Mateusz Miga

Piłką nożną się interesuję prawie 20 lat, w ogromnej większości ( a szczególnie ostatnio) pasjonuję się wersją w wydaniu zagranicznym, zwyczajnie uważam że szkoda czasu na krajową piłkę kopaną. Jednak drużyna Wisły Kraków z początku XXI wieku była absolutnie unikalnym zjawiskiem w skali naszego kraju. Początek tej niesamowitej historii to końcówka XX wieku kiedy zasłużony krakowski klub pałęta się w ogonie ligowej tabeli. Brakuje pieniędzy na podstawowe rzeczy, nie mówiąc już o wypłatach. Perspektywy są mizerne. Wtedy pojawia się Bogusław Cupiał, lokalny możny biznesmen, który postanawia ratować klub. Droga do sukcesu wiodła wybitnie na skróty, do Krakowa zaczęły zjeżdżać tabuny piłkarzy (dość powiedzieć, że w pewnym momencie w drużynie było aż 40 zawodników, na boisku gra ledwie 11),drużyna stała się ligowym hegemonem, oraz zaczęła przebijać się w europejskich pucharach do szerszej publiczności zaliczając po drodze kilka wybitnych występów (oraz kilka spektakularnych wtop). Ci co interesują się piłką nożną zapewne kojarzą boje z Realem Saragossa, Parmą, Schalke 04, Lazio Rzym, czy nieudane i dramatyczne pojedynki o wyśnioną Ligę Mistrzów. No właśnie, Champions League, czyli niespełniona ambicja Cupiała. Śmiem twierdzić, że gdyby tamta Wisła grała w tych łatwiejszych eliminacjach, myślę że spokojnie raz na 2-3 lata grałaby w fazie grupowej LM. Stało się inaczej. Czemu? Odpowiedzi zapewne jest wiele, ale myślę że jedna nasuwa się na myśl od razu: Bogusław Cupiał. Człowiek, który był największym dobrodziejem Wisły, stał się również jej hamulcowym. Facet, który miał smykałkę do biznesu, nie miał najmniejszego pojęcia o zarządzaniu klubem piłkarskim. Potrafił zwolnić trenera będącego na I miejscu w tabeli, gdyż wymagał od zespołu samych zwycięstw. Potrafił po 2-3 razy zatrudniać i zwalniać te same trenerskie nazwiska (Kasperczak, Smuda, Łazarek i kilku innych),ewidentnie brakowało wizji i strategii. Ta książka pełna jest świetnych mniej i bardziej znanych anegdot. Świetnie się bawiłem wspominając stare czasy, kiedy mimo że jako warszawiakowi było mi bliżej do Legii, siadałem przed tv i kibicowałem krakusom w europejskich pucharach.