Och, jaka to jest przyjemna książka. Saga o ludziach żyjących na włoskiej wyspie, w małej społeczności, którą można kochać albo nienawidzić. Otuliła mnie ta powieść, wszystko tu dzieje się powoli, niespiesznie. To taka książka przy której można po prostu odpocząć. Niesamowity klimat, ale na pewno nie dla każdego. Idealna na włoską siestę.

Och, jaka to jest przyjemna książka. Saga o ludziach żyjących na włoskiej wyspie, w małej społeczności, którą można kochać albo nienawidzić. Otuliła mnie ta powieść, wszystko tu dzieje się powoli, niespiesznie. To taka książka przy której można po prostu odpocząć. Niesamowity klimat, ale na pewno nie dla każdego. Idealna na włoską siestę.

Dom na skraju nocy to przepiękna saga rodzinna o czterech pokoleniach lekarza Amadeo Esposito. Człowieka który przyjeżdża na urzekającą małą wyspę Castellamare w poszukiwaniu pracy i tam znajduje wszystko przede wszystkim swoje miejsce na ziemi.

Dom na skraju nocy to przepiękna saga rodzinna o czterech pokoleniach lekarza Amadeo Esposito. Człowieka który przyjeżdża na urzekającą małą wyspę Castellamare w poszukiwaniu pracy i tam znajduje wszystko przede wszystkim swoje miejsce na ziemi.

Oczarowała mnie ta ksiazka. Jest absolutnie warta polecenia... Czytając ją niemal przeniosłam się na ra wyspe... Naprawdę polecam

Oczarowała mnie ta ksiazka. Jest absolutnie warta polecenia... Czytając ją niemal przeniosłam się na ra wyspe... Naprawdę polecam

Z radością wystawiam tak wysoką ocenę. Nawet nie wiem, co zachęciło mnie do przeczytania tej powieści, bo na pewno nie okładka (która moim zdaniem zupełnie nie jest adekwatna do treści). Opis też zupełnie nie w moim stylu. A jednak książkę przeczytałam z ciekawością i nie żałuję. Nie sądziłam, że będę mieć tak pozytywne odczucia względem powieści obyczajowej. Serdecznie polecam.

Z radością wystawiam tak wysoką ocenę. Nawet nie wiem, co zachęciło mnie do przeczytania tej powieści, bo na pewno nie okładka (która moim zdaniem zupełnie nie jest adekwatna do treści). Opis też zupełnie nie w moim stylu. A jednak książkę przeczytałam z ciekawością i nie żałuję. Nie sądziłam, że będę mieć tak pozytywne odczucia względem powieści obyczajowej. Serdecznie...

Dom na Skraju Nocy to nazwa pewnego starego domu na małej wyspie. Amedeo Esposito trafia tam, bo jest to jedyne miejsce, w którym znajduje pracę jako lekarz. Mężczyzna zakochuje się w wyspie, jej mieszkańcach i kulcie świętej Agaty. Życie w małej, zamkniętej społeczności jest pełne zarówno plusów i jak i minusów. Powieść opowiada o losach lekarza i jego rodziny. Opowieść snuje się leniwie, czyta się z przyjemnością.

Dom na Skraju Nocy to nazwa pewnego starego domu na małej wyspie. Amedeo Esposito trafia tam, bo jest to jedyne miejsce, w którym znajduje pracę jako lekarz. Mężczyzna zakochuje się w wyspie, jej mieszkańcach i kulcie świętej Agaty. Życie w małej, zamkniętej społeczności jest pełne zarówno plusów i jak i minusów. Powieść opowiada o losach lekarza i jego rodziny. Opowieść...

10/10 Ta powieść jest po prostu rewelacyjna. Historia rodzinna przedstawiona na przestrzeni lat w romantyczny, baśniowy i nieśpieszny sposób. Uwielbiam takie opowieści. Na pewno zostanie w mojej pamięci na wiele lat.
A przy okazji zupełnie nie rozumiem tak niskiej oceny na LC. Warto ufać własnej intuicji. Kolejny raz mnie nie zawiodła.

10/10 Ta powieść jest po prostu rewelacyjna. Historia rodzinna przedstawiona na przestrzeni lat w romantyczny, baśniowy i nieśpieszny sposób. Uwielbiam takie opowieści. Na pewno zostanie w mojej pamięci na wiele lat.
A przy okazji zupełnie nie rozumiem tak niskiej oceny na LC. Warto ufać własnej intuicji. Kolejny raz mnie nie zawiodła.

rzadko mi się zdarza odłożyć rozpoczętą książkę.tak było w tym przypadku .poległam na 150 stronie.książka przedstawia losy rodziny na włoskiej wyspie.jest to narracja ,mało daialogów.nic nadzwyczajnego.

rzadko mi się zdarza odłożyć rozpoczętą książkę.tak było w tym przypadku .poległam na 150 stronie.książka przedstawia losy rodziny na włoskiej wyspie.jest to narracja ,mało daialogów.nic nadzwyczajnego.

