Jeśli komuś podobała się pierwsza części trylogii „Poszukiwacze”-„Stół króla Salomona”, hiszpańskiego pisarza Luisa Montero, to z pewnością nie będzie rozczarowany drugą. Podobno sequele nigdy (no prawie nigdy) nie są lepsze niż pierwsze części. W tym przypadku nie będzie inaczej, choć pewnie w tej kwestii zdania czytelników będą podzielone. Ale może najpierw nieco o fabule. Część druga jest ściśle powiązana z pierwszą, dlatego, aby nie pogubić się w akcji, należy zacząć od początku.

Tirso Alfaro pracuje w Tajnym Korpusie Poszukiwaczy i jest odpowiedzialny za odzyskiwanie hiszpańskich obiektów dziedzictwa narodowego, które zostały skradzione lub zrabowane. Po zmianie kierownictwa, ekipa niczego nie szuka, odwala jedynie papierkową robotę, czego wszyscy mają pomału dość. Tymczasem w Madrycie, w bibliotekach przechowujących archiwa, dochodzi do włamań. Skradziony zostaje „Mardud” z Sewilli, starożytny islamski kodeks. Księga nie wydaje się wartościowa, dopóki nie trafia do rąk Poszukiwaczy. Okazuje się, że na marginesach zapisano wskazówki, które prowadzą do skarbu ukrytego w sercu Afryki. A z racji tego, że nasi bohaterowie nie są łowcami skarbów, tylko Poszukiwaczami, postanawiają owy skarb odnaleźć. Wartość trofeum nie ma dla nich znaczenia, liczy się tylko sam fakt jego znajdowania. Jednak zadanie nie wydaje się łatwe, gdyż po pierwsze - Tirso i jego towarzysze muszą odbyć wyprawę w tajemnicy przed szefem, a po drugie - Mali, kraj w Afryce Zachodniej, jest zniszczony przez wojnę. Nadal trwają tam starcia między frakcjami Tuaregów, fundamentalistami islamskimi oraz armią francuską. Poza tym zamieszkuje go jedne z najstarszych i najbardziej tajemniczych plemion Afryki - Nummowie. Mimo to nasi nieustraszeni bohaterowie decydują się na wyprawę.

I tak - po raz kolejny - zostajemy wplątani w gąszcz zagadek i łamigłówek, których rozwiązanie ma zaprowadzić Tirso do tajemniczego Łańcucha Proroka. Autor stawia nad drodze swoich bohaterów szereg przeszkód. Mamy zatem porwanie przez morskich rozbójników, piratów dwudziestego pierwszego wieku, ściganie przez funkcjonariuszy francuskiej policji, Interpol, Ludzi Piasku, a nawet plemię Pigmejów. Autor niestety zrobił z bohaterów nieśmiertelnych herosów, bo z każdej zasadzki wychodzą praktycznie bez szwanku. Bo i przeżywają katastrofę małej awionetki, uchodzą cało ze statku opanowanego przez uzbrojonych piratów, uciekają przed tajnymi służbami, pokonują afrykańskie dzikie zwierzęta (pytona skalnego i białego krokodyla) oraz nie straszne im są wycelowane w nich pistolety - trzy pistolety, w trzy różne głowy (jak w filmach Tarantino). To pierwszy zarzut. Wydaje mi się, że tutaj autor ciut przesadził z wychodzeniem cało z każdej opresji. Drugi mój zarzut dotyczy wprowadzenia nowych bohaterów. Akcja toczy się wokół "starej" ekipy Poszukiwaczy, znanej z I części - Tirso, Bańki, Danny i Enigmy. Pojawiają się nowi: agentka Interpolu, tajemniczy złodziej Cezar oraz nastoletni haker Yokai. I właśnie te postacie dodają "świeżości" w powieści. Niestety ich wątki są słabo zarysowane. Wprawdzie wnoszą sporo do akcji, ale pojawiają się sporadycznie. A szkoda, bo akurat nastolatek-haker podobał mi się najbardziej.

Ale to tylko takie dwa moje małe spostrzeżenia. Całość czyta się dobrze, zwroty akcji powodują, że chce się powieść doczytać jak najszybciej do końca. Ponowie mamy tory przeszkód, zagadkowe dźwignie, mroczne jaskinie rodem z Indiany Jonesa. Dużym plusem jest również to, że autor miesza fakty ze światem fikcji. Czytelnik do końca nie jest przekonany, co jest wytworem wyobraźni autora o która granica została przekroczona. Luis Montero wyznaje zasadę, że niektóre pytania powinny pozostać bez odpowiedzi. I bardzo dobrze. A te drobne mankamenty w fabule rekompensuje zakończenie. Jest ono na tyle zaskakujące i nieprzewidywalne, że na pewno z przyjemnością przeczytam III część.

Jeśli komuś podobała się pierwsza części trylogii „Poszukiwacze”-„Stół króla Salomona”, hiszpańskiego pisarza Luisa Montero, to z pewnością nie będzie rozczarowany drugą. Podobno sequele nigdy (no prawie nigdy) nie są lepsze niż pierwsze części. W tym przypadku nie będzie inaczej, choć pewnie w tej kwestii zdania czytelników będą podzielone. Ale może najpierw nieco o...