Przeczytałam "Spuściznę", nie znając "Dworu", ale w żaden sposób nie przeszkadzało mi to w lekturze, w której utonęłam na dwa dni.

Powieść Singera jest bardzo dojrzała, mądra, błyskotliwa i skłaniająca do wielu refleksji. Wiem, że w przypadku tego noblisty takie określenia jego prozy wydają się trywialne, ale to pierwsze słowa, które mi się nasuwają.

"Spuścizna" to wielowątkowa opowieść o kilku powiązanych ze sobą rodzinach, o ich codzienności, radościach i smutkach, uniesieniach, namiętnościach i dramatach oraz o trudnych wyborach życiowych, które decydują także o losach innych bohaterów.

To również głęboka powieść o wierności tradycjom i odchodzeniu od nich. Mają na to wpływ przemiany polityczne i społeczne, jakie zachodzą w Europie XIX wieku. Na tle wielkiej historii śledzimy perypetie bohaterów, którzy nieraz wiążą się z nią na całe życie. Ich wybory niekiedy są nieprzemyślane, nierozważne i właśnie dlatego kładą się cieniem na przyszłości.

Sporo miejsca autor poświęcił kwestii religijności Żydów i ich asymilacji. Zwłaszcza zakończenie obfituje w historiozoficzne refleksje na ten temat, pokazując wewnętrzne spory ideologiczne.

Czyta się tę powieść jednym tchem, mimo iż nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna. Taka jednak nigdy nie jest proza noblistów, ale warto się z nią zmierzyć, gdyż jej lektura to prawdziwa UCZTA DUCHOWA (pod warunkiem, że czyta się w skupieniu).

Przeczytałam "Spuściznę", nie znając "Dworu", ale w żaden sposób nie przeszkadzało mi to w lekturze, w której utonęłam na dwa dni.

Powieść Singera jest bardzo dojrzała, mądra, błyskotliwa i skłaniająca do wielu refleksji. Wiem, że w przypadku tego noblisty takie określenia jego prozy wydają się trywialne, ale to pierwsze słowa, które mi się nasuwają.

"Spuścizna" to...