Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie przeczę, że czytało mi się ją całkiem nieźle, ale jeżeli chodzi o poziom zawartych w niej informacji, to szału nie ma. Wydaje mi się, że autor nie jest w stanie oderwać się od schematów wtłoczonych mu w czasach, gdy sam grał w piłkę. Szczególnie te teorie o diametralnie różnym sędziowaniu w Anglii i na kontynencie nie znajdują już odbicia w rzeczywistości. Piłka stała się bardziej uniwersalna, a przenikanie się różnych kultur piłkarskich osiągnęło tak wysoki poziom, że zespoły z czołówki grają w bardzo podobny sposób. Spójrzmy na to w ten sposób - teoria o niskim poziomie agresywności i waleczności zespołów holenderskich jest obecnie obalana przez genialny Ajax. Teoria dotycząca różnych sposobów sędziowania została zdeprecjonowana w Futbonomii - książce przedstawiającej matematyczne podstawy, a nie tylko wizualne wrażenia z obserwacji poszczególnych spotkań. Niechęć do wideoweryfikacji i szerszego zastosowania technologii okazała się bezpodstawna, a implementacja systemu VAR znacząco zmniejszyła liczbę kluczowych błędów sędziowskich. Brak piłkarzy mogących zastąpić w Holandii jej dawnych zawodników? Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt, czy Memphis Depay zdają się przeczyć tej teorii. I do tego powtarzanie, że żadna drużyna nie jest w stanie obronić tytułu ligi mistrzów, gdy w zasadzie trzy kolejne lata po opublikowaniu książki zwycięża w tych rozgrywkach Real Madryt, troszkę podkopują prestiż Gullita jako wybitnego eksperta. W zasadzie trudno mi sobie przypomnieć jakąkolwiek weryfikowalną teorię Ruuda Gullita, która by się sprawdziła, a to nie najlepiej świadczy o książce.