Wydawać by się mogło, że piłkarze występujący w najlepszych klubach świata nie mają zbyt trudnego życia. No bo zarabiają miliony, pracują raptem kilka godzin i to nie codziennie, a mecz grają raz, dwa razy w tygodniu. Oprócz tego są rozpoznawalni, mają rzesze fanów (fanek) i są wzorem do naśladowania dla wielu młodych chłopców. Czy jednak taka jest rzeczywistość? Czy ludzie zdają sobie sprawę, jak wielka presja cięży na tych piłkarzach, którzy przecież są tylko ludźmi? Odpowiedzi na te i inne pytanie pomoże udzielić książka Tony'ego Adamsa "Uzależniony".

Sięgając po "Uzależnionego" spodziewałem się, że za chwilę poznam człowieka, który przez wiele lat swojego życia zmagał się chorobą alkoholową, czyli po prostu alkoholizmem. Moje przewidywania sprawdziły się, ale tylko w części. Tony Adams wielokrotnie dawał do zrozumienia, że w swoim byłym życiu miał dwie pasje, które zajmowały tyle samo miejsca. Były to futbol i alkohol.

Tony Adams to były znakomity obrońca Arsenalu więc w swojej książce nie mógł pominąć wątków czysto piłkarskich. Anglik sporo miejsca poświęcił opisaniu swoich poszczególnych występów w barwach Kanonierów, przygody z reprezentacją i zmian zachodzących w klubie, w którym występował. W wielu miejscach o alkoholu też się wypowiadał, ale w raczej normalny sposób. Wyjście na drinka było dla niego idealnym sposobem na odstresowanie się po ciężkim tygodniu i zapomnienie o wszelkich niepowodzeniach. W zasadzie jego życie przebiegało od meczu do wypadu do baru i tak na okrągło. Z czasem taki tryb musiał przynieść zgubę, szczególnie dla człowieka, który nie potrafił spojrzeć w lustro i uświadomić sobie, że ma poważne problemy.

Adams to fonemem. Przez ponad 10 lat potrafił kontynuować karierę piłkarską (z wieloma sukcesami) mimo problemów z alkoholem. Miał bardzo silny organizm, dzięki czemu szybko dochodził do siebie po upojnych nocach. Jego wybryki nie zawsze były puszczane płazem. Za jazdę pod wpływem został skazany na karę więzienia. Za kratami spędził 52 dni, a po wyjściu na wolność, ku zaskoczeniu wszystkich, wznowił ciężkie treningi, by jak najszybciej wrócić do pełnej sprawności.

Z czasem charyzmatyczny obrońca zdał sobie sprawę, że jest uzależniony od alkoholu i potrzebuje pomocy. Pierwszy krok na ścieżce do normalności był jak najwłaściwszy. Tony wyznał swój problem kolegom z drużyny, którzy... nie byli tym zaskoczeni. Od dawna wiedzieli, że Tony zbyt dużo czasu przebywa w barwach, a gdy pojawia się na treningach, na kilometr czuć od niego "aromaty" poprzedniego wieczora. Anglik zapisał się do grupy AA. Na spotkania uczęszczał każdego dnia, przez przeszło rok i wciąż jest tam częstym gościem. Jak sam przyznaje, bez tej grupy wsparcia nie byłby w stanie poradzić sobie ze swoim największym problemem.

Innym czynnikiem, który pomógł naszemu bohaterowi wrócić do normalnego życia jest futbol. Piłka nożna od zawsze była dla Adamsa wielką namiętnością, której nigdy nie porzucił. Nawet mając problemy z alkoholem wiedział, że piłka nożna jest jedyną rzeczą, której nie może stracić. To dzięki niej zmuszał się do treningów mimo problemów spowodowanych alkoholem. To dzięki niej widział sens swojego życia.

Czytając książkę Tony'ego Adamsa, napisaną przy współpracy z Ianem Ridley'em, można odnieść wrażenie, że problemy z alkoholem spowodował u niego futbol, ale ten sam futbol sprawił, że z tych problemów wyszedł. To przecież czysty paradoks. Co więcej książka ta pozwala nam zrozumieć, przynajmniej w niewielkim stopniu, z jak wielką presją muszą radzić sobie piłkarze. Prawdopodobnie wielu z nas nie byłoby w stanie sobie z nią poradzić. Krytyka, która może napłynąć z każdej strony i w każdym momencie sprawia, że jedyną ucieczką wydaje się być kieliszek mocnego drinka.

Dzisiaj przed Emirates Stadium można zobaczyć pomniki największych legend Arsenalu. Wśród nich jest Tony Adams – człowiek, który wygrał walkę z alkoholem, człowiek, który udowodnił całemu światu, jak wielką moc ma futbol...

Wydawać by się mogło, że piłkarze występujący w najlepszych klubach świata nie mają zbyt trudnego życia. No bo zarabiają miliony, pracują raptem kilka godzin i to nie codziennie, a mecz grają raz, dwa razy w tygodniu. Oprócz tego są rozpoznawalni, mają rzesze fanów (fanek) i są wzorem do naśladowania dla wielu młodych chłopców. Czy jednak taka jest rzeczywistość? Czy ludzie...