiorys, Lester Ballard powinien z miejsca zostać rozstrzelany, bez jakiegokolwiek procesu. Szkoda czasu i pieniędzy. McCarthy jednak nie próbuje wyjaśniać, dlaczego Lester stał się potworem; nie poucza, nie moralizuje. Wszystko, jak zwykle, z dystansem.

Książka stawia ważne, odwieczne pytanie: Czy rodzimy się dobrzy a dopiero w toku życia zło przejmuje nad nami kontrolę i psuje nas a może odwrotnie: ludzie są z natury źli i tylko dzięki wytworzonym mechanizmom społecznym, sile woli, zasadom kulturowym udaje im się trzymać swoje pierwotne żądze w ryzach? Czy przypadkiem sam Lester nie jest jedną z wielu ofiar tej historii?

McCarthy'ego nie czyta się łatwo. Charakterystycznie dla siebie łączy minimalizm, surowość dialogów z poetyckimi, niepodrabialnym opisami. Lasy, ścieżki, strumyki u Cormaca pobudzają wyobraźnię. Na uwagę zasługują zwłaszcza groty, które opisuje jako wnętrze jakiegoś wielkiego organizmu, gdzie wszystko jest „organiczne”, żyje.

To czwarta pozycja McCarthy’ego ( „droga” „to nie jest kraj” „w ciemność”), którą przeczytałem i przyzwyczajony do ogromnego talentu i pisarskiej jakości, muszę przyznać, że trochę się rozczarowałem. Niczego nowego, ponad to, co wcześniej czytałem nie dostałem. Może poza tak dużą dawką brutalności. Jeśli chodzi o postać mordercy to zdecydowanie bardziej cenie sobie Chigurha, jak również powieści McCarthy’ego mniej poetyckie a bardziej osadzone w rzeczywistości, jak „to nie jest kraj”. Z poprzednich powieści McCarthy’ego, które przeczytałem, "Dziecię Boże" najbliżej do książki „W ciemność”. Wyjątkowy poetycki świat, podobny klimat, dialogi, postaci. Z tym że „W ciemność” jest bardziej „baśniowa”, poetycka zaś „Dziecię Boże” uderza wulgarnością, bezpośredniością.

Podoba mi się tytuł. Każdy jest dzieckiem Boga…w świecie bez Boga?

Pierwszy raz czytałem historię mordercy, potwora, wykolejeńca w tak oryginalnej formie. Trudno i wręcz nie na miejscu interpretować dzieła tego autora, bo gdy czytasz Cormaca czujesz się małym ludzikiem. Używa on do opisów słów, jakich nie uświadczymy u żadnego innego autora. Niezwykle POETYCKA proza! Cały McCarthy. To, że jest nieco słabsza od poprzedniczek, w żadnym stopniu nie zmniejsza mojego podziwu dla autora i nadal będę go czytał.

Kolejne, po „W ciemność”, dzieło McCarthy’ego z cyklu „Nieźle odjechane”.

Lester Ballard – na wpół zdziczały, opóźniony osobnik, który „zna” dwa pierwsze poziomy piramidy potrzeb Maslova. I muszę Wam powiedzieć, że to mu w zupełności wystarcza. Nie ma...