Nibym Kafkę czytał. Surrealistycznego japońskiego Kafkę.
Haruki usiadł. I się zastanowił. W jakim celu rano wstajemy.
Czy pójdziemy z punktu A do punktu B ? A może skierujemy się na przeciwprostokątną ?
Na przełaj. Na skróty. Prosto. Przypuszczalnie do piekła.
No co ? Jak się idzie z klapkami na oczach, to się tam trafia. Bodaj.
,,Być może prawdą jest, że los zamykając przed nami jedne drzwi, otwiera drugie, lecz jakże nieznośny jest ów przeciąg,,
Zastanowił się nad oderwanymi fragmentami myśli. Nie nad ich ciągiem. Nad fragmentami.Zachodził w głowę, czy warto wpaść do studni. Dobre sobie.
Naturalnie, że warto.
Kto w studni nie siedzi, co pewien czas, nie ma perspektywy. Odniesienia.
Do tego co kluczowe. Newralgiczne. Fundamentalne.
Po to są studnie. Życia.
Bo one pozwalają na obrócenie wstecz.
I dostrzeżenie samych siebie. Dziś. Wczoraj. Przedwczoraj.
Tło rutyny, przyzwyczajeń, skostnienia jest bazą do kolejnej zadumy.
Czy miniony dzień był owocny ? Czy rozpłynął się we mgle.
Czy na wieczór, gdy enty raz ,kładziemy się spać, mamy świadomość popełnionych błędów. Czy wyciągamy wnioski.
Ciężka. Mimo,że traktuje o przyziemnych sprawach.
A może właśnie dlatego.

Nibym Kafkę czytał. Surrealistycznego japońskiego Kafkę.
Haruki usiadł. I się zastanowił. W jakim celu rano wstajemy.
Czy pójdziemy z punktu A do punktu B ? A może skierujemy się na przeciwprostokątną ?
Na przełaj. Na skróty. Prosto. Przypuszczalnie do piekła.
No co ? Jak się idzie z klapkami na oczach, to się tam trafia. Bodaj.
,,Być może prawdą jest, że los zamykając...