Castellamare.
Tajemnicza wyspa majacząca na horyzoncie, do której płynęła jedna łódź rybacka „o złowróżbnej nazwie „Boże, Zmiłuj się””. Schowana we mgle i zapomniana przez ludzi z lądu do tego stopnia, że próżno jej było szukać nawet na mapach wojskowych. Okryta klątwą łez z jaskiniami pełnymi ludzkich kości nie przyciągała ludzi do siebie. „Skalny okruch na rozległym czarnym morzu, z którego widać było z jednej strony światła Włoch i Sycylii”, a z drugiej atramentowy, niezgłębiony mrok morza. Zdawać by się mogło, że wyspa nie powinna być zamieszkana.
A była!
Wręcz tętniło na niej życie, którego centrum stanowiło niewielkie miasteczko, a w nim „Casa al Bordo della Notte” czyli „Dom na Skraju Nocy”. Niewielki, „kwadratowy budynek o barwie spłowiałego bursztynu” opleciony bugenwillą, położony „na uboczu pomiędzy światłami piazzy a mrokiem urwiska i morza”. Miejsce pobłogosławione przez Świętą Agatę albo przeklęte przez złego. Mieszkańcy wierzyli w to drugie, a mimo to bar istniał, funkcjonował i stanowił centrum życia mieszkańców wyspy. Trwał przez stulecia. Zmieniali się tylko jego właściciele i domownicy.
To o nich jest ta opowieść.
O rodzinie Esposito, której protoplastą został w 1914 roku Amedeo – „znajda, założyciel, osuszacz bagien, uzdrowiciel, zaprzysięgły obrońca tego miejsca”. Przybysz z zewnątrz o duszy, którą tak, jak dom, można było podzielić na jasną i mroczną. O członkach jego rodziny, którzy byli i dobrego serca, i złych uczynków. O pokoleniach dzielących się na zrozumiałe w swoim postępowaniu i w nim niezgłębione. O czasach niepowodzeń, wojen, zmian politycznych i legend o dziewczynie, która zmieniła się w drzewo, o olbrzymach porąbanych na części, o diable imieniem Srebrny Nos, o czarowniku zwanym Ciało Bez Duszy, o braciach, którzy uzdrowili nawzajem swoje odcięte głowy magiczną maścią, o chłopcu, którego głowa obróciła się tyłem naprzód oraz o czasach sukcesów, radości, prosperity i zwykłych, rzeczywistych historii o romansie Amedeo z żoną hrabiego, o oszalałym wujku Flavio biegającym nago po plaży, o skandalu z udziałem dwóch kobiet, o mężczyźnie wyrzuconym przez morze na plażę, o bliźniakach urodzonych z różnych matek, o duchu Pierina i wielu, wielu innych, których nie sposób tutaj wszystkich przytoczyć, a przy których płowiała klątwa łez, a górę brały prawa biznesu i ekonomii.
O dziejach wielopokoleniowej rodziny.
Ostatecznie o życiu, którego metaforą jest Dom na Skraju Nocy. Teren walki pomiędzy jego jasną a mroczną stroną. Miejsce na ziemi, w którym można pozostać człowiekiem szlachetnym i ułomnym jednocześnie. Głębokim jak ciemne morze z opiekuńczym światłem najbliższych, którzy znają twoje dusze i serce lepiej niż ty sam. Okruch skały tętniący życiem i falujący opowieściami na bezludnym morzu. Jeden z wielu miliardów na oceanie świata.
Właśnie historię jednego z nich poznałam dzięki niezwykłej umiejętności opowieści autorki balansującej na skraju magii i realizmu, dobra i zła, światła i mroku, wytłumaczalności i niewyjaśnialności, tajemnicy i wiedzy.
Życia i śmierci.
http://naostrzuksiazki.pl/

Castellamare.
Tajemnicza wyspa majacząca na horyzoncie, do której płynęła jedna łódź rybacka „o złowróżbnej nazwie „Boże, Zmiłuj się””. Schowana we mgle i zapomniana przez ludzi z lądu do tego stopnia, że próżno jej było szukać nawet na mapach wojskowych. Okryta klątwą łez z jaskiniami pełnymi ludzkich kości nie przyciągała ludzi do siebie. „Skalny okruch na rozległym...

Miałam wielki apetyt na tą książkę...początek mnie zachwycił...jednak z czasem było coraz gorzej. Zabrakło mi realnego klimatu i wciągającej tajemnicy. Nadmiar bohaterów wprowadza chaos...przyśpieszenie czasu, a za chwilę jego rozciągnięcie powoduje znudzenie...Gdyby zedrzeć z tej historii baśniową otoczkę zostałoby coś w klimacie książkowe "Wspólne sprawy" lub "Rozmowy w toku."...wielkie rozczarowanie.

Miałam wielki apetyt na tą książkę...początek mnie zachwycił...jednak z czasem było coraz gorzej. Zabrakło mi realnego klimatu i wciągającej tajemnicy. Nadmiar bohaterów wprowadza chaos...przyśpieszenie czasu, a za chwilę jego rozciągnięcie powoduje znudzenie...Gdyby zedrzeć z tej historii baśniową otoczkę zostałoby coś w klimacie książkowe "Wspólne sprawy" lub ...

Całkiem ciekawa historia kilku pokoleń rodziny Esposito. Ale mam wrażenie że większość mieszkańców wyspy, było znacznie ciekawszymi postaciami, niż główni bohaterowie.

Całkiem ciekawa historia kilku pokoleń rodziny Esposito. Ale mam wrażenie że większość mieszkańców wyspy, było znacznie ciekawszymi postaciami, niż główni bohaterowie.