#FIlipiny
Szukałam czegoś o Filipinach. Nie sądziłam, że znajdę punkt widzenia wolontariuszki.
W skrócie, w tej książce jest treść, jest wiele emocji, jest wiele spotkań, ale chciałabym widzieć więcej struktury, więcej drążenia pewnych tematów, zamiast prostego ich opisywania. Myślę, pisarsko stać autorkę na więcej.

Paradoskalnie, pytanie o to o czym ktoś marzy i czy jest szczęśliwy mniej mnie interesowało, niż tematyka, która przewijała się również w opowieściach, a której autorka poświęciła mniej uwagi, a w każdym razie nie bezpośrednio. Główna uwaga w tej książce skupiona jest na dwóch tematach: "zrozumieć Filipiny", z czego wychodzi raczej obraz pod tytułem "opisać Filipiny" oraz "huragan Yolanda i pomoc humanitarna", z czego wychodzi kolaż doświadczeń reportersko-anegdotycznie-autobiograficznych.
Właściwie obie te kwestie nie są wyczerpane. Dlatego, żałuję, że autorka zamiast pytać ludzi o to czy są szczęśliwi i dlaczego, nie zadała im pytań dotyczących pomocy, nie zaczęła analizować tego materiału bardziej w aspekcie - kiedy pomoc szkodzi? Kiedy pomaga? Co ona daje ludziom po obu stronach (wolontariuszom i pomagajacych)? Jak pomagać, żeby ta pomoc miała wymierną wartość? Te tematy są, ale jakby z boku, jakby tylko zatruwały myśli autorki, gdy ona przecież chce się skupić na szczęściu.
Nie bardzo też rozumiem historii o ladyboyu, która dostała swój własny rozdział, ale nie tworzy tematycznie żadnej całości. Ma funkcję raczej anegdoty turystki, niż kompletnej opowieści.

Niemniej, to nie jest najgorsza książka. Dobrze się czyta, sporo ładnych zdjęć i kilka dobrych inspirujących historii.

#FIlipiny
Szukałam czegoś o Filipinach. Nie sądziłam, że znajdę punkt widzenia wolontariuszki.
W skrócie, w tej książce jest treść, jest wiele emocji, jest wiele spotkań, ale chciałabym widzieć więcej struktury, więcej drążenia pewnych tematów, zamiast prostego ich opisywania. Myślę, pisarsko stać autorkę na więcej.

Paradoskalnie, pytanie o to o czym ktoś marzy i czy...