Kupując książkę Erica Emanuela Smitta nie wiem dlaczego, ale spodziewałam się innej treści. Zaskoczenie, początkowo lekkie rozczarowanie. Jednak z każdą stroną otrzymywałam inną porcję emocji. Opowieść o przyjaźni czterech nastolatek, na podstawie pisanych przez nie pamiętników.. Przyjaźni, ale czy na pewno ? W relacjach między dziewczynami pojawiają się bardzo różne odcienie: troska, tęsknota za sobą, chęć wspólnego przebywania; ale też zazdrość, intrygi, ocenianie w tym negatywnym odcieniu. Przyjaźń deklaratywna, póki nie wymaga tolerancji i poświęcenia siebie. Przyjaźń, która kończy się tragicznie. Historia tym bardziej poruszająca, że dramat młodych ludzi toczy się na oczach dorosłych, którzy nie zadają sobie trudu zagłębienia się w emocje, przeżycia i wchodzenia w dorosłe młodziutkich ludzi.. Skondensowany obraz świata ludzi, ludzi skupionych przede wszystkim na sobie.
Krótka opowieść, na jedno dłuższe „posiedzenie przy książce”. Napisana prosto, lekko a zarazem z bardzo ważnym przekazem, a nawet ośmielę się nazwać go morałem.

Kupując książkę Erica Emanuela Smitta nie wiem dlaczego, ale spodziewałam się innej treści. Zaskoczenie, początkowo lekkie rozczarowanie. Jednak z każdą stroną otrzymywałam inną porcję emocji. Opowieść o przyjaźni czterech nastolatek, na podstawie pisanych przez nie pamiętników.. Przyjaźni, ale czy na pewno ? W relacjach między dziewczynami pojawiają się bardzo różne...