W kolejnym tomie przygód nadzwyczajnie skromnego detektywa znalazło się miejsce na polski wątek! No bo jakiej narodowości mogą być dwie brzydkie, podstarzałe panie z haczykowatymi nosami, które powodują ukłucie zimna i strachu u pięknego, zakochanego kawalera? Na pocieszenie mogę dodać, że ostatecznie odgrywają one dość istotną rolę w "przedstawieniu".

Książka jest godna polecenia wszystkim osobom, które miały już do czynienia z tekstami Christie, zdążyły zakochać się w jej prozie i nie zniechęcą się z jednej strony odrobinę zbyt trywialnymi (już nawet ja odgadłam rozwiązanie), z drugiej strony odrobinę zbyt przekombinowanymi (do przeczytania dwa razy) zagadkami i troszeczkę naiwnymi nawiązaniami do mitologii greckiej.

Ktoś już wcześniej wspomniał o tym, że nie ma "czasu" na zapoznanie i związanie się z postaciami, bo każda z prac jest oddzielnym krótkim opowiadaniem. To faktycznie wada, biorąc pod uwagę dłuższe utwory autorki, które ukazują studium zbrodni i tego, jak zmienia ona człowieka; są to utwory, których nie da się spokojnie odłożyć na półkę, aby zrobić przerwę w czytaniu. Co innego z "12 pracami...", które spokojnie mogą umilić 12 dni krótkimi spotkaniami ze słynnym detektywem przy porannej kawie.

Przeczytałam książkę przed wielkim zjazdem rodzinnym, żeby się przekonać, że w literaturze są udokumentowane okazy wybitnego selfishness (absolutnie nie mam tutaj na myśli upodobania do robienie sobie selfie) i dzięki Herkulesowi nie muszę patrzeć na wszystkich ziomków przy stole jak na mistrzów tej dyscypliny.

W kolejnym tomie przygód nadzwyczajnie skromnego detektywa znalazło się miejsce na polski wątek! No bo jakiej narodowości mogą być dwie brzydkie, podstarzałe panie z haczykowatymi nosami, które powodują ukłucie zimna i strachu u pięknego, zakochanego kawalera? Na pocieszenie mogę dodać, że ostatecznie odgrywają one dość istotną rolę w "przedstawieniu".

Książka jest godna...