W reklamach i recenzjach ,,Bóg wie" jest przedstawiana jak powieść pełna humoru i wręcz humorystyczna. Jest to jednak znaczne uproszczenie. Opowieść starzejącego się króla Dawida to nie tylko cyniczne podsumowanie Biblii, ale przede wszystkim, to historia zmęczonego, starego człowieka, próbującego pogodzić się z przemijaniem i własną słabością. Zmęczony i osamotniony król przeprowadza w niej rachunek sumienia, z nostalgią wspominając czasy kiedy był młody, silny, kochany i miał całe życie przed sobą. Historia Dawida jest w wielu miejscach ponura: wiekowy król głośno narzeka na okrucieństwo Boga, który pozbawił go ukochanego syna, nieczułość czekających na jego śmierć krewnych, niepewność losów królestwa i dynastii (gdyż, co ciekawe, powieściowy Dawid i jego otoczenie doskonale znają historię XX wieku, jednak nie wiedzą co wydarzy się wkrótce po jego śmierci) oraz bezskutecznie domaga się rozmowy ze stwórcą. Podczas swojego wywodu, sporadycznie przerywanego współczesnymi (dla Dawida!) wydarzeniami faktycznie daje wiele dowodów swojej inteligencji i cynicznego poczucia humoru, kilkakrotnie stwierdza również, że bycie wybrańcem bożym nie specjalnie się opłaca.

W reklamach i recenzjach ,,Bóg wie" jest przedstawiana jak powieść pełna humoru i wręcz humorystyczna. Jest to jednak znaczne uproszczenie. Opowieść starzejącego się króla Dawida to nie tylko cyniczne podsumowanie Biblii, ale przede wszystkim, to historia zmęczonego, starego człowieka, próbującego pogodzić się z przemijaniem i własną słabością. Zmęczony i osamotniony król...