Carrie miała szansę na normalne, szczęśliwe życie; miała kochających rodziców, przyjaciół, radosny dom. Wszystko zmieniło się z chwilą, kiedy został zamordowany jej ojciec - Carrie miała wówczas 6 lat. Kiedy - bojąca się samotności i trudów codziennego życia - matka dziewczynki ponownie wychodzi za mąż za Richarda, dzieciństwo Carrie przeradza się w prawdziwe piekło, z którego nawet matka nie próbuje jej wyciągnąć. W tej beznadziei jedynym jasnym punktem jest Emma, z którą dziewczynka czuje się szczęśliwa, z którą dzieli się troskami i radościami, z którą spędza każdą wolną chwilę, tylko czy ona istnieje naprawdę, czy jest jej wymysłem, który pozwala przetrwać ten dramatyczny czas? W końcu dochodzi do tragedii.

Książka wciąga bez reszty, wywołuje niewytłumaczalny ból, zmusza do postawienia pytań, na które trudno znaleźć odpowiedź - jak to możliwe, aby być tak okrutnym i brutalnym wobec bezbronnego dziecka? jak matka może pozwolić na katowanie swej 8-letniej córki i nie zrobić nic, aby uchronić ją przed przemocą? jak można swoją własną frustrację i poniżenie przenosić na dziecko? Są to dla mnie rzeczy niewyobrażalne, wywołujące ogromne emocje, niezrozumiałe ...
Brak mi wprost słów, aby wyrazić wszystkie przewalające się przez mój umysł i serce odczucia. Mimo, że to książka, mam świadomość, iż takich dziecięcych, cichych dramatów za zamkniętymi drzwiami jest tysiące, dziesiątki tysięcy, a my wciąż pozostajemy na nie obojętni.

Carrie miała szansę na normalne, szczęśliwe życie; miała kochających rodziców, przyjaciół, radosny dom. Wszystko zmieniło się z chwilą, kiedy został zamordowany jej ojciec - Carrie miała wówczas 6 lat. Kiedy - bojąca się samotności i trudów codziennego życia - matka dziewczynki ponownie wychodzi za mąż za Richarda, dzieciństwo Carrie przeradza się w prawdziwe piekło, z...