Rok 2016 był dla mnie obfity w książki (65) oraz literacką jakość, a z miesięcy zwłaszcza grudzień. Między innymi, sięgnąłem po oba dzieła R. Adamsa o królikach; zacząłem lekturę jeszcze za życia pisarza. Brytyjczyk pozostawił po sobie coś naprawdę NIEPOSPOLITEGO. Są to właściwie spisane opowieści, którymi raczył w przeszłości swoje dzieci (zazdroszczę im).

„WIĘCEJ W KRÓLIKARNI OPOWIEŚCI NIŻ KORYTARZY.”

Przed lekturą nie towarzyszyły mi, jak niektórym, myśli typu: O KRÓLIKACH BĘDĘ CZYTAŁ?. Nie. Zastanawiałem się za to, czy książka nie okaże się karykaturalna; satyra, która ma wyśmiewać ludzi, a może skończy się na tym, że grupa królików będzie nas rozśmieszać poprzez swoje wygłupy? Nic z tego, „Wodnikowe Wzgórze” zostało napisane jak najbardziej na serio, i to chyba najwłaściwsza droga jaką obrał autor.

Książka bardzo szybko oferuje nam rozwój akcji, wprowadza w królicze uniwersum (choć jeszcze wielu rzeczy nie wiemy), także nie ma mowy o nudzie. Tytuł ten prezentuje równy i wysoki poziom od deski do deski. Wzbudza permanentną ciekawość u czytelnika. Czasem z humorem, a czasem niczym dreszczowiec, sunie wartko ta EPICKA OPOWIEŚĆ O KRÓLIKACH.

360-STOPNIOWY OBRAZ KRÓLIKA:

Uzyskiwany strona po stronie, źdźbło do źdźbła, pełny pod każdym względem; czyli wyczerpująca skarbnica króliczej wiedzy. Adams wprowadził JĘZYK KRÓLIKÓW, kilkadziesiąt nieznanych nam zupełnie wyrazów zawartych także w SŁOWNICZKU na końcu książki. To ciekawe urozmaicenie, które bardziej tylko zindywidualizowało królicze uniwersum. „Autor wyposażył swoich bohaterów w indywidualne cechy fizyczne i psychiczne.” Posiadają swoje zwyczaje, hierarchię, uosobienie boga oraz wielkiego Bohatera – El-ahrerę, który pojawia się w legendach przeplatających główny rdzeń fabuły. Jest on niesamowity; wszędzie, gdzie się pojawia, robi się niezwykle ciekawie – WYBITNE są zwłaszcza: „OPOWIEŚĆ O SAŁACIE KRÓLA” oraz „OPOWIEŚĆ O PROCESIE EL-AHRERY”.

Jedni mówią, że natura brytyjska - wszystkie te POLA, WZGÓRZA, ŁĄKI – została przedstawiona niemal w sposób baśniowy. Może to lekko na wyrost powiedziane, gdyż nie do końca tak to wygląda, ale rzeczywiście nie tylko FAUNA – w postaci królików, ich wrogów oraz nietypowych przyjaciół - a przede wszystkim FLORA gra tu pierwsze skrzypce i prawdą jest, iż ten świat widziany z poziomu kilku centymetrów ponad ziemią jawi się swoiście pięknie. Ja sam miałem wrażenie wcielenia się w owego królika, mknącego pośród traw i widzącego otoczenie z perspektywy, nazwijmy to „przygruntowej” jak również wrażenie dotlenienia się, tak właśnie. Czytając WW niemal czułem, że sam biegam i skaczę wraz ze stadem na łonie bezkresnej natury stąd nie odosobnione poczucie „nabiegania się” lekturą, jak po joggingu albo intensywnym spacerze.

PODSUMOWANIE:

Zawsze staram się przygotować do zaopiniowania danej książki, nasycony myślami, ubrać je w słowa, napisać tak, aby potem nie móc sobie nic zarzucić i odejść z poczuciem dobrze wykonanego zadania. Jednak ta książka…zamiast o niej mówić, lepiej będzie, jak po nią sięgnięcie i przeczytacie. I bez obrazków, i małym druczkiem (czytałem PIWoskie wydanie) książka ta sama się broni, bez popleczników. Jeśli kiedyś będę miał dziecko, to dam mu w prezencie właśnie Wodnikowe Wzgórze.

GARŚĆ CYTATÓW:

„Jastrzębiec, dlaczego się nie umyjesz? Wyglądasz jak koniec szczurzego ogona pozostawiony w pułapce.”

„Ale one zawsze próbują cię oszukać. Chcą zachowywać się naturalnie, te antyspołeczne zwierzaki. Po prostu nie rozumieją, że dobro każdego zależy od współpracy z innymi.”

„Próbujesz jeść trawę, której nie ma. Czemu nie pozwolisz jej wyrosnąć?”

„Króliki podobne są po wieloma względami do istot ludzkich. Jednym z nich jest nie opuszczająca ich nigdy zdolność znoszenia przeciwieństw losu i poddanie się strumieniowi życia, który unosi je z dala od rozlewisk przerażenia i strat.”

Rok 2016 był dla mnie obfity w książki (65) oraz literacką jakość, a z miesięcy zwłaszcza grudzień. Między innymi, sięgnąłem po oba dzieła R. Adamsa o królikach; zacząłem lekturę jeszcze za życia pisarza. Brytyjczyk pozostawił po sobie coś naprawdę NIEPOSPOLITEGO. Są to właściwie spisane opowieści, którymi raczył w przeszłości swoje dzieci (zazdroszczę im).

„WIĘCEJ W...