"Na oślep" jest arcydziełem. Jednak jest arcydziełem, po które nie chce się sięgać na co dzień. Książka opowiadając o wiekach XIX i XX mówi, odwołując się do Argonautów, o całej historii świata. Autor mówi o klęsce idei oraz zakłamaniu, jakie one (te idee) ze sobą niosą. Nie jest ważne, czy jest to komunizm, faszyzm, nawracanie Aborygenów, czy poprawa jakości życia biednych mieszkańców Islandii. Wszystkie te szczytne cele mają ukryte dno. Zdobycie przewagi jednej grupy nad inną. Co więcej, na przykładzie głównego bohatera i narratora w jednym (który był wielką jednostką, ale nie pozbawioną wad i żył przez dwa stulecia i cały czas zmienia swoją osobowość, przez co podążanie za jego "przygodami" staje się podążaniem "na oślep"), Claudio Magris stara się nam pokazać, że sam jeden człowiek, jeśli nie stoi za nim większa grupa, choćby nie wiadomo jaką ten człowiek byłby wybitną jednostką i jakich podjął się wyrzeczeń nie jest w stanie wiele zmienić, gdyż sam bohater zostanie wystawiony na potępienie (często niesłusznie) przez jego zazdrosnych przeciwników, a (i tutaj bardzo niedokładny cytat) "kapitan Nelson i tak przyłoży lunetę do ślepego oka, zasłoniętego czarną opaską i nie wstrzyma ostrzału Kopenhagi, gdyż nie zobaczy wywieszonej białej flagi".

"Na oślep" jest arcydziełem. Jednak jest arcydziełem, po które nie chce się sięgać na co dzień. Książka opowiadając o wiekach XIX i XX mówi, odwołując się do Argonautów, o całej historii świata. Autor mówi o klęsce idei oraz zakłamaniu, jakie one (te idee) ze sobą niosą. Nie jest ważne, czy jest to komunizm, faszyzm, nawracanie Aborygenów, czy poprawa jakości życia biednych...