Bardzo uwierająca i jednocześnie wciągająca proza. Mimo ekstremalnego turpizmu i naturalizmu, książkę czyta się sprawnie. Nawet taki zwyrodnialec jak Lester Ballard ma w sobie pewne pokłady wypaczonego człowieczeństwa - choćby zapadający w pamięć straszno-śmieszny fragment w sklepie odzieżowym - wg mnie celowy zabieg autora, który tą zmianą nastroju próbuje w czytelniku wzbudzić współczucie nawet wobec człowieka, który dopuścił się czegoś tak ohydnego i okrutnego. McCarthy dociera tu również do fundamentów Ameryki jako państwa zbudowanego na bezsensownej przemocy, okrucieństwie i mordach, krainy bezwzględnej, w której pozostawione same sobie jednostki radykalizują się i porzucają wszelkie normy społeczne. Autor pochyla się głęboko nad człowiekiem i tym jak kształtuje się natura ludzka, czy decydują o niej geny czy wychowanie? Co popycha daną jednostką do popełniania często potwornych zbrodni?

Bardzo uwierająca i jednocześnie wciągająca proza. Mimo ekstremalnego turpizmu i naturalizmu, książkę czyta się sprawnie. Nawet taki zwyrodnialec jak Lester Ballard ma w sobie pewne pokłady wypaczonego człowieczeństwa - choćby zapadający w pamięć straszno-śmieszny fragment w sklepie odzieżowym - wg mnie celowy zabieg autora, który tą zmianą nastroju próbuje w czytelniku...

Ciężko mi cokolwiek napisać o tej książce. O ile "Droga" mnie zachwyciła tutaj byłam rozczarowana. Ze strzepów informacji czytelnik sam układa sobie w głowie historię. Dosyć ciężka w odbiorze. Zachęcam do przeczytania aby każdy mógł wyrobić sobie opinię.

Ciężko mi cokolwiek napisać o tej książce. O ile "Droga" mnie zachwyciła tutaj byłam rozczarowana. Ze strzepów informacji czytelnik sam układa sobie w głowie historię. Dosyć ciężka w odbiorze. Zachęcam do przeczytania aby każdy mógł wyrobić sobie opinię.

Niezwykle ciężko ją ocenić! Mroczna, z dziwną stylistyką. Im dalej, tym większa ciemność. Historia chłopaka, który stacza się coraz niżej, a tak naprawdę od przypadku do przypadku. Bez planowania, wszystko trafia mu się nagle. Interesujące spojrzenie, a momentami mocno naiwne.

Niezwykle ciężko ją ocenić! Mroczna, z dziwną stylistyką. Im dalej, tym większa ciemność. Historia chłopaka, który stacza się coraz niżej, a tak naprawdę od przypadku do przypadku. Bez planowania, wszystko trafia mu się nagle. Interesujące spojrzenie, a momentami mocno naiwne.

Tytułem komentarza niech posłuży odwołanie do cytatu z " Ferdydurke" Gombrowicza.
" Nie mogę zrozumieć jak zachwyca , jeśli nie zachwyca ".
Niestety. Może to i arcydzieło, ale mnie nie zachwyciła ani treść, ani styl, ani forma.
No cóż, może inne książki autora mnie zachwycą.

Tytułem komentarza niech posłuży odwołanie do cytatu z " Ferdydurke" Gombrowicza.
" Nie mogę zrozumieć jak zachwyca , jeśli nie zachwyca ".
Niestety. Może to i arcydzieło, ale mnie nie zachwyciła ani treść, ani styl, ani forma.
No cóż, może inne książki autora mnie zachwycą.

[…] - Uważa pan, że ludzie byli wtedy bardziej podli? - zapytał zastępca. Stary mężczyzna patrzył na zalane miasto. Nie — odparł - Wcale tak nie myślę. Na mój rozum, ludzie są jednacy, odkąd Pan Bóg stworzył pierwszego.[…]

Zmarły w tym miesiącu Cormac McCarthy miał specyficzny styl — trafny, oszczędny i zarazem wymagający uwagi od czytelnika.
W swoich książkach autor nie oznaczał dialogów, nie wyjaśniał motywów działań bohaterów. Oglądamy świat przez pryzmat działań postaci, bez psychologizowania czy dociekania powodów. Interpretacja należy do nas.

„Dziecię boże” to trzecia powieść tego pisarza uważanego przez krytyków za jednego z największych twórców w amerykańskiej literaturze. To od tej książki zaczęła się moja fascynacja tym autorem. Historia Lestera Ballarda, samotnego chłopaka z marginesu, który nie potrafi się dopasować do społeczeństwa i popada w obłęd, robi na mnie potężne wrażenie.

To mroczna, przygniatająca historia o wszechobecnym złu, opowiedziana w beznamiętny sposób i niedająca nam w żaden sposób nadziei. Zło w książkach McCarthego po prostu jest kolejnym elementem natury, którą autor opisuje z niezrównaną maestrią.
I, mimo że Lester dokonuje coraz bardziej odrażających czynów, nadal mu współczuję. Tytułowe dziecię boże osuwa się coraz bardziej na dno i coraz bardziej przypomina dziką bestię, a jednak scena, w której chłopak, ledwie przypominając już człowieka, płacze nad sobą — mnie osobiście przyprawia o dreszcze.

https://instagram.com/ksiazki_i_plyty

[…] - Uważa pan, że ludzie byli wtedy bardziej podli? - zapytał zastępca. Stary mężczyzna patrzył na zalane miasto. Nie — odparł - Wcale tak nie myślę. Na mój rozum, ludzie są jednacy, odkąd Pan Bóg stworzył pierwszego.[…]

Zmarły w tym miesiącu Cormac McCarthy miał specyficzny styl — trafny, oszczędny i zarazem wymagający uwagi od czytelnika.
W swoich książkach autor nie...

