* A więc to jest tak. Bez krzyków i łez, spokojnie. Ból, który zabija nas od środka, nie pozostawia zbyt wiele do pokazania na zewnątrz.

*Życie tak trudno zagrać. Nikt nie rozdaje ról, nic nie można przewidzieć. Ani rozwoju akcji, ani zakończenia. Żadne plany się nie sprawdzają, wszystko zaskakuje.

* Mówi się, że namiętność i rozpacz są piękne, kiedy wyrażają prawdę. Może i tak. Ale te same uczucia bywają też brzydkie, histeryczne i przerysowane. Zbyt... namiętne, by móc je komuś okazać, a co dopiero spokojnie o nich rozmawiać.

* Julia myślała o tym, że gdyby to swoje rozstanie mogli zatańczyć, byliby ze sobą tylko na niby, ale przynajmniej byliby jeszcze wiele razy, dopóki sztuka nie zeszłaby z afisza.
A tak jest tylko ona - sama.

* Dwoistość życia i teatru, które w ostatnich dniach tak niespodziewanie nałożyły się na siebie, zazębiły. "By zrozumieć sens wydarzenia, musisz poczuć jego agę. Czasem - jakże często - jest to możliwe tylko przez ból".

* ..pokora winna być najważniejszym rysem charakteru artysty. Zapytasz: "Nie wytrwałość i pracowitość? Nie pragnienie, nie usilne dążenie, a choćby tylko wdzięk i muzykalność?".
Nie, sztuka to kreacja ducha, tajemnica i - pokora. A z nich najważniejsza jest ta ostatnia. Pokora będzie Twoją przewodniczką w poszukiwaniu stylu i miary. Nauczy Cię odróżniać ekspresję od histerii. wolność od anarchii. Sentyment od sentymentalizmu. Romantyzm od taniej ckliwości. Pozwoli zbudować więź między Tobą a graną przez Ciebie postacią. Pomiędzy Tobą a sztuką. Krótko mówiąc, nauczy Cię dostrzegać właściwe proporcje.
Lecz zacząć musisz od tego, co najtrudniejsze: od ofiary z własnego życia.

* A więc to jest tak. Bez krzyków i łez, spokojnie. Ból, który zabija nas od środka, nie pozostawia zbyt wiele do pokazania na zewnątrz.

*Życie tak trudno zagrać. Nikt nie rozdaje ról, nic nie można przewidzieć. Ani rozwoju akcji, ani zakończenia. Żadne plany się nie sprawdzają, wszystko zaskakuje.

* Mówi się, że namiętność i rozpacz są piękne, kiedy wyrażają prawdę....