Niskie oceny i opinie w stylu brutalna i obrzydliwa narzuca mi jedynie myśl, że ci ludzie na prawdę mało czytali i mięli niewiele mocnych kryminałów w rękach. Ok, nie dla wrażliwców.
Dziecię Boże jest bardzo fajnie napisana, w stylu Cormaca, jak czytaliscie Drogę czy To nie jest kraj... książka ta wejdzie wam w dwa wieczory. Książka ma chory wątek, który od początku jest fajnie prowadzony i rozwijany.
Dla mnie bardzo dobra pozycja, trzecia Cormaca jaką przeczytałem. Polecam.

Niskie oceny i opinie w stylu brutalna i obrzydliwa narzuca mi jedynie myśl, że ci ludzie na prawdę mało czytali i mięli niewiele mocnych kryminałów w rękach. Ok, nie dla wrażliwców.
Dziecię Boże jest bardzo fajnie napisana, w stylu Cormaca, jak czytaliscie Drogę czy To nie jest kraj... książka ta wejdzie wam w dwa wieczory. Książka ma chory wątek, który od początku jest...

Cenię tę książkę za styl. Kunszt pisarski jest niepodważalny. Treść mnie odstręczyła. Cały czas zadaję sobie pytanie, jak można marnować taki talent, taką wspaniałą formę na tak nieestetyczną i niezrozumiałą treść.
Opinia z okładki chyba nie dotyczą tej powieści:
"baśniowa kraina pełna zdumiewających i okrutnych objawień"?
"...świat, który w końcu rozpoznajemy jako nasz własny"?
Dzięki Bogu żyję w zupełnie innym świecie.
Ocena dotyczy pierwszej części mojej opinii.

Cenię tę książkę za styl. Kunszt pisarski jest niepodważalny. Treść mnie odstręczyła. Cały czas zadaję sobie pytanie, jak można marnować taki talent, taką wspaniałą formę na tak nieestetyczną i niezrozumiałą treść.
Opinia z okładki chyba nie dotyczą tej powieści:
"baśniowa kraina pełna zdumiewających i okrutnych objawień"?
"...świat, który w końcu rozpoznajemy jako nasz...

Książka była okropna, jeśli chodzi o fabułę. Dawno nie czytałam niczego tak obrzydliwego i gorszącego. Czasem aż było wstyd czytać mi to przy ludziach, jak wiedziałam, że mogą przypadkiem spojrzeć mi przez ramię lub z góry w tramwaju.
Dobrze, że miała ledwo ponad 200 stron, bo czuję, że więcej nie dałabym rady. Czytało się szybko, ale nie wiem, czego to kwestia tak naprawdę. McCarthy ma dziwny sposób pisania i nie oznacza dialogów, więc są one częścią całej opowieści, po prostu od kolejnych linijek. Często mieszały mi się z narracją, opisami czy zachowaniami bohaterów w trakcie rozmowy.
Spodziewałam się czegoś kompletnie innego, ponieważ Droga zachwyciła mnie od pierwszych stron i myślałam, że tematyka będzie tu w miarę podobna, albo że autor więcej skupi się na aspekcie psychologicznym głównego bohatera. Niestety, poszedł w inną stronę...

Książka była okropna, jeśli chodzi o fabułę. Dawno nie czytałam niczego tak obrzydliwego i gorszącego. Czasem aż było wstyd czytać mi to przy ludziach, jak wiedziałam, że mogą przypadkiem spojrzeć mi przez ramię lub z góry w tramwaju.
Dobrze, że miała ledwo ponad 200 stron, bo czuję, że więcej nie dałabym rady. Czytało się szybko, ale nie wiem, czego to kwestia tak...

Dziwna powieść, z gatunku tych kontrowersyjnych, w stylu Fabryki os. Fabryka os jest chyba jednak lepszą książką.

Dziwna powieść, z gatunku tych kontrowersyjnych, w stylu Fabryki os. Fabryka os jest chyba jednak lepszą książką.

Na początku nie do końca zrozumiałam i brutalność, „brzydota” książki wydała mi się nieuzasadniona – potem zaczęłam się zastanawiać, doczytałam o kontekście i przekaz wydał mi się jaśniejszy. Czyta się bardzo szybko, chociaż „łatwo” to może już złe słowo, bo przy czytaniu parokrotnie krzywiłam się i musiałam zrobić chwilę przerwy. Ciekawe spojrzenie na odwieczne pytanie; jak staje się zdegenerowanym ledwie-człowiekiem – rodzi się nim, czy zostaje?

Na początku nie do końca zrozumiałam i brutalność, „brzydota” książki wydała mi się nieuzasadniona – potem zaczęłam się zastanawiać, doczytałam o kontekście i przekaz wydał mi się jaśniejszy. Czyta się bardzo szybko, chociaż „łatwo” to może już złe słowo, bo przy czytaniu parokrotnie krzywiłam się i musiałam zrobić chwilę przerwy. Ciekawe spojrzenie na odwieczne pytanie;...